به گزارش خبرگزاری شبستان از قم، پیامبر گرامی اسلام (ص) در روایتی به حضرت فاطمه (س) فرمودند: « فاطمه جان! روز قیامت هر چشمی گریان است، مگر چشمی که در مصیبت و عزای حسین (ع) گریسته باشد، آن چشم در قیامت خندان است و به نعمتهای بهشتی مژده داده می‌شود» (بحار الانوار، ج 44، ص 293)؛ همچنین در کتاب «کامل الزیارات» از امام صادق (ع) نقل شده است که فرمودند: «اشک بر امام حسین (ع) گناهان شما را پاک می‌کند ولو به اندازه کف دریاها باشد»؛ احادیث و روایت فراوانی از پیامبر گرامی اسلام و اهل بیت (ع) درباره گریه بر امام حسین(ع) نقل شده است، اما ممکن است این سوال برای برخی افراد پیش آید که چرا خداوند و اهل بیت (ع) بر گریه بر امام حسین (ع) تأکید داشتند و تفاوت اشک بر امام حسین (ع) با دیگر اشک‌ها در چیست؟، در این رابطه گفتگویی با حجت الاسلام و المسلمین ابوالفضل سبزی، نویسنده و پژوهشگر دینی صورت گرفته است که در ادامه می‌خوانید:
اشک بر امام حسین (ع) چه ویژگی‌های خاصی دارد که آن را شاخص کرده است و با گریه‌های دیگر متفاوت شده است؟
اگر بخواهیم بیشتر از ارزش و ویژگی این اشک بدانیم، باید ابتدا درک کنیم که این اشک، ویژگی‌های خاصی دارد؛ یعنی گریه بر امام حسین (ع) با گریه‌های دیگر کاملا متفاوت است، یکی از ویژگی‌های اشک بر امام حسین (ع) این است که این اشک به خلاف اشک‌های دیگر نشاط‌آور است، به طوری که شما در هر مجلس ختمی که می‌روید، ناراحت می‌شوید، برای هر چیزی که گریه کنید، معمولا دل‌سنگین هستید، اما وقتی در مجلس امام حسین (ع) می‌روید و گریه می‌کنید، بعد از گریه یک نشاط روحی پیدا می‌کنید و سبک می‌شوید و دوست دارید که پرواز کنید که گویا بر بال ملائک نشسته‌اید.
مجلس امام حسین (ع) انصافا حمام روح است و انسان را سبک می‌کند، به طوری که اگر کسی بر امام حسین (ع) گریه کند، در واقع روحش را شسته و سبک کرده که نتیجه آن نشاط و آرامش است.
دوم گریه بر امام حسین (ع) ابراز عقیده است؛ شما اشک می‌ریزید، ولی در واقع عقیده خود را نشان می‌دهید، عقاید شیعه پشت سر اشک بر امام حسین (ع) است.
سوم اشک بر امام حسین (ع) ابراز محبت است، که شیعه و سنی فراوان نقل کرده‌اند که پیامبر اکرم(ص) سفارش به محبت اهل بیت (ع) به ویژه امام حسین (ع) نموده است و ما با این گریه و اشک محبت خود را ابراز می‌کنیم.
چهارم این که گریه بر امام حسین (ع)، تبلیغ دین و تعظیم شعائر دینی و حتی مبارزه با دشمنان دین است، همان‌طور که حضرت زهرا (س) با گریه‌های خود چهره سیاه مکاران زمان خود را افشا و از ولایت امیرالمومنین (ع) حمایت کرد، همان‌طور که امام سجاد (ع) و حضرت زینب کبری (س) و بازماندگان کربلا با اشک خود، رسالت امام حسین(ع) را تبلیغ کردند و کربلا را در جهان منتشر کردند.
پنجم این که این اشک بر امام حسین (ع)، مرابطه است که امام صادق (ع) فرمودند که با امام زمان خود ارتباط داشته باشید و این اشک، نوعی ارتباط عملی و عاطفی با حضرت ولی عصر (عج) است، زیرا آن حضرت هم عزادار جد خویش است و در زیارت ناحیه مقدسه خطاب به جد خویش می‌فرماید: «اگر من نبودم که تو را یاری کنم، اکنون شب و روز در مصیبتت خون گریه می‌کنم».
ششم این که اشک بر امام حسین (ع) مساعدت است، مساعدت حضرت زهرا (س) که آن بانو نیز بر حسین غریبش گریه می‌کند.
هفتم این که اشک بر امام حسین (ع)،گوهر کمال است، تا جایی که حتی انبیاء الهی نیز بر امام مظلوم ما گریسته‌اند، گویا که این پله ترقی برای همه است، حتی انبیا و اولیای الهی که با این اشک به خداوند تقرب جسته‌اند.
هشتم این که اشک بر امام حسین (ع) هم مداد است و هم پاک‌کن؛ مداد است، چون ثواب‌های فراوانی برای انسان می‌نگارد، چه ثوابی بالاتر از این که امام صادق (ع) فرمود: «گریه‌کننده بر حسین (ع) در بهشت همراه و هم‌درجه آن حضرت است»، یعنی گریه‌کننده بر امام حسین (ع) در آن بهشتی جا دارد که مسکن امام حسین (ع) است.
اشک بر امام حسین (ع) پاک‌کن است، همان طور که در روایات فراوان می‌خوانیم که اشک بر امام حسین (ع) گناهان انسان را محو می‌کند، نه تنها گناهان گذشته، بلکه در تعبیری از امام صادق (ع)، گناهان گذشته و آینده را محو می‌کند که وقتی از حضرت می‌پرسند که منظور از گناهان آینده چیست؟، حضرت می‌فرمایند: «منظور این است که گریه بر امام حسین (ع) مانع می‌شود از این که انسان گناه کند و این توفیق ترک گناه است که به وسیله اشک بر امام حسین (ع) حاصل می‌شود».
نهم این که گریه بر امام حسین (ع)، مدال افتخار است، زیرا در روز قیامت، با این گریه می‌توانید در محضر امیرالمومنین (ع) و حضرت زهرا (س) سرفراز باشید و افتخار کنید.
دهم این که گریه بر امام حسین (ع) مایه نجات و سعادت است، تا جایی که امام صادق (ع) به یکی از اصحاب فرمودند که آیا مصائب امام حسین (ع) را یاد می‌کنی؛ او عرض کرد: بله والله یاد می‌کنم و گریه می‌کنم؛ حضرت فرمودند که پس مطمئن باش که در وقت مردن، پدرانم را خواهی دید که به ملک موت سفارش می‌کنند که مایه چشم روشنی تو باشد و فرمودند که این گریه باعث می‌شود که ملک موت از مادر به تو مهربان تر گردد، این گریه باعث راحتی تو در قبر و شادی تو و پوشیده بودنت در هنگام خروج از قبر است و تو در حالی محشور می‌شوی که خوشحالی و فرشتگان به تو بشارت بهشت و ثواب الهی را می‌دهند، اجر هر قطره از اشک تو این است که همواره در بهشت باشی.
برخی افراد ممکن است که بپرسند که چطور ممکن است که یک قطره اشک بر امام حسین(ع) این چنین ارزش داشته باشد که گناهان را بشوید و انسان را بهشتی کند، در جواب آنها چه پاسخی می‌توان داد؟
ارزش این گریه صرفا به خاطر خود گریه نیست، بلکه به خاطر انتسابی است که به محبوب خدا دارد، این گریه چون برای امام حسین (ع) است، ارزش دارد، این قطره چون به اقیانوس وصل شده، گرانبها شده است؛ با این سخن جواب این سوال واضح است چون این گریه، فقط گریه نیست؛ بلکه روزنی برای اتصال به حضرت اباعبدالله حسین (ع) است.
گریه بر امام حسین (ع)، بارانی برای شستشوی روح و سوار شدن بر کشتی نوح و بلکه سوار شدن بر کشتی نجاتی فراتر از کشتی نوح است؛ همان کشتی که اهل بیت (ع) فرمودند: «کلنا سفن النجاه ولکن سفینه الحسین اسرع؛ همه ما کشتی نجات هستیم، اما کشتی حسین (ع) سریع‌ترین کشتی نجات است»؛ بنابراین این اشک، انسان را بهشتی می‌کند و به بهشت می‌برد؛ اشک بر امام حسین (ع) انسان را حسینی می‌کند و به گلستان امام حسین (ع) می‌برد؛ از اینجاست که در روایات تصریح شده است که چشمی که برای امام حسین (ع) گریه می‌کند، محبوب‌ترین چشم‌ها نزد خداست و اصلا مجرای حقیقی گریه همین جاست و حیف است که انسان برای چیزی دیگر گریه کند.
البته باید با تمام این حرف‌ها توجه داشت که اشک بر امام حسین (ع) مجوزی برای گناه نیست؛ ما برای امام حسینی گریه می‌کنیم که از بیداد یزید برآشفت و حاضر شد که جان دهد تا انسانیت بماند؛ ما برای امام حسینی گریه می‌کنیم که فرمود: «شیعه من هرگز اهل غل و غش و فریبکاری نیست»؛ بنابراین ما با گریه بر امام حسین (ع) خود را به اقیانوس انسانیت و اخلاق متصل می‌کنیم، نه این که خدای ناکرده فکر کنیم که می‌شود گناه کرد و بعد به مجالس روضه برویم تا پاک شویم.
نظر شما