ارتش عربی و چالش سیاست امنیتی جمهوری اسلامی ایران

به گزارش خبرگزاری شبستان، منطقه خلیج فارس و شمال آفریقا طی سالهای گذشته با چالش های جدی رو به رو بوده است . این منطقه با سقوط و اوج گروه های سیاسی و حتی دیکتاتوری های همراه شد که تصور سقوط یا ورود آنها به قدرت کمی دوراز انتظار بود. در حال حاضر و با توجه به آشفتگی منطقه ای و همچنین رویکرد جدید تهران و غرب نسبت به یکدیگر کشورهای عربی خلیج فارس خود را نیازمند نزدیکی به یکدیگر می بینند.

طرحی که یک بار در دهه 1950 توسط جمال عبدالناصر مطرح و با شکست رو به رو شد. اعراب منطقه یک باردیگر شانس خود را برای نزدیکی در خلال عملیات روباه صحرا در سال 1990 از دست دادند . مساله ای که در حال حاضر شاید باید به آن توجه بیشتری نشان داد گستردگی و تفاوت میان کشورهای است که هیچ کدام از موئلفه های طرح امنیت مشترک را ندارند.

کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس شباهت های ساختاری حکومتی دارند در حالی که ورود مصر به این مجموعه در ارتش عربی هم سانی آنها را بر هم می زند.

این ارتش به گفته منابع مصری از 40 هزار نیروی زبده تشکیل می شود که سرفرماندهی آن در ریاض یا قاهره خواهد بود ، جنگنده های ، خودروهای زرهی سبک و ناو ها از جمله ادواتی هستند که ارتش واحد عربی از آن بهره خواهد کرد ولی به نظر نمی رسد تمامی 22 عضو اتحادیه عرب در این مجموعه حضور یابند. آنطور که به نظر می رسد این نیروها در کشورهای مبدا خود تا زمان درخواست کشور مقصد می مانند و تنها برای رزمایش و تمرین های نظامی گرد هم می آیند.

یمن و ضرورت ارتش مشترک عربی

یمن، سیاست های کلی امنیتی عربستان سعودی را بر هم ریخت . این کشور عملا از فروردین ماه 1394 مشغول عملیات نظامی است و نتوانسته است پیشرفت چشم گیری داشته باشد. ریاض در مرحله نخست به دنبال یک ائتلاف همه جانبه از کشورهای عربی حتی غیر عربی مانند پاکستان برای ورود به این نبرد بود که عملا با شکست مواجهه شد.

جرقه های تشکیل ارتش مشترک عربی را شاید بتوان از لا به لای بحران یمن جستجو کرد . اعضای کشورهای عربی تاکنون دو نشست را در سطح فرماندهان با هدف سازماندهی نیروهای مسلح تشکیل داده اند که اولین گام آن تشکیل نیروهای واکنش سریع بود.

باید کمی دقیق تر این ترکیب را بررسی کرد " نیروهای واکنش سریع " این نیروها می توانند در یمن ، سوریه ، عراق و حتی مرزهای سرزمینی کشورهای عضو وارد عمل شوند که عملا نقش منطقه ای ایران را به چالش می کشند.

بهبود روابط میان ایران و غرب و در کنار آن شکست طرح های عربستان در یمن و سوریه در کنار وضعیت رو به زوال لمپنیسم اردوغانی ریاض را به این فکر انداخته که که هزینه های شکست های فوق را بر دیگر کشورهای عربی تقسیم و در عین حال رهیافتی جمعی برای علائق امنیتی خود بر منطقه تحمیل کند.