حجت الاسلام سیدمحمد نقیب زاده، پژوهشگر سیره اهل بیت(علیهم السلام) در گفت وگو با خبرنگار گروه اندیشه خبرگزاری شبستان با اشاره به وقایع جانگداز کربلا اظهار کرد: جنگ در روز عاشورا اتفاق افتاد و تا قبل از روز دهم، حمله نظامی و جنگ، در کار نبود و اصلا قرار بر این بود که روز عاشورا حمله صورت بگیرد.
وی ادامه داد: روز نهم(تاسوعا) از سوی عمر سعد دستور حمله داده شد اما حضرت سیدالشهدا(ع) به حضرت عباس(ع) فرمودند که از آنان امروز را مهلت بگیر می خواهم به نماز و قرآن خواندن بپردازم. لذا در روز تاسوعا جنگی نبود و حضرت ابوالفضل عباس(ع) نیز در روز عاشورا به شهادت رسیدند. می توانیم این گونه بگوییم که بعد از شهادت همه اصحاب و یاران در روز عاشورا بود که امام حسین(ع) حضرت عباس(ع) را به میدان فرستادند و فردی که قبل از امام حسین(ع) به میدان رفت حضرت ابوالفضل(ع) بود.
حجت الاسلام نقیب زاده در ادامه به علت نامگذاری نهمین روز دهه اول محرم به نام علمدار کربلا، گفت: شاید دلیل اینکه روز نهم را منتسب به حضرت عباس(ع) کرده اند این باشد که حضرت ابوالفضل(ع) در روز تاسوعا از سوی امام حسین(ع) به سمت سپاه دشمن آمدند تا مهلت بگیرند، شمر ادعا می کرد از طایفه بنی کلاب است و حضرت ام البنین(س) مادر حضرت عباس(س) نیز از این طایفه بودند، لذا شمر خطاب به حضرت عباس(ع) می گفت ما از یک خانواده هستیم، شمر به حضرت ابوالفضل(ع) عرض کرد که به تو امان نامه می دهیم که کشته نشوی که حضرت(ع) اینگونه پاسخ داد که اگر من هفتاد بار هم کشته شوم و دوباره زنده شوم باز در رکاب حضرت حسین(ع) خواهم بود و امان نامه را نپذیرفت و تنها از لشگر دشمن مهلت گرفت چون امام حسین(ع) فرموده بودند که می خواهند به نماز، نیایش و قرائت قرآن بپردازند. لذا روز تاسوعا از سوی حضرت عباس(ع) یک روز مهلت از سپاه دشمن گرفته شد.
وی در بخش دیگری از مباحث خود اظهار کرد: حضرت ابوالفضل(ع) را به عنوان زیباترین فرد بنی هاشم می شناختند. اما در مورد اوصاف حضرت(ع) قطعا بر اساس آنچه که در روایات داریم ایشان جزو معصومین علیهم السلام هستند مثل حضرت فاطمه معصومه(س) و حضرت زینب(س) که معصوم بودند. حضرت(ع) بسیار وفادار بودند به گونه ای که وقتی کنار شط فرات رفتند با اینکه تشنه لب بودند اما به یاد تشنگی امام حسین(ع) آب ننوشیدند و مشک را از آب پر کردند.
معاون آموزشی و پژوهشی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم در ادامه گفت: اما دومین مساله اطاعت پذیری حضرت ابوالفضل(ع) است. حضرت عباس(ع) به اندازه ای از امام حسین(ع) در مقام امام تبعیت داشتند که در روایات و مقاتل آمده است که تا آخرین لحظه امام حسین(ع) را برادر خطاب نکردند و همواره حضرت(ع) را با عنوان مولای من، سرور من صدا می کردند یعنی امام حسین(ع) را امام خود می دانستند و این خصیصه را از مادرشان ام البنین(س) گرفته بودند. آمده است وقتی در مدینه خبر شهادت حضرت عباس(ع) را برای ام البنین(س) آوردند او مرتبا از امام حسین(ع) سوال می کرد که حضرت حسین(ع) چه شد. هرچه می گفتند عباس و برادران او به شهادت رسیدند ام البنین از شهادت فرزندانش سوال نمی کرد و تنها از امام حسین(ع) می پرسید و همیشه می گفت فرزندان ام بنین فدای فرزندان حضرت زهرا(س) و اینجا بحث امامت و ولایت مطرح بود که حضرت عباس(ع) سیدالشهداء(ع) را امام خود می دانست.
وی در مورد مقام علمدار کربلا در روز قیامت اظهار کرد: امام سجاد(ع) فرمودند: «خداوند در روز قیامت به عمویم ابوالفضل دو بال می دهد که در میان فرشتگان باشد و همه اهل بهشت به مقام او حسرت می خورند.» این چیزی است که حضرت عباس(ع) را از دیگران جدا می کند و باعث می شود که حضرت(ع) به باب الحوائج مشهور شوند. در برخی منابع داریم که در روز عاشورا برخی فقط با نگاه حضرت عباس(ع) کشته می شدند!! و یا فرار می کردند یعنی به اندازه ای نگاه حضرت(ع) نفوذ داشت که افراد از ترس جان می دادند!
حجت الاسلام نقیب زاده تصریح کرد: هم اکنون نیز حضرت ابوالفضل نزد اعراب جایگاه رفیعی دارد به گونه ای که وقتی می خواهند سوگند یاد کنند کنار قبر حضرت می روند و قسم می خورند. این سیره به شدت میان اعراب مرسوم است که هر گاه می خواهند در مساله ای مهم یکدیگر را قسم دهند کنار قبر حضرت عباس می روند.
این پژوهشگر در بخش دیگری از مباحث خود به علت اوج عزاداری ها در ایام 10 روز نخست ماه محرم اشاره کرد و گفت: ورود اهل بیت پیامبر(ص) به کربلا از روز اول یا دوم محرم بوده است، وقتی که امام حسین(ع) به این منطقه رسیدند و سوال کردند که این منطقه چه نام دارد و پاسخ شنیدند کربلا، فرمودند: «اللهم انی اعوذ بک من الکرب و البلاء»؛ بنابراین روز ورود اهل بیت به کربلا آغاز مصائب ائمه(ع) است یعنی اینگونه نبوده است که بگوییم در روز عاشورا فاجعه ای رخ داد و تمام بلکه از بدو ورود حضرت سیدالشهداء(ع) به آن سرزمین مصیبت شروع شد.
وی گفت: در برخی روایات در مورد سوره مبارکه فجر داریم آنجا که فرمود: «والفجر-ولیال عشر»، مقصود و اشاره ولیال عشر 10 روز اول ماه محرم است. بنابراین طی این مدت شیعیان و به ویژه ایرانیان که ارادت خاصی به خاندان عصمت و طهارت(ع) دارند به عزاداری می پردازند و اینگونه نیست که با پایان روز دهم عزاداری ها تمام شود. در اکثر شهرهای سنتی و مذهبی مجلس عزای حسینی حتی تا دو ماه برقرار است.
معاون آموزشی و پژوهشی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم، ادامه داد: در روایات مختلفی از برگزاری مجالس عزای امام حسین(ع) از سوی امام محمدباقر(ع) وامام صادق(ع) توصیف شده است که روضه خوان دعوت می کردند و مجلس روضه خوانی داشتند. این مجالس حماسه عاشورا و مظلومیت اهل بیت(ع) را برای مردم افشا می کرد. همچنین شاعرانی همچون دعبل و دیگران اشعار خود را در مورد واقعه کربلا شعر می خواندند.
حجت الاسلام نقیب زاده با اشاره به عبارت «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» اظهار کرد: به نظر می آید این عبارت شعار شیعه است. این شعار برای شیعه به این معناست که اینگونه نبود که عاشورا اتفاق بیفتد، امام حسین(ع) به شهادت برسد و حماسه حسینی همانجا تمام شود. هر زمان که یزیدی باشد طبیعتا یک عده باید مثل امام حسین(ع) قیام کنند و این شعار شیعه است.
وی در پایان خاطرنشان کرد: وقتی یزید فردی را برای بیعت با امام حسین(ع) به مدینه فرستاد حضرت(ع) نفرمودند: که من با یزید بیعت نمی کنم، بلکه فرمودند: «مثل من با کسی مثل یزید بیعت نمی کند.» بنابراین حضرت(ع) با این جمله این معنا را گسترش دادند و منحصر به کربلا نکردند، این سخن تا همیشه تاریخ پابرجاست که هرجا یزیدی باشد باید مقابل او ایستاد و تفکر یزیدی با تفکر حسینی جمع نمی شود.
نظر شما