به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از میراث مکتوب، اثر حاضر ترجمه‌ای کهن از کتاب بسیار معروف صحیفۀ سجّادیّه مشتمل بر دعاها و مناجات‌های حضرت امام سجّاد (ع)، چهارمین پیشوای مذهبی شیعیان است.
مترجم و زمان ترجمۀ این اثر معلوم نیست ولی نام کاتب دستنویس عبدالرّحیم خلوتی و زمان کتابت سال 791 هجری قمری است. کاتب یکی از عرفا و خوشنویسان منطقۀ آذربایجان بوده است. این ترجمه از قدیم‌ترین ترجمه‌های شناخته شدۀ صحیفۀ سجّادیّه به زبان فارسی است. زمان ترجمه به احتمال حدود قرن هفتم هجری بوده است. از آنجایی که این ترجمه به یکی از گویش‌های مازندرانی است، می‌توان گفت که مترجم یکی از شیعیان آن منطقه بوده است. این ترجمه به لحاظ آنکه دارای تعدادی از لغات گویشی مازندرانی است و ما را با زبان مازندرانی کهن آشنا می‌کند از نظر زبانی ارزش ویژه‌ای دارد و از متون نادر کهن از آن منطقه است.
از آنجایی که کاتب این اثر اهل تبریز بوده و ظاهراً با زبان مازندرانی این ترجمه آشنایی نداشته متأسفانه اکثر کلمات گویشی مترجم را نادرست کتابت کرده و بعضاً تغییر داده است.
در مقدّمۀ مصحّح بر این ترجمه به تفصیل از مشخّصات نسخه و کاتب، مهرهایی که بر این دستنویس نقشه بسته، ویژگی‌های رسم‌الخطّی و ویژگی‌های زبانی ترجمۀ فارسی (دستوری و لغوی) و خطاهای کاتب بحث شده است و در پایان کتاب فهرست لغات و ترکیبات این ترجمه و فهرست منابعی که مصحّح از آنها استفاده کرده، آمده است.
کتاب «صحیفۀ سجادیه با ترجمه ای کهن به فارسی (نسخه برگردان دستنویس شمارۀ 434 کتابخانۀ میرزا محمد کاظمینی یزد (کتابت 791 ه))» با گزارش نسخه شناختی و زبان شناختی مسعود قاسمی توسط مرکز پژوهشی میراث مکتوب در 331 صفحه، شمارگان 200 نسخه، بها با (جلد شومیز: 700000 ریال – بها با جلد سخت 800000 ریال) منتشر شده است.
نظر شما