به گزارش گروه مسجد و کانون های مساجد خبرگزاری شبستان: از سده های نخستین ظهور اسلام در عامه مجامع اسلامی «مسجد» به عنوان شاخص ترین و بارزترین نهاد اسلامیت تجلی داشته و آنچه در منظر ابتدایی مایه های فرهنگ اسلام را بروز داده است همانا وجود آرم های بلند و زیبای مساجد در پیشانی شهرها و آبادی های مسلمانان بوده است.
در حقیقت آموزش عملی بنیان گذار مکتب اسلام بر رهروان راهش نیز بر این مدار پایه گذاری شده است. در طراحی و برنامه ریزی اساس حکومت اسلامی «مسجد» نخستین پروژه ای است که معمار نهضت اسلامی در آستانه ورود به «یثرب» در محله «قبا» آن را به مورد اجرا می گذارد و با ورود به یثرب نام «مدینه» را بر آن گزیده و مسجد دیگری در مرکز شهر تاسیس می نهد و بدین ترتیب می نمایاند که برای ورود بر مدنیت صحیح و جامعه سالم از قالب مسجد باید گذر کرد و رنگ و بوی مسجدی که همانا «صبغة الله» است بر خود گرفت و آنگاه در مدینه حکومت اسلامی و در مسجدش ستاد حکومت تشکیل داد و دین و آیین سیاست را آموخت و آمیخت که اسلام دین بهزیستی فرد و اجتماع و نیکوداری دنیا و آخرت است.
و اینک مسجد به عنوان سمبل اسلام گرایی و توحیدمداری و کانون تشکل های عبادی و اجتماعی و مشعلی از مظاهر و شعائر اسلامی باید هماره بر تارک جامعه های اسلامی درخشیده و مسیر رهروان صراط مستقیم حق را نور و روشنایی بخشد. بنابراین تکلیف مسلمانان است که محیط زندگی خود را با اکسیر حیات بخش معنوی که همانا «مسجد» است آراسته و بر رونق مساجد با حضور فیزیکی خویش بیفزایند .
کاوشی روان شناسانه در گرایشات مذهبی ملل مختلف جهان حاکیست که صرف تاسیس معابد و مساجد، در ساختار عقیدتی جوامع و مدیریت معنوی آنان نقش به سزایی داشته است و جاذبه های معنوی عبادتگاه ها حتی در میان اقوام فاقد باورهای دینی، موجی از علاقه و گرایش به مذهب را بر انگیخته و به بیداری فطرت خداجوی انسانی منجر گردیده است. «منتسکیو» در کتاب مشهور خود به نام «روح القوانین» در این خصوص و در تشریح علل رویکرد انسان به خانه سازی برای خدا چنین می نویسد:
«نظر به اینکه تقریبا تمام ملل متمدن دنیا در خانه ها زندگی می کنند لذت این فکر برای آنها پیدا شد که برای خداوند خانه بسازند که بتوانند در آن خانه او را پرستش کنند و هنگام بیم و امید در آنجا به او متوسل شوند. یکی از چیزهایی که فوق العاده موجب تسلی مردم می شود این است که محلی داشته باشند تا در آنجا خداوند را حاضر و ناظر بدانند و بتوانند مستقیما بدبختی های و مصائب خود را به گوش او برسانند ولی ساختن پرستشگاه در بین مللی پیدا می شود که زراعت پیشه هستند زیرا ملل مزبور که در نقطه مخصوصی سکونت می کنند برای خود خانه می سازند و آن وقت در صدد ساختمان خانه برای خداوند بر می آیند ولی مللی که زراعت پیشه نیستند چون خود خانه ندارند به فکر ساختن خانه برای خداوند نمی افتند.
وقتی که چنگیز کشورهای اسلامی را فتح کرد در خصوص عقیده مسلمین از آنها سوالاتی کرد و پاسخ های آنان را پسندیده و عقایدشان را تقویت کرد ولی نتوانست بفهمد برای چه مردم مسجد می سازند و خداوند را در آنجا پرستش می کنند در صورتی که به قول او انسان می تواند خداوند را در همه جا پرستش کند، به این علت بود که چنگیز از قبیله تاتار به وجود آمده و تاتارها هم صحراگرد بودند و خانه نداشتند و نمی توانستند فکر ساختمان مسجد و پرستشگاه را بکنند.
به هرحال مللی که پرستشگاه ندارند بر خلاف مللی که دارای پرستشگاه هستند به مذهب علاقه مند نمی باشند و به همین جهت است که تاتارها به مذاهب خود علاقه ندارند و نیز به همین جهت است که ملل وحشی پس از اینکه امپراطور روم را فتح کردند حتی یک لحظه به فکر قبول مسیحیت نیفتادند و باز هم به همین دلیل است که ملل وحشی بومی آمریکا به مذهب علاقه ندارند ولی از وقتی که مبلغین مذهبی در «پاراگوای» برای آنها کلیسا ساختند نسبت به مذهب مسیح ابراز علاقه می کنند و حتی در علاقه مندی غیرت زیادی به خرج می دهند.
برگرفته از کتاب «مسجد نهاد عبادت و ستاد ولایت»، نوشته حسن رهبری
نظر شما