به گزارش خبرنگار تئاتر شبستان، سی و پنجمین جشنواره ی بین المللی تئاتر فجر در حالی روزهای پایانی خود رسیده که مسئولان برگزاری این دوره، قصدا دارند در مراسم اختتامیه از علی رفیعی تقدیر کنند. اگرچه خبر بزرگداشت رفیعی از روزهای گذشته اعلام شد؛ اما بهانه ی نوشتن این یادداشت اهمیت قدردانی از رفیعی و بررسی بخشی از خدمات او به تئاتر ایران است.
علی رفیعی که هجده روز قبل، هفتاد و هشت سالگی را پشت سر نهاده، در کنار نام هایی نظیر حمید سمندریان و بهرام بیضایی، بدون تردید از کارگردانان مطرح و تاثیرگذار تئاتر ایران در پنجاه سال گذشته است. وی دارای مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد جامعه‌شناسی، کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترای تئاتر از دانشگاه سوربن پاریس، دیپلم عالی کارگردانی از دانشگاه بین المللی تئاتر فرانسه و دیپلم بازیگری از مدرسه شارل دولن فرانسه است. رفیعی که از سال های دهه ی پنجاه به ایران بازگشته، در کنار کارگردانی تئاتر، ریاست تئاتر شهر، تدریس در دانشگاه تهران و ریاست دانشکده هنرهای دراماتیک را بر عهده داشته است.
وی از جمله کارگردانان صاحب اعتباری است که حضور در آثارش همواره برای هر بازیگری افتخار به حساب می آید. کارگردانی که همواره آثارش از جمله بهترین های زمانه ی خود بوده و حتی آخرین اثرش یعنی «کابوس ها و خاطرات...» که سال گذشته در تالار وحدت روی صحنه رفت، با استقبال کم نظیر مخاطبان همراه بود.
علی رفیعی که سالیان متمادی نمایش هایش را با گروهی از بازیگران صاحب نام تئاتر روی صحنه می برد، در سال هشتاد و شش و در جریان تمرینات نمایش «کابوس ها و خاطرات یک جامه دار از زندگی و قتل میرزا تقی خان فراهانی» از اجرای این اثر انصرفا داد و به جای آن دو سال از زمان خود را صرف پرورش بازیگران جوانی کرد که از آن ها در اجرای نمایش «یرما» بهره برد. شجاعت رفیعی در مواجه با بازیگران تئاتر و اجرای اثری با بازی کسانی که کمترین تجربه ی صحنه ای را داشتند، از جمله اقدامات مهم او بود. اقدامی که نسل تازه ای از بازیگران را به تئاتر ایران معرفی کرد. نسلی که در آخرین اجرای خاطرات و کابوس ها در سال ۹۴ هم درخشید و تعدادی از آن ها مثل نسرین درخشان زاده و سارا رسول زاده حالا از بازیگران قابل قبول تئاتر به حساب می آیند.
«آنتیگونه» به سال ۱۳۵۳ در تالار مولوی، «شیون و استغاثه پای دیوار بزرگ شهر» سال ۱۳۵۵ تئاتر شهر ، «خاطرات و کابوس‌های یک جامه‌دار از زندگی و قتل میرزا تقی خان فراهانی» سال ۱۳۵۵ تئاتر شهر و سال ۱۳۹۴ تالار وحدت ، «جنایت و مکافات» سال ۱۳۵۵ در تئاتر شهر، «یادگار سال‌های شن» به سال ۱۳۷۱ در تالار وحدت، «یک روز خاطره انگیز از زندگی دانشمند بزرگ وو» به سال ۱۳۷۶ در تالار وحدت، «عروسی خون» به سال ۱۳۷۷ در تالار وحدت، «رومئو و ژولیت» در سال ۱۳۷۹ تالار وحدت، «شازده احتجاب» در سال ۱۳۸۰ و در تالار وحدت، «کلفت‌ها» در سال ۱۳۸۱ و در مجموعه ی تئاتر شهر، «در مصر برف نمی‌بارد» به سال ۱۳۸۲ و در تئاتر شهر، «شکار روباه» در سال ۱۳۸۷ تالار وحدت، «آشپزخانه» در سال ۱۳۹۱ و تالار وحدت و «یرما» در سال ۱۳۹۲ تالار استاد سمندریان تماشاخانه ی ایرانشهر، نمایش هایی است که علی رفیعی در ایران روی صحنه برده است. آثار قابل توجه ای که رفیعی برای اجرای هیچکدام و به هیچ بهانه به تماشاگران باج نداد و هر بار نمایشی از او با استقبال تماشاگران و اهل فن مواجه شد، مزد سخت کوشی و دانش او بود.
اقدام دبیر جشنواره ی تئاتر فجر و مسئولان مرکز هنرهای نمایش برای بزرگداشت او در فجر سی و پنجم، اتفاق مهم و قابل توجه ای است که کمترین کار ممکن برای اوست. برای آقای تئاتر ایران که در مصاحبه هایش تاکید کرده: «اگر فضایی در اختیار من بگذارند، بازیگرانی برای تئاتر تربیت می کنم که سالها به تئاتر ایران خدمت کنند.» ای کاش بزرگداشت رفیعی آغازی برای این اتفاق مهم باشد.
نظر شما