به گزارش خبرگزاری شبستان، «ایرین» در مقاله ای به قلم «احمد الباشا» نوشت: این زنان و کودکان هنگام رسیدن به این اردوگاه هیچ نیافتند نه حمایتی از سوی سازمان های امدادگر، نه آب و غذاو نه سرپناهی. کهن سالان برخی اجزای درختان را به عنوان غذا برای ادامه حیات می خورند، کودکان از کشاورزان محلی طلب آب می کنند و مادران، کودکان خود را که به وضوح از سوء تغذیه رنج می برند، به آغوش می کشند. اردوگاه «الداشن» محصول دو سال جنگ در یمن است، جنگی که نیروهای مورد حمایت ائتلاف به سرکردگی عربستان سعودی در این کشور شروع کرده و بیش از سه میلیون نفر آواره بخشی از عواقب ناگوار و مصیبت بار آن است.
لازم به ذکر است که بحران انسانی در یمن روز به روز عمیق تر شده و عواقب ناشی از این جنگ در مناطق روستایی بسیار مشخص است، به گونه ای که اکثریت روستانشینان از مراکز درمانی شهرها دور هستند. باید گفت این مناطق در جنگ یمن شاهد مرگی خاموش هستند و هیچ توجهی به آنها نمی شود. بسیاری از بزرگسالان در منطقه «الداشن» چند روز متوالی را بدون غذا سپری می کنند، زیرا فرزندان خود را در اولویت تغذیه قرار می دهند.
این اردوگاه برای اولین بار بیش از یک سال پیش برای پوشش 14 خانواده اقامه شد و «مروان صحیحه» مسئول تهیه آب و غذا برای حدود 80 نفر شد. اما با شدت گرفتن ناگهانی جنگ در ماه گذشته تعداد زیادی از روستاها بین دو طرف درگیر جنگ معلق مانده و بنا بر این تعداد آوارگان به صورت فزاینده ای رشد کرد و کمبود منابع کافی تبدیل به بحران انسانی شد، به گونه ای که مردان، زنان و کودکان حتی برای به دست آوردن یک منبع گرما در شب های سرد زمستان نیازمند بوده و «صحیحه» و همکار او «رسمی الحمودی» از نحوه برخورد با افراد جدید و تأمین نیازهایشان ناتوان گشتند.
در روزهای اخیر، اردوگاه موقتی که خانواده های آواره را با نسبت هفتاد درصدی کودکان در خود جای داده بود دوباره ناچار به انتقال شد و همزمان با تغییر خط مقدم جنگ، تعداد شهروندان آواره با توجه به تخلیه روستاهای هم جوار اردوگاه «الداشن» و پیوستن ساکنان آن به جاده شرقی در پنج کیلومتری روستای «العفیره» افزایش یافت.
اما بیشتر این آوارگان به دلیل عدم حمایت سازمان های امداد رسانی، به مطالبه از ساکنین روستاهای مجاور و خودروهای مسیر جاده های آسفالتی روی آورده اند.
«مروان صحیحه» و «حمودی» اکنون خود نیز به آوارگان تبدیل شده و به افرادی که خود از آنها مراقبت می کردند، پیوسته اند. مدرسه محلی نیز به مسکنی برای خانواده های آواره تبدیل شده است.
یمنی ها به مقاومتی تزلزل ناپذیر مشهورند و این یک جامعه روستائی است که پس از دهه ها غیبت نهادهای بین المللی به خوبی از اهالی خود مراقبت می کند اما باید یک نقطه پایانی وجود داشته باشد. همان گونه که در زمین های بایر و دور افتاده «تعز» نقطه سقوط کاملا مشهود است.uj
نظر شما