خبرگزاری شبستان- خراسان شمالی؛ شخصیت های برجسته و ممتاز، کسانی هستند که به همه ابعاد زندگی انسانی توجه دارند و به درجه عالی رسیده اند و ضمن آنکه در میدان زهد و پارسایی یگانه اند، در میدان جهاد و مبارزه نیز یکّه تاز هستند. امام موسی بن جعفر، حضرت کاظم علیه السلام که هفتم صفر سال 128 هجری قمری در روستای ابواء، واقع بین مکه و مدینه چشم به جهان گشود، در عین آن که انسان رئوف و مهربانی بود، نسبت به ظاغیان سرکش، خشمگین و در میدان جهاد و عرصه سیاست یکه تاز و در یک جمله یاور مظلومان و دشمن ظالمان بود.
نام این امام همام موسی کاظم علیه السلام و القاب معروف ایشان، عبدصالح، باب الحوائج، صابر، امین و کاظم و ابوالحسن اول و ابوابراهیم کنیه امام هفتم است. پدر بزرگوار امام کاظم، امام صادق علیه السلام و مادرشان حمیده، از مهاجران اندلس است.
امام کاظم علیه السلام حدود بیست سال با پدر بزرگوارش امام صادق زندگی کرد، که پنج سال آن در سال های آخر حکومت طاغوتی امویان و چهارسال و نیم آن در زمان عبدالله سفاح(نخستین خلیفه عباسی) بود. 9 سال و چند ماه آن در عصر دیکتاتوری منصور منصور دوانیقی سپری شد.
امام کاظم علیه السلام در این دوران در کنار پدر مانند ستاره در کنار ماه می درخشید و با دیدن دو بعد علمی و سیاسی زندگی پدر، در بعد علمی به مقامی رسید که خود مرجع و ملجأ فنون و علوم مختلف شد و در بُعد سیاسی، برخوردهای پدر را با خلفای طاغوتی اموی و عباسی مشاهده کرد و شیوه برخورد با آنها را آموخت، ایشان در راستای انقلاب فرهنگی و سیاسی پدر، شاهد انواع گوناگون برخوردهای علمی و سیاسی بود.
امام کاظم(ع) در 20 سالگی در سال 148 هجری قمری با شهادت پدر بزرگوارش، زمام امور امامت را به دست گرفت و در طول امامتشان که 35 سال است با چهار خلیفه عباسی رو در رو بود. امام موسی کاظم(ع)، 10 سال در زمان خلافت منصور دوانیقی، 10 سال در زمان مهدی عباسی، یک سال در زمان هادی عباسی و حدود 15 سال در زمان خلافت هارون الرشید زیست و هیچگاه در برابر خلفای ظالم عباسی سر خم نکرد و تسلیم نشد.
امام کاظم(ع) در ۱۰ سال آغاز امامت خود در عصر منصور دوانیقی با شدیدترین خفقان رو به رو بود، دشمنی و کینه منصور تا آنجا بود که پس از اطلاع از شهادت امام صادق علیه السلام برای فرماندارش در مدینه نوشت: اگر جعفربن محمد به شخص معینی برای جانشینی وصیت کرده او را احضار کن و گردنش را بزن، فرماندار مدینه در پاسخ نوشت: جعفربن محمد به پنج نفر وصیت کرده، 1-منصور دوانیقی، 2-محمدبن سلیمان(فرماندار مدینه)، 3-عبدالله بن جعفر، 4-موسی بن جعفر و 5-حمیده(همسر امام صادق(ع)) وصی حقیقی امام صادق(ع) فرزندش موسی بن جعفر(ع) بود و شیعیان خاص، به این موضوع آگاهی داشتند ولی امام صادق(ع) با این سیاست خواست جان امام کاظم را حفظ کند.
امام کاظم(ع) در این عصر همان شیوه پدر بزرگوارش را دنبال و حوزه علمیه را حفظ کرد و به تربیت شاگردان پرداخت و بر استحکام و گسترش حوزه افزود. امام کاظم (ع) در عصر منصور دوانیقی در مدینه می زیست اما در دوران خلافت مهدی عباسی چندین بار به اجبار به بغداد آورده و حتی در این زمان زندانی هم شدند و مهدی عباسی تصمیم به قتل امام کاظم(ع) داشت که موفق نشد و با مرگ مهدی عباسی، پسرش هادی یکسال خلافت کرده و فرصتی برای درگیری با امام نداشت.
بیشترین دوران امامت امام موسی کاظم(ع) در عصر هارون الرشید، پنجمین دیکتاتور و طاغوت بزرگ عباسی بود، امام پانزده سال در برابر این جرثومه پلید از موضع قاطع خود دفاع کرد و تا لحظه شهادت در برابر هارون ایستاد و مرعوب تهدید و فشار او قرار نگرفت و فریب تطمیع و ظاهر سازی اش را نخورد. همچنین شیعیانش را به شدت از همکاری با هارون نهی می کرد. هارون از هر راهی وارد می شد نمی توانست امام کاظم(ع) را تسلیم یا ساکت کند، سرانجام تصمیم به قتل آن حضرت گرفت.
قتل امام که یک مرجع بزرگ و شخصیت عظیم جامعه اسلامی بود ساده نبود، از این رو هارون تصمیم گرفت امام را زندانی کند و تحت شکنجه های شدید به شهادت برساند. از این پس آن حضرت همواره از زندانی به زندان دیگر منتقل می شد و بین 7 تا 10 سال در زندان های مختلف هارون بود. با این که امام در زندان در سخت ترین وضع به سر می برد، هارون نتوانست وجود امام را تحمل کند و سرانجام با خرمای زهرآگین، امام را مسموم کرد و امام در 25 رجب سال 183 هجری قمری در سن 55 سالگی در بغداد به شهادت رسیدند.
امام موسی کاظم(ع) در گفتار، رفتار، اخلاق نیک و عبادت سرآمد بود. توجه به بینوایان، مشورت با غلامان و احترام به آنها، صلابت و عزت نفس در برابر ترفندهای هارون، سخاوت و کرَم از ویژگی های بارز این امام همام است.
منابع:
سیره14معصوم؛ محمد محمدی اشتهاردی
اعیان الشیعه ج2
اصول کافی ج1
نظر شما