اشاره: بیست و هفت سال از پایان حضور نیروهای بعث عراق در خرمشهر می‌گذرد، اما این شهر همچنان ویرانه‌ای است. خرمشهر که زمانی بخشی از آبادی‌های خوزستان بود اکنون مانند داغی بر دل کارون نشسته، این داغ عمیق، تک‌تک صحنه‌های جنگ درگیر شده را به تصویر می‌کشد، حتی گذشت زمان هم قادر نیست خشم جنگ را از چهره شهر فرو نشاند.
خبرگزاری شبستان: خرمشهر را پیش از اسلام «بارما» می‌نامیدند، این نشان‌دهنده قدمت تاریخی آن است، نام دیگر «بیان» در زبان حوزوی به معنی مردان است، اما مهم‌ترین نامی که تاکنون بر آن نهاده‌اند «بندر محمره» به معنی بندر سرخ بود که از آغاز جنگ تاکنون بیشتر از هر نامی برازنده این شهر است.
خرمشهر از دو قرن قبل مورد توجه استعمارگران قرار گرفت و تاکنون چندمین بار و به بهانه‌های مختلف به اشغال قوای خارجی درآمده است. امپراطوری عثمانی در سال1883میلادی، انگلیسی‌های در سال 1857 میلادی و ارتش بعث عراق در سال 1359 خورشیدی به آن چشم دوختند و اشغالش کردند. این شهر 34 روز بعد از حمله عراق به ایران در چهارم آبان 1359 به اشغال عراق درآمد و بیست ماه در اشغال آنان بود.
در نوزدهم اردیبهشت 1361 با آغاز عملیات «بیت‌المقدس» با رمز «یا علی ابن ابی‌طالب» به فرماندهی زنده یاد امیر سپهبد علی صیاد شیرازی و محسن رضایی، عملیات آزادسازی خرمشهر آغاز و در سوم خرداد این شهر از دست نیروهای اشغالگر خارج و آزاد شد. در ایران از این عملیات و این روز به عنوان نمادی از پیروزی، مقاومت و ایستادگی در برابر دشمن یاد می‌شود.
وعده های تو خالی
اکنون بیش از دو دهه از آغاز طرح آبادانی خرمشهر می‌گذرد، اما اگر از کسانی که دوران جنگ را پشت سر گذاشته‌اند بپرسی، تفاوت زیادی از دیروز و امروز این شهر جنگ‌زده پیدا نمی‌کنی. به نظر می‌رسد که خرمشهر تنها بخشی از جهان است که فجایع رخ داده در خود را همچون دفتر خاطراتی حفظ کرده است. سرتاسر شهر را بقایای جنگ پوشانده؛ رد پای خمپاره‌های عمل کرده و عمل نکرده، رگبار و مسلسل، تنها چیزی است که جز از هراس دیروز و حتی امروز خرمشهر از جنگ خونین آن دارد.
هر سال در سوم خرداد و جشن آزادی خرمشهر، مسئولان کشور خبر از طرح‌های عمرانی پیش‌بینی شده و در دست احداث برای رفاه بیشتر مردم می‌دهند، اما این طرح‌ها بیشتر جنبه بیانی دارند تا اجرایی. اگر به وعده‌هایی که در این بیست و چند سال به مردم خرمشهر داده شده نگاه کنیم، تاکنون این شهر باید از پایتخت هم آبادتر می بود؛ این در حالی است که مردم خرمشهر حتی آب شرب مناسب در اختیار ندارند.
کوزه گر از کوزه شکسته آب می خورد
عده‌ای ورودی‌های خانه خود را با گونی پوشانده‌اند؛ تفریح کودکان شهر را ماشین‌بازی، فوتبال و خاله‌بازی در پیاده‌روهای خاکی تشکیل می‌دهد. عمده اتومبیل‌های شهر، ماشین‌هایی مدل پایین و زنگ‌زده هستند و تنها ادارات و برخی از مدارس از اتومبیل‌های مناسب استفاده می‌کنند. علی‌رغم اینکه خرمشهر، شهری غنی از منابع نفت و گاز است احداث علملک گاز و رساندن گاز شهر به مردم در بیشتر نقاط هنوز صورت نگرفته است. خاک این شهر که مستعد کشاورزی است، همچنان به صورت زمین بایر باقی مانده و فضای سبز چشم‌گیری در آن وجود ندارد. به دلیل عدم وجود پارک تفریحی، مردم ناچارند که از فضای سبز خیابان و بلوارها استفاده کنند. بیش از 50 درصد مردم شهر تحت پوشش کمیته امداد و بهزیستی قرار دارند و نرخ بیکاری آنقدر بالاست که مهاجران زیادی از آن روانه شهرها و حتی کشورهای دیگر شده‌اند.
خرمشهر همچنان نابسامان
بیشترین مشکلات شهر را معیشت، رفاه و اشتغال تشکیل می‌دهد، تاکنون هیچ‌کس مسئولیت نابسامانی‌های خرمشهر را بر عهده نگرفته است. این شهر که زمانی یکی از مهم‌ترین بنادر بازرگانی ایران بود و هشت کشور در آن کنسولگری و نمایندگی داشتند به زمین بایری تبدیل شده که حتی توانایی میزبانی از 124 هزار نفر جمعیت خود را هم ندارد.
برخی دلیل این مشکلات را جابجایی‌های شغلی سریع در شهرداری می‌دانند و برخی از باندبازی‌های سیاسی می‌گویند، اما دلیل آن هرچه باشد نتیجه‌ای به جز دو دهه زندگی دشوار برای مردم خرمشهر نداشته است.
پایان پیام/
نظر شما