خرمشاهی از حافظ گفت

به گزارش خبرگزاری شبستان، بها الدین خرمشاهی در این مراسم سخنانش را با یکی از غزل های حافظ با مطلع "صوفی ار باده به اندازه خورد، نوشش باد / ورنه، اندیشه این کار فراموشش باد/ پیر ما " «خطا بَر»، قلم صُنع نرفت/ آفرین بر نظر پاک خطا پوشش باد" آغاز کرد و گفت: شاید "خطاپوش" به معنای این است که خطایی وجود دارد و خداوند خطا را می پوشاند تصور شود اما من به دریافت جدیدی رسیدم و می گویم با قرائتی جدید این طور نیست.

وی ادامه داد: در قرائت جدید از بیت دیگر حافظ کمک می گیریم که در آن آمده است "آبرو می‌رود ای ابر خطاپوش ببار/ که در این بحر کرم غرق گناه آمده‌ایم". شاید سبب تعجب شود که مگر ابر خطاپوش است؟ ابر باید خطا شوی باشد.

خرمشاهی با اشاره به اینکه در حدود 30 نسخه به صورت ابر خطاپوش آمده است، تصریح کرد: خطا پوش دیگری نیز در حافظ داریم که آمده است "پیر دردی کش ما گرچه ندارد زر و زور/ خوش خطا بخش و خطا پوش خدایی دارد". آیا پوشاندن به معنای آن است که خداوند خطاهای ما را می پوشاند؟ این یعنی به محض غفران حضرت حق آن خطا کم لن یکن می شود.

وی در بخش دیگر سخنانش گفت: درست نیست که خطاپوش را به عنوان خطازدا به کار ببریم . هر چه هست ازقامت ناساز بی اندام ماست؛ کسی که اتومبیل را اختراع کرد مسئول ترافیک امروز ما نیست . چه بسا که خداوند کار طبیعت را به طبیعت وانهاده باشد.

این حافظ شناس به بیت دیگری از حافظ اشاره و تصریح کرد: " طی زمان ببین و مکان در سلوک شعر / کین طفل یک شبه ره صد ساله می رود". در مصرع اول طی زمان به معنی اینکه زمان تندتر از کائنات پیش می رود و طی مکان یعنی زمین به وسیله رهرویی درنوردیده شود .

وی با بیان اینکه باید شعر به صورتی که سکون روی طفل باشد خوانده شود افزود: طفل یک شبه، ره صد ساله می رود درست نیست و اشتباه دستوری به وجود می آید بلکه باید کین طفل ، یکشبه ره صد ساله می رود خوانده شود.

خرمشاهی ادامه داد:جمله " ره یک شبه را صد ساله رفت" در مجامع امثال نیز داریم و مردم این معادله را بیشتر دوست دارند.

وی به بیت " ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم / خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت" از حافظ اشاره و اظهار کرد: ذهن من سالهای زیادی راه به این بیت نمی برد و برایم معما بود. ماجرا کم کردن در این شعر یک رسم درویشی بود یعنی بیا آشتی کنیم و برگردد. اما مردم چشم که نمی توانند خرقه از سر بدر آورند.یعنی مرا خلع لباس کرد.

پایان پیام/