به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از حوزه هنری، جواد طوسی، منتقد سینما گفت: اگر خلاقیت را جزئی از ذات هنر بدانیم، این مشخصه در فیلم كوتاه نمود عینی تری دارد. خالق فیلم كوتاه ملزم به ادا كردن حق مطلب در زمانی محدود است. گویی نظامی با این بیت خود همواره به او نهیب می زند:" كم گوی و گزیده گوی چون در ... ". هر چقدر زمان این نوع فیلم كوتاه تر باشد، رعایت ایجاز ضرورت بیشتری پیدا می كند. فیلم‌ساز می باید در زمان در نظر گرفته شده، موضوع و دست‌مایۀ خود را به خوبی جمع و جور كند. حذف زواید و ایجاد تعادل بین فرم و محتوا، جزء الزامات این نوع فیلم‌سازی است.
طوسی اظهار داشت: سازندۀ یك فیلم كوتاه صد ثانیه ای می تواند با زبان ایجاز به موضوعاتی بپردازد كه در سینمای بلند داستانی، حكم خط قرمز را دارند. به این نكته نیز توجه داشته باشیم كه «فیلم كوتاه»، مخاطب شناسی خودش را دارد و نباید در كنار حس و نگاه تجربی، نسبت به عامل جذابیت در این نوع سینما بی تفاوت بود. روی همین اصل، مشكل دكوپاژ و استفاده از دوربین و ریتم و ضرباهنگ و تدوین این گونه آثار نباید تعمیم دهندۀ بیانی كاملاً تجریدی و دافعه آمیز شود. یك فیلم‌ساز خوش‌فكر و هوشمند و زمانه‌شناس كه این مدیوم را تجربه می كند، نباید خودش را محدود و مقید به اجرایی شخصی و انتزاعی كند. جوهره و زبان سینما والاتر از آن است كه صرفاً واسطه ای برای تخلیه كردن ما باشد.
وی عنوان کرد: فیلم‌ساز جوانی كه بر هویت مندی و اینجایی بودن خود اصرار داشته باشد، نگاه بصری اش را با دركی عمیق و روشن بینانه و پرسه زنی های اجتماعی (بدون شیفتگی و مرعوب شدن در برابر المان ها و ابزار و نشانه های فرمالیستی خارج از سرزمینش)، غنی می كند.
طوسی ادامه داد: می توان در همین گام ها و آزمون و خطاهای اولیه، از خود شیفتگی و فردیت خود محور فاصله گرفت. می توان با اتكا به نوعی جهان بینی، از نمایش صرف روزمرگی كه در عصبیت ها و از خود بیگانگی ها و پوچی و لودگی و بی خبری خلاصه می شود فراتر رفت و این ناتورالیسم كهنۀ معاصر را به حسی كنش مندانه و آرمان‌خواهانه تبدیل كرد. فیلم‌ساز جدی و صاحب تفكر و جهان بینی می تواند در همین صد ثانیه ارتباطی بی واسطه با مخاطبان خود برقرار كند و با زبانی موجز و هنرمندانه، به آسیب شناسی جامعه اش بپردازد. در افق دید آرمانی چنین فیلم‌سازی می توان جامعه ای را دید كه با عبور از بحران ها و التهابات اجتماعی و رفع ناهنجاری ها، سنگ عزت و آزادگی و عدالت طلبی و همدلی و اینجایی بودن را به سینه می زند.
وی بیان کرد: سینما و تصویر، افشاگران قابلی هستند. در طول این صدثانیه می‌توانی خودت را خوب لو بدهی و دستت را رو كنی. نتیجۀ كار را ماهیت واقعی تو و صداقت و شرف جامعه نگری ات معلوم می كند. اجرایی متعهدانه و بی تكلف و از دل بر آمده یا نمایشی متظاهرانه و بی ریشه و متفرعنانه؟
این منتقد سینما خاطر نشان کرد: اگر حرمت صد ثانیه را نگاه داری، زایشی عاشقانه در نور و تصویر را رقم می زنی وگرنه قافیه را باخته‌ای.
پایان پیام/