خبرگزاری شبستان _ فرهنگ و ادب: احسان بیگلری، کارگردان جوان و با آتیه که در کارنامه خود دستیاری کارگردانانی چون اصغر فرهادی و کیومرث را دارد، اولین اثر سینمایی بلند خود را دو سال پیش با عنوان «برادرم خسرو» در جشنواره فیلم فجر رونمایی کرد. این کارگردان فیلم قصه محور خود را طوری پیش می برد که ناگفته‌ای برای مخاطب باقی نمی‌گذارد و مخاطب نیز با قصه و فضایی که ساخته، همراه می شود.
او همچنین با دست گذاشتن روی موضوعی که شاید استثنایی در جامعه محسوب شود، قصد داشته رفتارهای هنجار و ناهنجار برخی آدم های جامعه را به تصویر کشد و در جایی از فیلم که روایت دو برادر ناصر و خسرو که یکی بیمار و دیگری سالم است، برادر سالم را بیمار تصویر می کند، تصویرسازی‌های ذهنی مخاطب را به هم می ریزد و به او تلنگر می زند که افراد همه آنچه که در ظاهرشان هویدا است، نیستند.
اختلال دوقطبی که بیگلری آن را سوژه داستان خود کرده و قصه در راستای بیماری خسرو پیش می رود، اختلالی روانی است که در آن، بیمار دوره ای را با افسردگی می گذراند یا خلق و خوی او تغییر کرده و رفتارهایی غیرهنجار از خود بروز می دهد. خسرو (شهاب حسینی) نیز در ابتدای حضور اجباری خود در خانه برادرش ناصر، رفتار و اخلاق مناسب و خوبی دارد و حتی به همسر و پسر ناصر نیز مواردی را گوشزد می‌کند که با قوانین اشتباهی که ناصر (ناصر هاشمی) پایه ریزی کرده، مغایرت دارد. پس از این فیلم به سویی پیش می رود که مخاطب متوجه می شود ناصر به ظاهر سالم، خود نیز رگه هایی از بیماری دارد و ناصر رفتارهایی از خود بروز می دهد که در شدت بیماری خسرو تاثیر می گذارد و ...
شهاب حسینی، بازیگر توانایی است که از پسِ نقش های مختلفی با موفقیت برآمده است، این بار در کنار یک کارگردان فیلم اولی، به موفقیتی دیگر دست یافت. البته از نقش کارگردانی احسان بیگلری نباید گذشت چراکه یک بازیگر آنچه را که کارگردان از او طلب می کند را به نمایش می گذارد. ناصر هاشمی نیز پس از سال ها دوری از سینما، با این کار نشان داد که او قابلیت های فراوانی برای بازیگری در سینما دارد.
شاید برخی از کارشناسان سینما این فیلم را شبیه به فیلم سینمایی «مرد بارانی» اثر بری لوینسن و بازی تام کروز و داستین هافمن بدانند اما «برادرم خسرو» تفاوت های ساختاری و محتوایی بسیاری با آن فیلم دارد و برای کارگردانی که فیلم اول خود را ساخته است، موفق بزرگی محسوب می شود. «برادرم خسرو» یکی از فیلم هایی در سینمای ایران است که ارزش تماشا دارد.
یادداشت: آزاده فضلی
نظر شما