به گزارش خبرگزاری شبستان، کیان وطن در توضیح انتخاب تهران به عنوان سوژه‌ی نقاشی‌های این نمایشگاه و چگونگی اجرای کارها یادداشتی نوشته است که در ادامه آن را می‌خوانید.
مقدمه تهران در آرت سنتر
من در تهران متولد شدم و تا این‌جا آمدم و نمی‌دانم که شانه به شانه‌ی این کلان‌شهر یا بهتر بگویم این کارگاه ساختمانی غول‌‌پیکر تا به کجاها خواهم رفت و برای این ندانستنم حتما دلیلی دارم. انسان‌ها شهرها را می‌سازند و شهرها انسان‌ها را. شاید یکی از دلایل تلخی روزگار انسان‌های این دوران برمی‌گردد به خود انسان‌هایی که شهرها را با دیوارهایی بلند و کوچه‌ها را با برج‌هایی زشت و بدقواره طراحی و ساخته‌اند. این‌روزها هر چه‌قدر به ارتفاع برج‌ها و ساختمان‌ها اضافه می‌شود بیشتر به گذشته پناه می‌برم. به روزگاری که معماران ایرانی و فرنگی با انتخابی تاریخی روبرو شده بودند. روزگاری که دغدغه‌ی معماران این بود که از چه مقطع تاریخی به چه میزان در طراحی و ساخت بناها باید استفاده کنن. برای تایید یا رد کردن این نظریه من صاحب‌نظر نمی‌توانم باشم اما به‌عنوان یک شهروند که علاقه به معماری اصیل و با هویت دارد برایم جالب بود که جایی خواندم مرحوم " کریم پیرنیا" سبک معماری "شمس العماره" را "سبک تهرانی" نامید. چیزی که در احوال این‌روزهای ما جایی ندارد و سبک معماری تهرانی جایش را به برج‌ها و ساختمان‌هایی داده که خفقان را برای من و برای شهر من و برای نسل بعد از من به میراث خواهد گذاشت. شاید سالیان دور اگر کلنگ ساختمان آلومینیوم بر زمین زده نمی‌شد امروز من جور دیگری می‌دیدم و جور دیگری می‌نوشتم. شاید این زخم عمیقی که امروز بر صورت زادگاه من به‌وجود آمده ریشه‌اش از خراشی بوده که از ساختمان‌های بهجت‌آباد به‌یادگار مانده و شاید در سالیان دورتر اگر قانون تملک آپارتمانی که به‌منظور تشویق و احداث ساختمان‌های بلند به‌تصویب نمی‌رسید تهران امروز نشاط دیگری داشت و این‌همه غم‌زده نبود. قصه‌ی این‌روزهای من درست شبیه قهرمان قصه‌ی "در جستجوی زمان از دست رفته" مارسل پروست شده که پس از نوشیدن یک فنجان چای به‌یاد گذشته و کودکی‌اش می‌افتد. گذشته‌ای که در آن پسر بچه‌ی خوشبخت بود و نه یک مرد غمگین و بی‌زار از دنیا! شاید این مجموعه نقاشی‌های من که " تهران/مقدمه " نام دارد بعد از خوردن همان یک فنجان چای شکل گرفته باشد و من را چیزی نزدیک به دو سال در گذشته‌هایم چرخانده باشد. آن‌روزها تهران را دوست داشتم . ساختمان‌ها و مردمان‌اش را و صداقتی که در کلام و گفتاری هر چند ساده در حد سلام و علیک روزانه. نمی‌دانم که در دو سال گذشته چند بار بدون مقصد در لاله زار راه رفتم و چه‌قدر در کوچه‌هایش قدم زدم و نمی‌دانم که چه‌قدر در آجرچینی‌های پاکش دقیق شدم اما هر چه بود به شیرینی گذشت اما گویا قرار است کم کم از خواب بیدار شوم و باز میان داربست‌ها و صدای کامیون‌ها و پرتاب تیرآهن‌ها به زندگی ادامه دهم! ولی یقیق دارم که باز دوباره آن فنجان چای را خواهم نوشید و دوباره به تهرانی بازخواهم گشت که دوستش داشتم چرا که من برای به‌دست آوردن تمام چیزهای از دست رفته اشتیاق دارم و می‌دانم که افراد خیال‌پردازی مانند من این قدرت را دارند تا رویاهای خود را بهتر از دیگران به‌خاطر آورند و با کنار هم قرار دادن نقطه و خط و سطح روی کاغذ به چیدمان‌شان بپردازند. روزی که شروع به جمع‌آوری اطلاعات برای مجموعه‌ی "تهران/ مقدمه " کردم در قدم اول تلاش کردم تا بتوانم از نگاه معماران آن روزگار به بناهای‌شان نگاه کنم. برای مثال از نگاه "جعفرخان کاشانی" به "سر در باغ ملی" از نگاه "وارطان هوانسیان" به "ساختمان مرکزی بانک سپه" و یا از نگاه "جعفرخان معمار باشی به مدرسه "فیروز بهرام" نگاه کردم تا شاید جوابی برای این تضادهایی که در زادگاه‌ام امانم را بریده و درمانده‌ام کرده جوابی پیدا کنم اما هر چه جلوتر می‌رفتم حسرتم بیشتر می‌شد. بگذریم! شاید برای بازآفرینی معماری به "سبک تهرانی" خیلی دیر شده باشد چرا که این بی هویتی بین ما به بهترین شکلی که میتوانست جا خوش کرده اما در چارچوب زندگی کوچک خودمان می‌توانیم گوشه‌ای از اصالت‌مان را غبارروبی کنیم. اصالتی که بی‌رحمانه رو به "انهدام" است. شاید در خیال‌مان مانند قهرمان قصه مارسل پروست با نوشیدن یک فنجان چای به روزهای خوبی برگردیم که از دیدن ستون‌ها و پنجره‌ها و پلکان‌ها و دهانه‌ها و قوس‌ها و کنگره‌ها حس امنیت و آرامش به زندگی‌مان بازگردد.
" تهران / مقدمه " اولین سری از سه‌گانه‌ی " تهران" است که شامل 30 تابلو است. از 1 آذر 92 تا 12 روز به‌نمایش درخواهد آمد و در آینده‌ای نه‌چندان دور مجموعه‌ی دوم با عنوان "تهران / فصل اول" را به نمایش خواهم گذاشت.
کیان وطن / آبان 92 / تهران
نمایشگاه «تهران/مقدمه» بخش اول از سه‌گانه‌ای است که وطن با موضوع «تهران» آماده‌ی نمایش کرده و شامل 30 اثر نقاشی حاوی نگاه نقاش به معماری و بناهای تهران از گذشته تا حال است. در این آثار، وطن سعی کرده از نگاه معماران مهم‌ترین بناهای تهران آثار شکل‌دهنده هویت معماری تهران را در سه مقطع زمانی آخر قاجار و پهلوی اول، پهلوی دوم و زمان حال، نظیر شمس العماره، سردر باغ ملی، کافه نادری، کوچه برلن، خیابان لاله زار، سینماهای متروپل و پاسفیک و ساختمان پلاسکو بررسی کند.
وطن که به‌عنوان طراح چهره‌پردازی در سینما هم فعالیت‌های زیادی داشته و آخرین کارش «پل چوبی» به تازگی روی پرده بوده، پیش از این شش نمایشگاه انفرادی و هشت نمایشگاه گروهی در عرصه‌ی هنرهای تجسمی داشته است. از آخرین نمایشگاه‌های گروهی وطن می‌توان به «هفته‌ی طراحی» در گالری هما اشاره کرد که آثار او در کنار هنرمندانی چون سهراب سپهری، افشین پیرهاشمی، فرامرز پیلارام، احمد مرشدلو و امیر فرهاد روی دیوار رفت و همچنین از نمایشگاه منتخب سه نسل هنرهای تجسمی نام برد که در آن آثار کیان وطن به‌عنوان نسل سوم طراحان در کنار کارهای ژازه طباطبایی، علیرضا اسپهبد، اردشیر محصص، ایرج شافعی، حمید جبلی و ... در آرت سنتر نمایش داده شد. افتتاحیه نمایشگاه «تهران/مقدمه» اول آذر از ساعت 16 الی 21 خواهد بود و از دوم آذر تا دوازدهم بازدید برای عموم آزاد است. آرت سنتر در خیابان شریعتی، ضلع شمال غربی پل صدر، پلاک 1716 واقع است.
پایان پیام/
نظر شما