خبرگزاری شبستان: احمد جان باور نمی کنم رفتنت را، باورش سخت است پروازت و آسمانی شدنت، احمد جان چه زود همچون شاپرک ها و پروانه ها پر کشیدی و تنهایمان گذاشتی.
احمد چطور توانستی بیش از 3 هزار روز سکوت کنی، مگر نمی گفتی شاعر شعر نمی گوید بلکه شعر شاعر را به تکلم وا می دارد. ای شاعر شیرین سخن چگونه شعر سراغت نیامد؟ شعر از ترجمه زخم هایت از رویای رویت و از باران پروانه برایت نگفت. شعر چه بی وفا تنهایت گذاشت! آخر چطور توانست جواب مهربانی های تو را این گونه بدهد نمی‌دانم شاید من زود قضاوت می کنم و شعر پیش از تو به خواب ابدیت فرو رفته است.
احمد از خاک سردت بگو، از مرگت بگو! آیا نی لبک که از کودکی او را می خواندی تنهایت نگذاشت در آن دنیای سرد همان گونه که از او خواستی.« آن مسیح مادرم را بانگ کن، نی لبک پیغمبرم را بانگ کن/تا برویم بار دیگر در بهار، تا نپوسیم زیر خاک انتظار»
احمد عزیز چرا از رمز و راز سکوت 9 ساله سخن نمی‌گویی؟ آیا برای این اسرارت محرمی پیدا نمی کنی؟« ای غزل خوان بلبل باغ خدا، یاسمن بیمار گردد رخ مپوش/گوش ما نامحرم اسرار نیست، لب گشا از بهر پیغام سروش»
احمد در روزی که پیکرت را در زیر خروار های خاک سرد دفن کردیم، در میان گریه ها و بی تابی های خانواده و دوستانت درختان، گل ها و سبزه‌های اطراف آرامگاهت همه این بیت شعرت را زمزمه می کردند:« زیر گورستانی از برگ رزان، من بهاری مرده دارم ای خزان/زخم آن گل در تن من چاک شد، آن بهار مرده در من خاک شد/ای بهار گریه بار نا امید، ای گل مایوس من یاس سپید آرام بگیر»
احمد شاعر یاس ها و احساس ها چرا تنهایمان گذاشتی؟ دوستانت معتقدند که بعد از تو شعر به کما رفته! احمدجان 9 سال از سکوتت می گذرد و حال که پرواز کرده ایی رفتنت را باور نمی کنم. احمد من همان نی لبک هستم هنوز صدایت را در گوشم می شنوم، تو و من هرگز باور نمی‌کردیم روزی از هم جدا شویم اما حال ناگزیریم باور کنیم زندگی کوتاه است، ای شاعر شاپرک ها کاش می دیدی زندگی بعد از رفتنت چقد سخت شده است، مادرت هنوز منتظرت است به خانه برگردی.
"احمد" شاعر یاس ها و احساسات یادت گرامی باد
یاداشت: علی حیدری
نظر شما