به گزارش خبرنگار سینمایی شبستان، محمد مهدی عسگرپور امسال با«مهمان داریم»بعد از مدتها به جشنواره فیلم فجر آمد.فیلمی با بازی پرویز پرستویی،آهو خردمند،بهروز شعیبی و سهیلا گلستانی که منوچهر محمدی آن را تهیه کرده است.
این فیلم داستان پدر و مادر پیری است که فرزند جانباز خود را از آسایشگاه به منزل می آورند.فرزندی که روزگار تلخش کرده.اما یک اتفاق،همه چیز را در زندگی این سه نفر تغییر می دهد.
عسگرپور تلاش کرده فیلم لطیفی بسازد و تا حد زیادی هم در این زمینه موفق بوده است.فضای فیلم مخصوصا از زمانی که سه فرزند شهید خانواده وارد داستان می شوند،فضا داستان جذاب و دوست داشتنی می شود.نمایش زندگی خانواده شهدا با حضور فرزندانشان فضای انسانی جذابی در فیلم ایجاد می کند و تلنگری به وجدان جامعه می زند.
نمادهای فیلم عسگرپور زیادند.خانه پدر و مادر شهید خانه ای قدیمی و روبه ویرانی است و ساختمان بغلی در حال ساخت است.هر لحظه مشکلی برای این خانه قدیمی پیش می آید و تنها پس از ورود فرزندان شهید به این خانه است که خانه رنگ و رویی می گیرد.این نمادگرایی بعضی اوقات بیش از حد گل درشت می شود و در کل کارکرد خود را از دست می دهد.
بازی پرویز پرستویی در این فیلم و بعضی از فیلمهای اخیرش به شدت مکانیکی شده.انگار یک استاد بازیگری در حال یاد دادن بازیگری به تماشاگران یا شاگردانش است.تبدیل به استادی شده که استادی خود را تکرار می کند و انگار در حال دیدن موزه بازیهای پرستویی هستیم.کاش زودتر او را در نقشی متفاوت و تکان دهنده ببینیم.
نییمه دوم فیلم عسگرپور کندتر از نیمه اول است و در انتها خیلی کشدار می شود.ار تماشاگری با خستگی از این نیمه فیلم سالن را ترک کند نباید تعجب کرد اما جای شکرش باقی است که چون کارگردان اصول سینما را بلد است،فیلم حتی در این دقایق هم بی ارزش نمی شود.
پایان پیام/
نظر شما