اعتراض روح مونولوگ است

کیاووش زارع طلب درباره ی اجرای سمفونی کمک به خبرنگار تئاتر شبستان گفت: نمایش ما، یک مونولوگ دسته جمعی است. مونولوگی درباره ی شخصیت های اجتماعی که از جایگاه خودشان از مردم کمک می خواهند. افرادی مثل یک معلم، یک غسال، یک کمدین، یک تاجر و یک کودک که هریک چیزی را از جامعه طلب می کنند.

وی که پیش تر این نمایش را با نام «دوازده» در فرهنگسرای اندیشه اجرا کرده، درباره ی ارتباط موضوعی مونولوگ ها گفت: انتهای نمایش، مونولوگ ها یکی می شوند. همه، مرگی تدریجی را ترجیح داده اند، گویی که کمک خواهی مُرده باشد اما در پایان با همراهی هم و به خواست نقال، کمکِ دسته جمعی دیگری، طلب می کنند.

کارگردان نمایش های «محاکمه ی سکوت» و «جهنمی به نام بهشت» با بیان اینکه تمامی بازیگران سمفونی کمک جز خود او نسبت به اجرای پیشین تغییر کرده اند، درباره ی کارگردانی اثرش نیز گفت: دیوار سومی در نظر گرفتیم. خواستیم قواعد نمایش مونولوگ را حفظ کنیم و بازیگران از این فضا دور نباشد اما به نوعی یک مونولوگ ترکیبی است. در واقع بازیگران دیگر برای هر تک گویی فضا سازی می کنند.

درام با اعتراض پیش می رود

وی که نمایش «چشمان برزخی» را در سال 92 با صد و سی بازیگر در سینما تهران اجرا کرده، درباره ی کارکرد مونولوگ گفت: مونولوگ یک اعتراض جمعی است. یک اعتراض کلی به مسئله ای جزئی. در واقع معتقدم این اتفاقی است که باید در مونولوگ دیده شود. غیر از این باشد بیشتر به دور خاطره گویی میفتد و اثری از اعتراض در روح اثر نیست. وقتی ما تک حرف می زنیم، نظری خاص درباره ی چیزی داریم که باید اعتراض گونه باشد.

زارع طلب تاکید کرد: در سمفونی کمک شکل بازی و مفاهیم متن بر پایه ی اعتراض به وضعیت فعلی کاراکترها و طلب چیزی است که باید اتفاق بیفتد. این اعتراض، پیش برنده ی درام است. حتی در مواردی که از گذشته مال می زنند قصدی برای توجیه خود ندارند.

با تماشاگر ساده حرف می زنم

این کارگردان با بیان اینکه تماشای تئاتر در تهران به فصل خاصی محدود نمی شود، اذعان کرد: شرایط اجرای ما به لحاظ ساعت، زمان و مکان مناسب است و بهانه ای برای نداشتن تماشاگر باقی نمی گذارد. یکی از دلایل عدم استقبال تماشاگران با تئاتر ارتباط نگرفتن با داستان نمایش است. من سعی کردم در نمایشنامه و کارگردانی شکل ساده ای برای ارتباط انتخاب کنم که بتوانم حرفم را ساده و بی واسطه بزنم تا مرا درک کند.

زارع طلب یکی از مشکلات جذب تماشاگر را عدم توجه به تقاضای مردم برای تماشای تئاتر دانست و تاکید کرد: تئاتر ما جلوتر از مردمی است که نمایش نمی بینند. یعنی کارهایی که باید امروز اجرا شود، بیست سال قبل روی صحنه بوده. مردم در تماشای تئاتر پا به پای تئاتری ها نیامده اند و همین باعث شده که با جریان تئاتری امروز، ارتباط نمی گیرند. این همان معضلی است که باعث شده فقط تئاتری ها به تماشای آثار یکدیگر بروند.

وی با بیان اینکه نود درصد نمایش های روی صحنه از نمایشنامه های خارجی استفاده می کنند، ادامه داد: مردم با متن های خارجی ارتباط نمی گیرند، چرا که دغدغه ی متن، حرف امروز آنها نیست. اگر می خواهیم مردم به تماشای تئاتر بیایند باید برای آنها بنویسم و برای آنها اجرا کنیم. در واقع اقتصاد تئاتر وقتی سامان می گیرد که تماشای تئاتر وجه عمومی داشته باشد و برای رسیدن به این مهم باید در انتخاب نمایش های مان تجدید نظر کنیم. البته نمایشنامه های خارجی جهان شمول که با تماشاگران غیر حرفه ای تئاتر هم ارتباط بگیرند کم نیست اما توجه اهالی تئاتر بیشتر متوجه تماشاگران خاص است.

سمفونی کمک با بازی عبدالله بهادری، عباس بابایی، حسین میلانی، لیلا عبدی، سعید توری، علی قلیچ خانی، محمد اسکندری، سعید سالمی، مژگان جاویدان، مهسا مظاهری، سمیه مهدی پور و کیاووش زارع طلب تا 15 اسفند روی صحنه خواهد بود.

این نمایش به تهیه کنندگی حامد عنایتی هر روز ساعت 19 در تالار ناصرخسرو واقع در خیابان شانزده آذر، جنب تالار مولوی، پذیرای مخاطبان است.