به گزارش خبرگزاری شبستان عفت و حیا صفت ها و حالاتی درونی اند که بر اساس سیستم ارسطویی آنها را حد وسط شره و خمودی می دانند؛ اما حجاب و نگاه کردن به نامحرم وضعیت هایی ظاهری اند که معلول و محصول آن حالات و صفات درونی اند. ولی با توجه به این که تاثیر ظاهر بر باطن و تاثیر باطن بر ظاهر، یکی از ویژگی های عمومی انسان است، بنابراین بین حجاب و پوشش ظاهری و عفت باطنی انسان، و میان نگاه نکردن به نامحرم و حیای باطنی تاثیر و تاثر متقابل است؛ یعنی شخص عفیف، پوشش مناسب نیز انتخاب می کند و اگر کسی مواظب پوشش خود نباشد و با شعار عوامانه «دلت پاک باشه» رفتار ظاهری خود را به اقتضای آن صفت باطنی سامان ندهد، آرام آرام آن حالت باطنی نیز تغییر خواهد کرد و ممکن است به ضد خودش تبدیل شود. و شخص باحیا حتما نگاه خود را نیز کنترل می کند. حتما در گفت و گو با نامحرم جانب احتیاط را از دست نمی دهد. به همین دلیل است که اسلام افزون بر تاکید بر عفت و حیا، بر پوشش و رعایت حریم میان محرم و نامحرم نیز تاکید ویژه ای دارد.
تاثیرپذیری نوع پوشش از باورها
هر چند ابعاد زیادی از پوشش متاثر از شرایط اقلیمی و محیطی و سلایق گروهی است، اما روح حاکم بر آن همان باورها و ارزش هاست. شرایط اقلیمی خاص مثل مناطق گرمسیری یا سردسیری یا استوایی به صورت طبیعی، پوشش های خاصی، مثلا استفاده از لنگ یا دشداشه و انتخاب رنگ های خاصی مثل مشکی، سفید یا امثال آن را جهت دهی می کند. اما روح حاکم بر نوع پوشش را می توان در باورها و ارزش ها جستجو کرد. شاید به همین دلیل است که در دستورات دینی تشابه ظاهری به کفار و دشمنان دین مورد نهی قرار گرفته است. همشکلی، خواسته یا ناخواسته به همدلی می انجامد و همدلی به همزبانی و همزبانی به همفکری و همفکری به هم کیشی. به تعبیر دیگر شباهت در پوشش به شباهت در روش و منش و نهایتا به شباهت در باور و ارزش کشیده خواهد شد.
نهی شدید از پوشیدن لباس شهرت را نیز می توان در همین مساله دید. در برخی از مجامع روایی ما باب مستقلی درباره نهی از پوشیدن لباس شهرت وجود دارد. خدای متعال خوش ندارد که بندگانش لباس شهرت بر تن کنند.
پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «کسی که در دنیا لباس شهرت بپوشد، خداوند در آخرت لباس ذلت بر او می پوشاند.»
امام حسین (ع) در این باره می فرمایند: «کسی که لباسی بپوشد که او را انگشت نما کند، خداوند در روز قیامت لباسی از آتش بر او می پوشاند.»
امام صادق (ع) فرمودند: «برای خواری انسان همین بس که لباسی را بپوشد و یا مرکبی را سوار شود که او را انگشت نما کند.»
بر این اساس اگر دیدیم سبک زندگی افراد یا گروه هایی علیرغم اعتقادات دینی و اظهار ایمان و دینداری، تناسبی با باورها و ارزش هایشان ندارد، این خود می تواند نشان سطحی بودن یا جاهلانه بودن دینداری آنها باشد. چنین افرادی در بزنگاه ها باطن خود را نشان می دهند. امام حسین (ع) در حدیثی همین حقیقت را به زیبایی بیان می کنند. آن حضرت (ع) می فرمایند: «بسیاری از مردمان بندگان دنیایند، دین همچون تکه ای گوشت در دهان آنها است. تا زمانی که به سود معیشت و دنیایشان باشد، آن را می چرخانند اما در هنگامه آزمایش های سخت، دینداران واقعی اندک اند. یعنی عیار ایمان افراد به هنگام امتحان ها آزمایش می شود.»
*برگرفته از کتاب سبک زندگی اسلامی ایرانی تالیف احمد حسین شریفی
نظر شما