غلامحسین معماریان، عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت تهران به خبرنگار شبستان گفت: داستان تخریب بافت تاریخی شیراز، یک داستان تکراری در 100 سال اخیر است و هر گسترش و بازسازی در این دوره زمانی بهانه‌ای برای تخریب شیراز واقعی و تاریخ آن به شمار می‌رود، بافت تاریخی هر شهر نشان از هویت و زندگی مردم آن دارد و می‌توان شخصیت ویژه شیراز را نیز از بافت تاریخی یک هزار و 400 ساله آن فهمید.
عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت تهران با اشاره به نوع بافت‌های شیراز تاکید کرد: شیراز دارای 2 نوع بافت تاریخی است، یکی از زمان شکل‌گیری تا دوره معاصر و دیگر، بناهایی از دوره پهلوی به بعد که بافت جدید شیراز در آن شکل گرفت، بافت‌های جدید در تمام شهرهای ایران یکسان است و دارای ارزش پژوهشی و هویتی برای علاقمندان به فرهنگ و میراث نیست.
معماریان با تاکید بر اهمیت بافت‌های تاریخی برای سازمان یونسکو خاطرنشان کرد: تغییرات در بافت تاریخی هر کشور که باعث تخریب در آن مناطق شود در دنیا محکوم است و به علت وجود ارزش‌های معماری، فرهنگی این بافت‌ها توسط سازمان یونسکو در کشورهای مختلف کدگذاری شده و توسط دولت آن کشور مورد حمایت قرار می‌گیرد.
وی با تاکید بر از بین رفتن ارزش معماری و فرهنگی بافت با نگهداری تک‌بنا گفت: بافت تاریخی در تک بنا تعریف و ارزش‌گذاری نمی‌شود و طبق گفته مسئولان شورای شهر مبنی بر نگهداری فقط 57 خانه در 57 هکتار از بافت تاریخی، این بافت معنای واقعی خود را از دست می‌دهد.
عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت تهران با یادآوری تجربه تلخ پروژه بین‌الحرمین ابراز داشت: با کمک نگرفتن از متخصصان در پروژه بین‌الحرمین تعداد متعددی بنا ناشناخته تخریب شد و حتی اطلاعاتی از تعداد این بناهای باارزش نیز باقی نماند که تخریب تدریجی مسجد جامع شیراز و تبدیل آن به محل جمع شدن معتادان از دیگر پیامدهای تخریب و ساخت بدون برنامه‌ریزی در طرح بین‌الحرمین بوده است.
معماریان با تاکید بر لزوم حمایت مسئولان کشوری از بافت‌های تاریخی شیراز اظهار داشت: مستندسازی، داشتن اطلاعات و عکس از بافت تاریخی شیراز و کمک گرفتن از اساتید صاحب‌نظر در راستای کاهش تخریب بافت حداقل نیاز فرهنگ و هویت شیراز است.
پایان پیام/
نظر شما