از خريد يك دستگاه چرخ خياطي تا اشتغالزايي براي ۲۰ نفر

به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از بسیج سازندگی، خياطي صرفا هنر دوخت و دوز نيست بلكه در درجه اول هنر بكارگيري ابتكار و خلاقيت در مسير توليد طرحهاي جديد و بازار پسند است. در شرايطي كه بسياري از كارگاه هاي خياطي به دلايل گوناگون از جمله واردات قاچاق پوشاك ترك و چيني و فقدان حمايت دولت از صنعت پوشاك با چالش مواجهند، يك خانم روستايي توانسته با احداث كارگاه خياطي براي 20 نفر اشتغالزايي كند. 

 

فاطمه يزداني كه ساكن روستاي خراج از توابع چهارمحال و بختياري است، درباره نحوه ورودش به عرصه توليد پوشاك، مي گويد: "پيش از آغاز كار خياطي، در كار كشاورزي به پدرم كمك مي كردم. پدرم چند هكتار زمين كشاورزي داشت كه در آن چغندر، يونجه و شبدر مي كاشت. اين روند ادامه داشت تا اينكه به همراه خانم هاي روستا، در كلاس هاي خياطي جهاد كشاورزي شركت كرديم اما هيچكداممان چرخ خياطي نداشتيم. تنها كسي كه در روستا براي دخترش چرخ خياطي خريد، پدر من بود. چند سال بعد وقتي به موفقيت رسيدم، گوشه اي از لطف پدرم در خريد چرخ خياطي را با خريدن يك دستگاه تراكتور جبران كردم."

 

وي مي افزايد: "بعد از تهيه چرخ خياطي اولين مشكل من اين بود كه نمي دانستم چه چيزي بدوزم و چگونه آن را به فروش برسانم. تا اينكه سال 89 بعد از برگزاري يك اردوي جهادي توسط دانشجويان بسيجي در منطقه ما، به صورت اتفاقي با بسيج سازندگي آشنا شدم. بچه هاي بسيجي كه در اردوهاي جهادي شركت مي كنند، از كلاه و تي شرت هاي متحدالشكل استفاده مي كنند. آن ها پيشنهاد كردند كه من تي شرت هاي مورد نياز گروه هاي جهادي در استان را به همراه خانم هاي روستايي بدوزم. اين پيشنهاد كمك بسيار بزرگي به زنان روستاي ما محسوب مي شد. ما ظرف چند ماه، 5 هزار تي شرت براي بسيج سازندگي دوختيم و نزديك 5 ميليون تومان سود بدست آورديم."

 

اين توليد كننده موفق، خاطرنشان مي كند: "با پول حاصل از فروش لباس ها به بسيج سازندگي، تعدادي چرخ خياطي خريديم و كارگاه دوزندگي جمع و جوري در روستا احداث كرديم. چون تازه كار بوديم و نمي توانستيم ريسك توليد لباس و ارائه آن به بازار را تحمل كنيم، سعي كرديم تجربه لباس هاي جهادي را تكرار كنيم تا براي فروش تضمين داشته باشيم. در نتيجه سراغ آموزش و پرورش عشايري استان رفتيم و پيشنهاد كرديم زير قيمت بازار لباس هاي فرم دانش آموزان عشايري را بدوزيم. آن ها هم استقبال كردند و ما 9 هزار لباس فرم دوختيم و بيش از 20 ميليون تومان سود كرديم."

 

فاطمه يزداني اضافه مي كند: "در عين حال هر وقت فرصت داشتيم در حد توان براي دانش آموزان كم بضاعت از پارچه هاي اضافي به صورت رايگان لباس فرم مي دوختيم و در مدارس توزيع مي كرديم. بدون اينكه خودمان بدانيم، همين كار باعث تبليغ توليدي روستايي زرين دوخت در مدارس منطقه مي شد و مديران مدارس به دليل قيمت پايين و كيفيت مناسب توليدات ما، سفارشات متعددي ارائه مي كردند."

 

او با اشاره به ميل روز افزون مردم به پشت ميزنشيني، خاطرنشان مي كند: "هميشه دوست داشتم به جايي برسم كه دست چند نفر را بگيرم نه اينكه منتظر باشم تا كسي از من دستگيري كند. در حال حاضر 20 نفر در كارگاه خياطي من مشغول به كار هستند كه بسياري از آن ها بي سرپرست يا تحت پوشش كميته امداد هستند و خدا راشكر از درامد كار خياطي شان راضي هستند. مهمتر از همه اينكه از كار در يك محيط كاملا زنانه و امن لذت مي برند."

 

خانم يزداني طي روزهاي آينده قرار است كارگاه جديدش را اين بار در مركز استان  -شهركرد- افتتاح كند. او در اين باره مي گويد: "حجم سفارشات افزايش يافته و براي پاسخگويي به آن ها ناگزير از تاسيس كارگاه جديد در شهركرد هستيم. زماني كه كار را با يك چرخ خياطي معمولي و غير صنعتي در روستا شروع كردم، هيچ وقت تصور نمي كردم 5 سال بعد 150 ميليون تومان سرمايه داشته باشم و براي 20 نفر شغل ايجاد كنم. در حال حاضر حقوق خانم هاي خياط را كه مي دهم، ماهانه رقمي در حدود 5 تا 6 ميليون تومان برايم باقي مي ماند."

 

او مي افزايد: "هميشه از موفقيت هاي من به عنوان يك زن روستايي سوال مي شود اما هيچ كس از شكست ها و زمين خوردن هايم چيزي نمي پرسد. امكان ندارد بدون چشيدن طعم شكست به موفقيت رسيد، من بارها ضرر كردم و دوباره كار را از سر گرفتم."

 

فاطمه يزداني درباره مهمترين مشكل كارگاه هاي خياطي در كشور مي گويد: "ورود جنس قاچاق از چين و تركيه مهمترين مشكل ماست. نمي دانم چرا هر كاري مي كنيم، قيمت تمام شده پوشاك ايراني باز هم بالاتر از محصولات چيني و ترك است. شايد علت آن بالا بودن قيمت پارچه در كشور يا استفاده چيني ها از پارچه هاي بي كيفيت باشد. البته بدون شك ضعف اصلي ما در طراحي پوشاك مشتري پسند است."

 

او خاطرنشان مي كند: "اقتصاد مقاومتي يعني روي پاي خود ايستادن و مصرف توليد داخلي. متاسفانه خارجي ها بازار پوشاك ايران را قبضه كرده اند. اين در حالي است كه اگر توليد پوشاك داخلي مورد حمايت قرار بگيريد، اشتغال بسيار زيادي در اين بخش مي توان ايجاد كرد. در گذشته بيشتر خانم هاي ايراني از خياطي سر در مي آوردند و خودشان پوشاك مورد نيازشان را تامين مي كردند. اما فرهنگ شهرنشيني و پشت ميز نشيني كار را به جايي رساند كه بسياري از خانم ها از فراگيري خياطي خجالت مي كشند يا حتي اگر خياطي هم بلد باشند، آن را پنهان مي كنند. اين در حالي است كه كار توليدي و داشتن مهارت توليد بايد بزرگترين افتخار محسوب شود كه متاسفانه اين طور نيست."