خبرگزاری شبستان_ فرهنگ و ادب: متاسفانه به نظر می رسد مشکلات صنفی سینمای ما پایانی ندارد و باید تا آینده دوری منتظر حل این مشکلات صنفی و داشتن سینمایی قوی از نظر صنفی باشیم. انتخابات اخیر کانون کارگردانان شاهدی بر این مدعا است که گویا خرد جمعی و بلوغ صنفی هیچ جایی در میان قشر سینماگر ندارد و تلاشهای خانه سینما برای اثبات خود به عنوان جایگاه صنوف سینمایی، در دراز مدت موثر نخواهد بود.
در انتخابات اخیر شورای مرکزی کانون کارگردانان سینمای ایران «همایون اسعدیان»، «سیروس الوند»، «محمدعلی سجادی»، «داریوش فرهنگ»، «کامبوزیا پرتوی»، «مازیار میری»، «حسن برزیده»، «محمدرضا هنرمند» و «کامران قدکچیان» به عنوان 9 نفر اصلی شورای مرکزی کانون کارگردانان سینمای ایران، «نادر مقدس» و «سیامک شایقی» به عنوان اعضای علی‌البدل و «قدرت‌الله صلح‌میرزایی» و «سعید سهیلی» نیز به عنوان بازرس کانون انتخاب شدند و همزمان با این انتخابات هم اتفاقاتی مانند درگیری فیزیکی یکی از اعضای شورای مرکزی با بازرس این صنف در حیاط خانه سینما یا خروج بیست نفر از اعضای کانون به دلیل آنچه غیر قانونی بودن این انتخابات می نامیدند، اتفاق افتاد که البته این دست اتفاقات در سینمای ما به هیچ وجه تازگی ندارد. اما نکته این است که گویا درس گرفتن از تاریخ برای بعضی ها کار سختی است یا اینکه اصولا عده ای به کار خود و عواقب آن آگاه نیستند.
در زمان مدیریت رضا میرکریمی، بر خانه سینما برای اولین بار طرح تشکیل یک صنف واحد برای تهیه کنندگان بررسی و تصویب شد و تلاشهای زیادی از سوی هیات مدیره وقت آن خانه برای تشکیل آن صنف نیز انجام شد. سرانجام این اتفاق مبارک افتاد و این صنف واحد تشکیل شد اما دیری نگذشت که هرکدام از اعضای این صنف تازه شروع به اعتراض به وضع فعلی کردند. بسیاری از این اعضا که با تشکیل یک صنف جدید منافع خود را در سینما از دست رفته می دیدند، بحث قانونی یا غیر قانونی بودن انتخابات یا خود صنوفی را که زیر شاخه این صنف جدید بودند، پیش کشیدند و هر کدام سعی کردند در شورای مرکزی این صنف واحد صاحب یک صندلی شوند. اما متاسفانه این همه کشمکش تنها باعث شد این صنف نوپا در زمان کوتاهی از هم بپاشد.
البته دوباره در سایه تلاشهای جمعی از سینماگران و معاونت سینمایی دولت دهم این صنف واحد برای تهیه کنندگان بالاخره تاسیس شد که جای خوشحالی بسیار زیادی دارد و امیدواریم به سرنوشت همتای قبلی خود گرفتار نشود، اما تا زمانی که لزوم استفاده از خرد جمعی برای همگان ثابت نشده و عده ای مقام و منصب را به منافع جمعی یک صنف ترجیح می دهند، نمی توان امیدی به پیشرفت سینما و داشتن یک سیمنمای پرتوان داشت.
از انتخابات کانون کارگردانان، اخباری به گوش می رسد که هر آدمی که علاقه به سینما و اندکی انصاف داشته باشد را به فکر فرو می برد. گفته می شود وکالت‌نامه‌هایی که با آنها جلسه رسمی شده، دارای اشکالات زیادی بوده است و با توجه به ترک جلسه 20 نفر از کارگردانان، تعداد آرای اخذ شده با آمار افراد رای‌دهنده نمی‌خواند. همچنین تعداد آرا فردی که بالاترین رای را آورده 78 رای بوده است، طبق اساسنامه این تشکل جلسه با حضور یک‌سوم اعضای کانون رسمیت می یابد اعضای کانون کارگردانان سینمای ایران در حال حاضر حدود 212 نفر است و این به معنای این است که دو سوم اعضای کانون که در رای‌گیری شرکت نکردند، اعتراض و یا نکاتی داشتند وضمن عدم حضور در رای گیری، وکالتی هم برای این کار به دیگر اعضای کانون نداده اند و از رفتارهای اتفاق افتاده در کانون به شدت ناراحت هستند.
تعدادی از این معترضان حتی با انتشار نامه ای دلایل خود برای اعتراض به این انتخابات و عدم حضور در این جلسه را تشریح کرده اند. در نامه ای که به امضای پوران درخشنده، علیرضا امینی و محمد درمنش رسیده و ساعتی پس از اعلام نتایج انتخابات منتشر شده آمده:« تذکر پایبندی به قانون معمول انتخابات کانون کارگردانان و ضرورت اصلاح و تکمیل اساسنامه به‌عنوان سنگ بنای زیرین این جامعه مدنی کوچک امری بود که مکرر گفته شد و قطب فشار حاکم در خانه سینما حسب رویه معمول، کودتایی در سکوت طراحی کرد و در جلسه 30 فروردین به منصه ظهور گذاشت.»
در این نامه در مورد تخلفات متعددی که ادعا می شود در این انتخابات اتفاق افتاده و اعضایی که به زعم نویسندگان نامه حضورشان در شورای مرکزی این صنف غیر قانونی است می خوانیم: « 1- وکالت‌نامه‌های تهیه شده در کانون به‌حسب روال قبل باعث مخدوش شدن انتخابات بوده؛ بالاخص آنکه مجموعه وکالت‌نامه‌های اولین مجمع عمومی فوق‌ا‌لعاده که سنگ بنای انحلال شورای مرکزی سال 89 را بنیان گذاشت، از جانب همان متخلفان وکالت‌نامه‌های صوری به سرقت رفته است.
2- انحلال شورای مرکزی سال 89 با ابزارهای غیر اخلاقی و غیر صنفی محقق شد؛ حال آنکه قانونا جمعی کمتر از یک سوم اعضای یک صنف نمی‌توانند برای تمامی صنف تصمیم بگیرند که این اتفاق غیر قانونی با ترفند‌های مختلف تحقق یافت.
3- حداقل چهار نفر از به‌ظاهر منتخبین جدید، رسما حضورشان خلاف مقررات صریح اساسنامه و آیین‌نامه عضویت کانون کارگردانان است که انتخاب این چهار نفر با اغماض بازرسین و مطلعین در جلسه نشان می‌دهد که چگونه انتخابات با زد و بندهای غیر صنفی همراه بوده است که به استحضار می‌رسد:
الف- آقای «محمدرضا هنرمند» سال‌هاست از کانون کارگردان‌ها حسب مدارک موجود مستعفی بوده و بازگشت او به صنف غیر از مصوبه شورای مرکزی مقدور نیست. لذا نامبرده بدون مصوبه شوراهای مرکزی قبل به صنف ورود پیدا کرده و خلاف مقررات کاندیدا و انتخاب شده است.
ب- آقای «حسن برزیده» بیش از 10 سال از اکران آخرین فیلمش گذشته و لذا نامبرده به عضو وابسته تبدیل شده؛ لذا حق کاندیداتوری نداشته که نامبرده نیز انتخاب شده است.
ج- آقای «سیامک شایقی» عضو شورای عالی تهیه‌کنندگان است؛ لذا نامبرده نیز حق کاندیدا شدن در شورای مرکزی کانون را نداشته؛ او نیز انتخاب شده است.
د- آقای «سعید سهیلی» عضو علی‌البدل هیئت مدیره اتحادیه و عضو پیوسته آن اتحادیه می‌باشد؛ لذا نامبرده حسب مقررات حق کاندیدا شدن نداشته که ایشان کاندیدا و انتخاب شده است. »
این نامه با مثل قدیمی و پند آموز«بار کج به منزل نمی رسد»پایان یافته ولی به نظر می رسد داستان این صنف و اتفاقا تش تازه شروع شده ادعاهای مطرح شده در این نامه در صورت اثبات،می تواند باعث دردسرهای زیادی برای اعضای شورای مرکزی این کانون شود.
بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی بارها در سخنان خود به نقش سینما اشارات مفصلی داشته و دیدارهای مکرر سینماگران با مقام معظم رهبری که به صورت مستمر در سالهای اخیر انجام شده،نشاندهنده درایت ایشان در زمینه مسائل کلان فرهنگی کشور و نقش سینما در این میان است.حالا این به عهده سینماگران است که جایگاه خود را در این میان تثبیت کنند و سینما را به سوی یک اتحاد هدفمند پیش ببرند که متاسفانه گویا این اتفاق به این زودی ها نمی افتد.خانه سینما به عنوان یک جایگاه صنفی و مستقل در واقع از بسیاری جهات(مخصوصا مسائل مالی) وابسته به دولت است و صنوف اصلی و قدرتمند آن مانند تهیه کنندگان و کارگردانان نیز درگیریهای درون صنفی خود را دارند و بسیاری اوقات به نظر می رسد به جای پرداختن به امور صنفی و بهبود وضعیت زندگانی و معیشتی اعضای صنوف،این افراد مشغول قدرت طلبی و حتی سو استفاده های سیاسی از این موقعیتها هستند.
از سویی معاونت سینمایی نیز با وجود تلاشهایی که برای بهبود وضعیت سینما دارد، به دلیل بعضی اختلافات با خانه سینما تعامل کاملی با این نهاد ندارد و این مساله می تواند مشکلات سینما را حل نشده بر جا بگذارد.
اختلاف در کانون کارگردانان بخشی از اتفاقاتی است که مجموع آن سینما را به سوی تهدیدی از جنس نابودی پیش می برد.به وجود آمدن صنوف مختلف تهیه کنندگان و دعواهای آنها هنوز در خاطرمان تازه است و صنف واحد فعلی هم توافق لرزانی است که باید به مرور در انتظار استحکام پایه های آن باشیم. اگر کانون کارگردانان هم با این وقایع به گزینه هایی مانند انشعاب و چند دستگی روی آورد،قطعا اتفاق خوبی برای سینما نمی افتد و پیکره نحیف سینمای ما از این هم کم جانتر می شود. با بررسی ادعاهای مطرح شده طرفین این دعوا توسط بازرسان کانون کارگردانان یا حتی خانه سینما، می توان امیدوار بود به زودی این صنف تاثیر گذار با آرامش به فعالیتهای خود ادامه دهد.
پایان پیام/
نظر شما