به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان در البرز، توسعه شهرها و شهرنشینی یکی از عمده ترین دلائلی است که فرهنگ بومی و محلی را تحت الشعاع قرار می دهد و بسیاری از آئین های بومی را به دست فراموشی می سپارد.
با این وصف شهرستان طالقان به دلیل دور بودن از مرکز استان و شرائط خاص اقلیمی همواره نسبت به آسیب ها و فراموشی ها در خصوص فرهنگ بومی کمتر دچار تغییر و تحولات جدی شده است.
آخرین چهارشنبه سال در شهرستان طالقان «آخر سر چارشنبک» یا «کل چهارشنبه» نامیده می شود و طرفداران بی شماری دارد.
گون ها از دو هفته پیش از چهارشنبه آخر سال جمع آوری می شوند. خروارها گون جمع شده در شب «کل چهارشنبه» آتش افروخته می شود.
آتش که آرام می گیرد، هر یک از اعضاء خانواده خود را موظف می دانند از آن بپرند و زمان پریدن این جمله زیر لب تکرار می شود: «آخر چارشنبک بربری – درد و بلا را در بری» ، «تش تشک، زردی من تی شین، سرخی تو منی شین» .
«تپ تتشک» یا «توپ آتشین» مراسم بعدی این شب است. جوانان مقداری پارچه کهنه را به اندازه یک توپ گلف در می آوردند و در نفت قرار می دهند و سپس آن را می افروزند و در پرتاب آن به دور دست با یکدیگر رقابت می کنند.
در کنار این دو سنت بومی و محلی مراسم فالگوشی ، قاشق زنی و شال ندازی نیز برگزار می شود. شال اندازی مختص نامزدهای جوان است. این دسته از جوانان بر بام خانه نامزد خود می رفتند و شال خود را از بالای بام به داخل حیاط می اندازند. صاحبخانه نیز به فراخور توان خود هدیه ای در خور بر سر شال می بست.
مراسم به همین جا ختم نمی شود. طالقانی ها مراسم شامی مخصوص این شب دارند. آنان شوربای گوسفند را از اوائل پائیز مخصوص این شب نگه می دارند و در این شب مزه مطبوع این غذای لذیذ و مقوی در خانه می پیچد.
مراسم شام که به پایان می رسد، اینک نوبت به مراسم شب چرز با نخود، کشمش و برگه خشک است.
نظر شما