به گزارش خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام والمسلمین علیرضا پناهیان، در کتاب انتظار عامیانه، عالمانه، عارفانه» می نویسد:
عرصه ایمان به مهدویت بسیار بلاخیز است و بنابر اخبار رسیده ابتلائات، برای مومنان در آستانه ظهور و پس از آن ، ریزش های فراوانی در پی خواهد داشت.
امام صادق علیه السلام در این خصوص در پاسخ به سوال ابن ابی یعفور در مورد یاران حضرت قائم علیه السلام فرمود: چاره ای برای مردم نیست از این که خالص شوند و خوب و بد آنها از هم جدا شود و غربال شوند و در غربال شمار زیادی از مسیر حق خارج خواهند شد؛ لابد للناس من ان یمحصوا و یمیزوا و یغربلوا و یخرج فی الغربال خلق کثیر؛ (کافی جلد یک صفحه 370.)
وقتی کسی ایمان خود را با سطح نازلی از معرفت می بندد و اعتقاد خود را تنها ناشی از صفای باطن قرار می دهد، اگر در امتحانات سخت مردود نشود، لااقل مرعوب خواهد شد و با شجاعت تمام، که ناشی از اعتقاد محکم و معرفت مستحکم است از حق دفاع نخواهد کرد.
اعتقاد به موعود لازمه اعتقاد به حقانیت دین
در اینجا جا دارد به نکته مهمی در نقش اعتقاد به «تحقق جامعه مهدوی» در اثبات و تثبیت «حقانیت دین» اشاره کرد. اعتقاد به مهدویت آخرین و محکم ترین سند برای حقانیت دین ماست. اگر اعتقاد به آن جامعه موعود نباشد، اجرایی بودن تمام آرمان های دین ما در عالم واقع زیر سئوال می رود. چرا که در مقابل بسیاری از توصیه های اجتماعی دین و تصویری که از جامعه مطلوب دینی ارائه می دهد خیلی ساده می توان گفت: «اگر بشود چه می شود ولی حیف که نمی شود» یعنی حرف های دین اگر خوب هم باشند اجرا شدنی نیستند و کم نیستند کسانی که با تعابیر مختلف چنین سخنی گفته اند.
اگر ما معتقد نباشیم که تمام دین ما تحقق یافتنی است و یک روز تحقق خواهد یافت آن هم به صورتی فراگیر و پایدار، تمام حقانیت دین ما زیر سوال می رود. اگر ما توحید را ثابت کردیم عدالت، نبوت و امامت را هم ثابت کردیم و بعد از آن به بیان احکام اسلامی پرداختیم اما معتقد به جامعه مهدوی نبودیم دیگر نمی نتوانیم از حقانیت دین به خوبی دفاع کنیم. چون به ما می گویند: این دینی که شما مدعی هستید کامل ترین دین است، در زمان پیامبر اسلام صل الله علیه وآله که به طور کامل مستقر نشد چون منافقین صدمات زیادی زدند و نگذاشتند تمام آرمان های نبوی تحقق پیدا کند. آنچه هم تحقق پیدا کرده بود به طور کامل تداوم نیافت. اگر کامل مستقر شده بود وعده« لیظهره علی الدین کله» محقق نمی شد و دین اسلام همه عالم را فرا می گرفت.
مهم ترین نشانه عدم استقرارش هم حوادث و جریاناتی است که بعد از پیامبر صل الله علیه وآله رخ داد تا به آنجا که کار به جایی رسید که شخص فاسقی مثل یزید به عنوان جانشین پیامبر حاکم شد و پس از قتل اباعبدالله الحسین علیه السلام چنین سرود: « لعبت هاشم بالملک فلا خبر جاء و لا وحی نزل» بنی هاشم با پادشاهی بازی کردند و الا نه خبری آمد ه و نه وحیی نازل شده»
امیرالمومنین علیه السلام هم آن چنان که می خواست موفق نشد و حکومت نورانی ایشان پنج سال بیشترر دوام نیارود. سایر ائمه علیهم السلام هم که اغلبب درغربت و مظلومیت به سر می بردند و از حقوق اولیه خود محروم بودند چه رسد به این که فرصتی بیابند تا دین را در جامعه مستقر کنند.
حضرت امام (ره) در بیانات خود به مناسبت نیمه شعبان این مطلب را به عنوان مسأله ای مهم بیان می کنند: « وقضیه غیبت حضرت صاحب، قضیه مهمی است ه به ما مسائلی را می فهماند. من جمله این که برای یک همچو کار بزرگی که در تمام دنیا عدالت به معنای واقعی کلمه اجرا شود در تمام بشر نبوده کسی الا مهدی موعود – سلام الله علیه- خدای تبارک و تعالی او را ذخیره کرده است برای بشر. هر یک از انبیا که آمدند برای اجرای عدالت آمدند و مقصدشان هم این بود که اجرای عدالت را در همه عالم کنند لکن موفق نشدند.
حتی رسول ختمی صل الله علیه وآله که برای اصلاح بشر آمده بود و برای تربیت بشر آمده بود در زمان خودشان موفق نشدند به آن معنا ... از باب این که هیچ کس در اولین و آخرین، این قدرت برایش نبوده است و فقط برای حضرت مهدی موعود بوده است که تمام عالم را عدالت را در تمام عالم گسترش بدهد و آن چیزی که انبیا موفق نشدند به آن با این که برای همـن خدمت آمده بودند، خدای تبارک و تعالی ایشان را ذخیره کرده است که همان معنایی که همه انبیا آرزو داشتند لکن موانع اسباب این شد که نتوانستند اجرا بکنند، و همه اولیا آرزو داشتند و موفق نشدند که اجرا کنند، به دست این بزگوار اجرا بشود.
نظر شما