به گزارش سرویس دیگر رسانه های خبرگزاری شبستان و به نقل از ایسنا، به گفته مایگل گوردین، مورخ علوم در دانشگاه پرینستون، زمانی، لاتین، زبان علمی در اروپا بود.
به گفته این مورخ، با این حال، محققان در قرن 17 از لاتین دور شدند و گالیله، نیوتن و دیگران مقاله‌هایشان را به زبان بومی خود می‌نوشتند.
بخشی از این امر برای قابل‌دسترس کردن آثارشان و بخشی نیز در واکنش به اصلاحات پروتستان و کاهش تاثیر کلیسای کاتولیک انجام گرفت.
زمانی که لاتین از اریکه قدرت پایین آمد، گفتمان علمی به زبان‌های مجزا تبدیل شد و محققان از محو یک زبان مشترک که پیشرفت علم را کند می‌کرد، نگران بودند.
در اواسط قرن 19، آنها سه زبان اصلی فرانسه، انگلیسی و آلمانی را به عنوان گفتمان‌های علمی حرفه‌ای برگزیدند.
زبان آلمانی زمان طولانی در این موقعیت برجسته نبود و پس از جنگ جهانی اول محققانی از انگلیس، ایالت متحده، انگلستان، فرانسه و بلژیک سازمان‌های علمی از قبیل «اتحادیه بین‌المللی نجوم» را تاسیس کردند. آنها که تمایلی برای پذیرش زبان دشمنشان نداشتند، آلمانی را کنار گذاشتند.
آلمان در سال 1933 از فاجعه دیگری رنج برد، زیرا دولت آلمان یک پنجم از دانشمندان فیزیک و یک هشتم پروفسورهای زیست‌شناسی را به دلایل فرهنگی و سیاسی اخراج کرد.
بسیاری از آنها کشور را به مقصد امریکا و انگلیس ترک کردند و در آن‌جا به نشر مقالات به زبان انگلیسی پرداختند.
گرچه مسیر علم از آن زمان به سوی انگلیسی به عنوان زبان جهانی علم پیش می‌رفت، این تغییر دهه‌ها به طول انجامید و یکی از موانع در این زمینه جنگ سرد بود.
طی دهه‌های 1950 و 1960، بخش اعظم ادبیات علمی به زبان روسی یا انگلیسی بود، اما در دهه 1970 و با سقوط شوروی، استفاده از زبان روسی کاهش یافت.
در اواسط دهه 1990، حدود 96 درصد مقالات علمی جهان به زبان انگلیسی نوشته می‌شد و این مسیر از آن زمان روند رو به رشدی را تجربه کرده است.
امروزه انتشار مقاله علمی به زبان انگلیسی تقریبا به یک اجبار و نه انتخاب تبدیل شده است.
نظر شما