غلام جباری پابندی، یکی از شاعران به نام اشعار مازندرانی، امروز (30فروردین) به خبرنگار خبرگزاری شبستان در ساری گفت: از دوران دبیرستان، نویسندگی و حفظ شعر را آغاز کردم و به شعر گذشتگان و مطالعه شعر معاصرعلاقه فراوانی داشتم.
وی افزود: اشعار زیادی از شاعران نامي را در ياد دارم که این مورد نیزدر سوق دادن من به سرودن شعر، بسیار موثر بود.
جباری، دلیل روی آوردن به سرودن شعر مازندرانی راعلاقه به هنر بومی، تسلط کامل به فرهنگ بومی مازندرانی و پرورش در دامن روستاهای هزار جریب، دانست.
وی با اشاره به رونق گرفتن شعر مازندرانی در زمان حاضر، اظهار کرد: در سده های بعد از اسلام، حاکمان محلی به گویش مازندرانی صحبت می کردند و شاعران توانمندی در سده چهارم مانند «مستمرد»، در سده هفتم «امیر علی»، در سده هشتم «کیا افراسیاب چلابی»، در سده نهم «میر عبدالعظیم مرعشی» و تفسیر آیه های قرآن در کتاب رویان علیاء الله آملی همه بیانگر گستره وسیع ادبیات مازندران است.
جباری افزود: فرهنگ غنی مازندران را گذشتگان، حفظ و انتقال دادند که ما نیز در صیانت از این فرهنگ باید کوشا باشیم.
وی بیان کرد: برای حفظ فرهنگ بومی مازندران باید از خانواده شروع کرد و پدر و مادر به زبان محلی با یکدیگر و فرزندان، صحبت کنند.
جباري افزود: آموزش و پرورش از مقطع ابتدائی باید به دانش آموزان، زبان محلی را یاد دهند و از نقش مهم این اداره با توجه به طیف وسیع مخاطبان نباید غفلت کرد.
وي ابراز کرد: کتاب های «النگ» به معنای چمنزار و «کاتی» به معنای نردبان را برای استفاده عموم علاقه مندان به ویژه فرهنگ مازندران چاپ کردم و کتاب «مانگله» به معنای خوشه گندمی که رشد و نموش کامل شده و در حال رسیدن است و تازه، تغییر رنگ داده و قابل خوردن است را در دست اقدام برای چاپ دارم.
جباري تصریح کرد: واژه نامه طبرسی شرق مازندران را در آینده، نوشته و به چاپ می رسانم که در حفظ فرهنگ بومی مازندران، نقش مهمی دارد.
پایان پیام/
نظر شما