به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان اصفهان، شامگاه گذشته(30مهر)، آیت الله سید ابوالحسن مهدوی، نماینده مردم اصفهان در مجلس خبرگان رهبری در جمع عزاداران حسینی در مسجد امام حسن(ع)اصفهان با اشاره به اینکه محبت سیدالشهدا و امامان آثار و فوایدی در سبک زندگی انسان دارد گفت: محب نسبت به محبوب خود باید احساس کند که ندیدن چهره محبوب، نشنیدن صدای مجبوب و بلاهای رسیده به او برای محب سخت و ناگوار است.
وی با بیان اینکه اگر فاصله زمانی بین این دو ایجاد شد چاره ای جز تحمل آن نیست تصریح کرد: اگر محب و محبوب در یک زمان باشند، فاصله مکانی باید براداشته شود و از نظر جسمی و فیزیکی محب خود را به امام و محبوب خود می رساند.
آیت الله مهدوی ادامه داد: نمی شود اظهار علاقه کرد ولی آرزوی کنار محبوب بودن را نداشت.
وی افزود: کسی که عاشق امام زمان خود است، دنبال کم کردن فاصله خود با امام است، همانطور که امام زمان(عج) که به جدشان سیدالشهدا علاقه شدیدی دارند در زیارت ناحیه مقدسه اظهار حسرت می کنند که در آن زمان به دنیا نیامده بودند.
وی با اشاره به اینکه تصور گناه هم روی بدن انسان اثر منفی می گذارد و تصور حجت الهی روی انسان تاثیر مثبت دارد گفت: بنابراین نباید گفت فکر گناه تا به مرحله عمل نرسد روی انسان تاثیر نمی گذارد.
نماینده مردم اصفهان در مجلس خبرگان با تاکید بر اینکه محب همه جا را شکل محبوبش می بیند، چون فکرش مشغول امام زمان است گفت: چون ائمه همه جا حضور دارند و اگر محبت به حجت های الهی باشد، حتما این محبت مجازی نیست.
آیت الله مهدوی بیان کرد: امام ظهور ندارد، ولی حضور دارد و محب نگران رسیدن سختی و مصیبت به محبوب خود است و همیشه آسایش و آرامش او را می طلبد و در ناراحتی و سختی محبوب خود را شریک می کند.
وی با اشاره به دلایل گریه کردن بر امام حسین(ع) خاطر نشان کرد: وقتی مصیبتی به محبوب رسیده، محب نیز بر اثر علاقه خود برای شرایط سخت او گریه می کند و این نتیجه محبت نسبت به امام است.
نماینده مردم اصفهان در مجلس خبرگان گفت: دوستدار امام از روی علاقه ای که به امام دارد، مصیبتی که به امام رسیده را مصیبت خود می داند و گریه می کند.
آیت الله مهدوی با اشاره به عبارت «من کشته اشکم» گفت: امام می فرمایند من کشته شده مظلومی هستم که هر کس به یاد من بیفتد، بی اختیار بر من می گرید ، مظلومیت من به این اندازه تأثّر برانگیز است.
وی افزود: علامه مجلسی در معنای این جمله (من کشته اشکم ) می فرماید: هیچ مومنی به یاد من نمی افتد مگر این که گریه می کند یا بغض گلوی وی را می گیرد، بنابراین معنای این نیست که «امام کشته شد تا ما بگرییم».
امام جمعه موقت اصفهان با اشاره به اینکه انبیا گذشته برای امام حسین(ع) گریه کردند و حضرت زکریا نیز برای امام حسین(ع) بسیار گریه کردند گفت: حضرت زكریا از پروردگارش درخواست نمود كه اسامی پنج تن را به او بیاموزد و جبرئیل(ع) بر او نازل شد و آنها را به او آموخت.
وی افزود: هر گاه كه زكریا اسم محمد(ص) و علی(ع) و فاطمه(س) و حسن(ع) را می‌برد اندوهش برطرف می‌شد، ولی همین كه اسم حسین(ع) را می برد، بغض گلویش را می فشرد و نفسش به شماره می افتاد و گریه اش می گرفت.
وی یادآور شد: خداوند متعال داستان حسین(ع) را به او خبر داد و فرمود: (كهیعص)، كاف اسم كربلا، هاء هلاكت خاندان پیامبر(ص)، یاء یزید كه به حسین(ع) ظلم و ستم نمود، عین اشاره به عطش و تشنگی حسین(ع) و صاد صبر اوست، زكریا كه این مطالب را شنید سه روز از محل عبادتش بیرون نرفت و دستور داد كسی بر او وارد نشود و شروع به گریه و زاری نمود و ذكر مصیبت او این عبارت بود: خداوندا، آیا بهترین آفریدگانت به فرزندش مصیبت زده می‌شود؟ آیا چنین مصیبتی بر آستانه آنان فرود می آید؟
نماینده مردم اصفهان در مجلس خبرگان گفت: خدایا! فرزندی به من بده که در ایام پیری و کهنسالی نور چشمم و وارث و جانشین من باشد و مکان و منزلت او را مثل حسین قرار بده برای من. پس هنگامی که چنین فرزندی به من عطا کنی، مرا به محبت او بیازما، سپس فاجعه و مصیبت دردناکی را که بر دوست خودت محمد(ص) به وسیله فرزندش روا داشتی، برای من نیز همان [غم عظیم] و حادثه ناگوار را روا بدار و خداوند حضرت یحیی را به حضرت زکریا داد و او را با مصیبت دردناک آزمود.
وی گفت: همان‌گونه که حضرت امام حسین(ع) شش ماهه به دنیا آمد، حضرت یحیی نیز شش ماهه بود و همانطور که سر امام حسین(ع) را از بدن مبارکشان جدا کردند، سر حضرت یحیی را نیز از بدن مبارکشان جدا کردند و همانطور که سر امام حسین(ع) را در مسجد اموی شهر دمشق در سوریه حاضر کردند و یزید چوب به لب و دندان امام زد، سر حضرت یحیی را در همان مسجد دفن کردند.
نظر شما