دکتر نجفقلی حبیبی، ابن سینا پژوه در گفت وگو با خبرنگار گروه اندیشه خبرگزاری شبستان با بیان اینکه مردم در روزگار گذشته پزشکان را حکیم می دانستند، اظهار کرد: این نام نهادن در واقع دلیل داشت و سابقه ای تاریخی را در بر می گرفت چراکه بسیاری از حکیمان، پزشک و بسیاری از پزشکان دوران قدیم حکیم بودند و به بیان دیگر فلسفه و پزشکی در گذشته به ویژه در سابقه تاریخی ما با یکدیگر مانوس بودند.
وی ادامه داد: برای مثال ابن سینا بزرگ ترین پزشک ایرانی بود در عین اینکه بزرگ ترین حکیم عصر خود به شمار می رفت و تا قرن ها نیز در دانشگاه های اروپایی کتاب های او پیشتازی می کرد، یا قطب الدین شیرازی که او نیز حکیم، فیلسوف و پزشک بود.
این ابن سینا پژوه تصریح کرد: بنابراین، آدم هایی بوده اند که همزمان پزشک و حکیم بودند. از سوی دیگر علت دیگری که سبب می شد تا به پزشک عنوان حکیم را بدهند این بود که تصور می شد پزشک باید به مثابه حکیم با بیمار خود رفتار کند، یعنی خیرخواه او باشد و با بیمار به خوبی رفتار کند. از این جهت میان طبیب و حکیم رابطه عمیقی وجود دارد.
حبیبی در بخش دیگری از مباحث خود با بیان اینکه در دوره های متاخر بین فلسفه یا حکمت و پزشکی فاصله انداخته اند، افزود: در حال حاضر هرکدام از این حوزه ها را به عنوان یک تخصص جدا می شناسند و این با فرهنگ ما ناسازگار است در حالی که خوب به یاد می آورم وقتی کودک بودم می گفتند می خواهیم پیش حکیم برویم و این اصطلاح به قدری رایج بود که تا دوره متاخر حکیم و طبیب را یکی می دانستند.
این ابن سینا پژوه در پایان خاطرنشان کرد: در دین مبین اسلام نیز سفارش های مکرری نسبت به این مساله شده است که با بیمار رفتار مهربانانه ای داشته باشیم. اینکه اگر بیمار فقیرتر بود باید با او به محبت بیشتری رفتار کرد، چراکه کسی که فقیرتر است حتما حساس تر و دلشکسته تر است. بنابراین، با چنین تعاریف و آموزه هایی پزشک باید جنبه های حکمت معنوی را داشته باشد.
نظر شما