به گزارش خبرگزاری شبستان، در روز تشییع پیکر حسین پرتوی، عکاس نامدار انقلاب که صبح امروز، 30 اردیبهشت برگزار شد، بیانیه‌ای از سوی انجمن صنفی عکاسان مطبوعات، انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس و انجمن عکاسان ایران قرائت شد که به شرح زیر است:آخرین پرتوی بارقه های لرزان شمع وجود حسین پرتوی با وزش ملایم نسیم بهاری در اردیبهشت ماه سال 93 برای آرامشی ابدی خاموش شد، تا روح پاک او در بهاری جاودان و در مجاورت خالقِ هستی آرام گیرد.
پرتوی یک نام نبود، نوری بود که با تمام وجودش به جهان و زیبایی‌های آن عشق می ورزید، نگاه تیزبین و مهربانش، لبخندها، صمیمیت و نجابت چشمهایش و زبانی که در سال های اخیر دیگر کلامی را بیان نمی‌کرد، همه و همه از او انسانی ساخته بود تا در زمان حیاتش بخشی از برکتِ وجودش در عکس هایش تجلی یابد. با تولد حسین به سال 1321 در شهر اردبیل جریانی در عالم رخ داده بود تا با مهاجرت او به تهران و همراهی او و دوربینش در کیهان و زیستن در دنیای پرهیجان عکاسی و در جامعه ای که رو به تحول و دگرگونی بود، در صبح آن روز خاص، در 19 بهمن ماه 57 در حیاط آن مدرسه، با انتخاب زاویه‌ای استثنایی، او که تیزهوش، آگاه، حاضر و شاهد بود، ماندگارترین عکس تاریخِ سیاسی، اجتماعیِ ایران معاصر را به چنگ آورد. این عکس، یگانه عکسی است که در حساسترین برهه تاریخ ایران از سوی حاکمیت وقت تکذیب و رسماً از سوی امام خمینی (ره) تایید شد. همه ایران و جهان صحتِ عکس این خبرنگارِعکاس ایرانی را پذیرفتند و جریان تحولات کشور پس از نشر آن عکس در روزنامه کیهان، به گونه‌ای دیگر رقم خورد، شاید اگر عکسِ این دیدار تاریخی و منحصر بفرد منتشر نمی‌شد، روند پیروزی‌انقلاب در ایران، می بایست مسیری بس دشوارتر را طی می‌کرد.
عبدالحسین پرتوی عکاسی را با درایت و جدیت در درون خود و در فضای بیرون از خویشتن پیش می‌برد، تجربیات مستمر عکاسانه و آموزش به همکاران و مشتاقان عکاسی که در آغاز راهی پر فراز و نشیب بودند از دغدغه های او بود. عکس‌های شب‌ها و روزهای خون و آتش در انقلاب و جنگ یادگار آن سال ها است. پرتوی در عکس‌های گفتگوهای منظم حوزه فکر، فرهنگ و هنر در سال های نخستین شکل گیری کیهان فرهنگی افق های جدیدی از عکاسی پرتره و گزارشی را متناسب با آنچه در حوزه ذهن و تفکر روی می‌دهد دیگر بارتجربه کرد، عکس‌های آن دوران تصاویری گویا و آرام با نورپردازی هایی دلنشین و چاپ هایی استادانه است.
درسال 1385 پرتوی در سن 64 سالگی و در اوج دوران پختگی و انتقال تجربه حرفه‌ای به بیماری ALS مبتلا می شود. بیماری که موجب تباهی و تخریب پیشرونده و غیرقابل ترمیم در دستگاه عصبی مرکزیمی شود و با سیر روندتحلیل عضلات بدن، درگیری نخاع، اختلال در سیستم عصبی و مشکلات تنفسی که در نهایت، رهایی از آن ناممکن است. اما مغز بیمار بدون آسیب در طی سال های شدت گرفتن و توسعه بیماری تا آخرین لحظاتِ زندگی آگاه و هشیار است.
عبدالحسین پرتوی در طی این سال های پررنج از قدرت ادراک، شعوری فوق‌العاده و احساساتی تحسین برانگیز بر خوردار بود. همسر دلسوز و سیاوش صبورش این پرتوی نور و احساس را بر دوش جان کشیدند و تا آخرین نفس، همنفس این سیمای جذاب و مردانه بودند، تا آنگاه که برق نگاه نافذ حسین به حقیقت پیوست و چشم از جهان فرو بست. خانواده او غریبانه در نهانخانه دل با او وداع کردند. اما اکنون روح و جسم پر احساس عبدالحسین پرتوی در صحن خانه هنرمندان حاضر است، حسین در میان ما است و می دانست و می داند که چه کسانی در آشکار و نهان به وی وفا کرده و یا جفا روا داشته اند. او تنها نیست، در طی ماه ها و سالهایی که گذشت پیکر بیجان بسیاری از عزیزان ما پیش از خاکسپاری به گواهی و شهادت تک تک آجرهای این بنا و درختانی که سایه و شاخه ای مشرف بر این صحن دارند در آستانه این خانه و بر آجر فرش های این باغ قرار گرفته اند و با نگاهی به تصاویر و صداهای ضبط شده و عکس های موجود در بایگانی شخصی هر یک از ما از این مکان این پیکره های فارغ از دنیا دقایقی در این میان متوقف شده‌اند. شاید که امروز صبح، و در این لحظه از تاریخ، زمان در درون ما از حرکت ایستاده است تا ما به گذشته‌ای نه چندان دور نیم نگاهی کنیم. ما، همه ما و متولیان فرهنگی و هنری ایران در کجای تاریخ و انسانیت ایستاده ایم. سلامتی و بیماری، مرگ و زندگی دو روی چرخه جهان و حیات انسان است. بیماری و از کارافتادگی و مرگ فرجام همه ماست اندکی بالاتر قدری پایین تر، به چه میزان و چگونه می توانستیم و می توانیم بار سنگین مسئولیت همسر و فرزند حسین پرتوی ها را بر دوش بکشیم و اندکی بار آنان را سبک کنیم. با کدام سازوکار انسانی و مدیریتی می توانستیم به کمک سیاوش و یاری مادرش بیاییم.
آیا مسئولان فرهنگی کشور تا این لحظه که زمان از حرکت ایستاده است برنامه‌ای مدون ، تدوین کرده‌اند؟
آیا ارزش سرمایه های فرهنگی کشور را می‌دانیم؟ آیا می‌دانیم هر سرمایه انسانی نیاز به مراقبت، سلامت و آرامش دارد؟ آیا از همین امروز سیاوش‌ها را از یاد نخواهیم برد؟ همسران داغدار را چه کسی تسلی خواهد داد؟ در ادامه آینده زندگی بازماندگان چه خواهد شد؟آیا امشب در نیایشی برای آمرزش روح عبدالحسین پرتوی هنگامی که با آرامش به آسمان نگاه می کنیم، برای خودمان و حسین پرتوی ها در سایه تلاش فردا و جبران غفلت ها طلب مغفرت می کنیم؟ آیا کسانی را که بدون نام ونشان و در غیبت و غفلت ما دلسوزانه با بضاعتی اندک یاری رسانده اند، قدر شناسیم؟
در میان انبوه جمعیت امروز، کسانی ایستاده اند و سر به زیر دارند که بدون هیچ چشمداشتی یاری رسان نیازمندان جامعه عکاسی ما در تنگناها و دشواری ها هستند، در سایه حضور جوانمردان با تدبیر این مرز و بوم آینده ای روشن در انتظار همه ما خواهد بود. زندگی پربار، بیماری جانکاه، صبر و بردباری خانواده و غم فراقِ از دست دادن عبدالحسین پرتوی شاید ما را از غفلت به سوی آگاهی رهنمون شود.
روحش شاد
سی ام اردیبهشت ماه یکهزار و سیصدو نود و سه
انجمن صنفی عکاسان مطبوعات، انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس و انجمن عکاسان ایران
پایان پیام/
نظر شما