به گزارش خبرنگار سینمایی شبستان، فرزاد موتمن در این نشست طی سخنانی گفت: قصه فیلم نوشته اصغر عبداللهی، فیلمنامه نویس قدیمی سینمای ایران است که از دهه 60 با او آشنا هستم. من از قصه بی اطلاع بودم و روی قصه ای که خودم می تونشتم کار می کردم، اما وقتی این فیلمنامه را دیدم آن را قبول کردم.
وی خاطرنشان کرد: دلیل دیگر قبول کردن این قصه، عشقی بودن موضوع آن بود؛ چراکه من عاشق دو ژانر جنایی و عشقی هستم. بعد از فیلم «شبهای روشن» که عشقی بود، تاکنون به من چنین موضوعی پیشنهاد نشده بود.
موتمن، دلیل دیگر قبول کردن این فیلمنامه را صادقانه، آماده بودن سرمایه لازم تهیه کننده کار دانست.
این کارگردان سینما در ادامه ژانر درام را در سینمای ایران کم برشمرد و تاکید کرد: به نظر من در سینمای ایران فیلم های عشقی خیلی کم است و وقتی این قصه را خواندم احساس کردم میزانسن ها به من اجازه می دهد فضاهای خوبی در بیاید. یکی از مشکلات سینمای ما این است که فیلم ها در فضاهای ساختگی و بالاتر از چهارراه پارک وی می گذرد و این در حالی است که مشتریان ما آدم های هستند که در نقاط متفاوت این شهر زندگی می کنند.
وی تصریح کرد: این فیلمنامه اگر هم ایراداتی داشت من باز آن را قبول می کردم چراکه می خواستم این فضا را نیز تجربه کنم. نکته جذاب دیگر این فیلم، این بود که احساس کردم می توانم فیلم را به لحاظ تصویری به استاتیک فیلم های وسترن نزدیک کنم. مردی از زندان بیرون میاید و جامعه ای با او تقابل دارد و نگاه ها مشخص می کند که او سابقه ای دارد.
موتمن افزود: گذشته از این، تم لوکیشن ها از جمله جاده های خالی، خانه های کنار خط راه آهن، مرد تنها و ... نیز به من اجازه می داد تا این استاتیک وسترن را به خوبی اجرا کنم.
وی همچنین در مورد انتخاب سعید آقاخانی برای این نقش گفت: در فرانسه به بازیگر، کمدین می گویند. لازم است بگویم که ما به بازیگری در این سن نیاز داشتیم که هم تنهایی اش را نشان دهد و هم لباس کارگری به او بیاید. اما بازیگران مرد سینمای ایران در این سن بسیار کم هستند و ما برای انتخاب یک بازیگر مناسب جلسه بحران گذاشتیم. در آن جلسه میثم کاید مدیر تولید با ترس و لرز سعید آقاخانی را پیشنهاد داد و من نیز تازه به یاد چهره او افتادم و مطمئن بودم که او می توامد این نقش را بازی کند.
موتمن تاکید کرد: تجربه تاریخی نیز ثابت می کند که کمدین ها از پس نقش های دراماتیک بر می آیند. بازیگران کمدی خیلی خلاق هستند و واکنش های خوبی را درجا در می آورند و شاید به همین خاطر است که معمولا در نقشهای درام خوب بازی می کنند. روزی میترا حجار درگوشی به من گفت که «سعید آقاخانی برگه برنده فیلمت است» و لازم است بگویم که این پروژه مدیون او است. تمام بار فیلم روی دوش بود. او چشم های خندانی دارد اما اینجا به صورتی شگفت انگیز آن را کنترل می کند و حزن انگیز می شود.
وی در پاسخ به سوالی درباره اینکه در فیلم اتفاقات گنگی می افتد، توضیح داد: ویژگی فیلم مختصرگویی و حداقل گرایی است. ما چیز زیادی نمی بینیم و یحیی فقط به خواسته ماهرو جواب می دهد. اینکه قضاوت کنیم چیزی است که فیلم نمی خواهد به آن نزدیک شود. اتانازی سالهاست که در مجامع مختلف بحث می شود و بجا افتاده است اما در ایران هنوز قانونی نشده است. لازم بود که آقای عبداللهی به این سوال پاسخ دهد اما بحث فیلم نگاه کردن از دور به ماجرا است.
علی حضرتی نیز در سخنانی گفت: هیچ شروعی بهتر از این نیست که فیلم اولم را با فرزاد موتمن آغاز کردم. درباره مخاطبان فیلم هم باید بگویم که قطعا طیف گسترده ای را در بر خواهد گرفت و آنها را رازی می کند.
ساره بیات نیز گفت: از روزی که فهمیدم فرزاد موتمن این کار را دارد مشتاق شدم که با او کار کنم. سینمای وی را سینمای مولف می دانم و این سبک و سیاق را دوست دارم.
سعید آقاخانی نیز گفت: در ذهنم نمی گنجید چنین نقشی به من پیشنهاد شود و فکر می کردم پشیمان می شوند.
پایان پیام/
نظر شما