خبرگزاری شبستان: نعمانى از عیسى بن اعین از ابوعبدالله(ع) آورده است: خروج سفیانى حتمى و در ماه رجب است. از آغاز تا پایان خروجش، 15 ماه طول مى کشد. 6 ماه مى جنگد و وقتى بر "پنج گنج" منطقه دست یافت، نُه ماه حکمرانى مى کند و حتى یک روز هم بر این مدت افزوده نمى شود.
نعمانى از هشام بن سالم از ابوعبدالله(ع) آورده است: وقتى سفیانى بر مناطق پنجگانه چیره شد، حکومتش را 9 ماه بشمارید.
هشام مى پندارد که مناطق پنجگانه عبارتند از: دمشق، فلسطین، اردن، حمص و حلب.
نعمانى از معلى بن خنیس مى گوید: خروج سفیانى در رجب حتمى است.
نعمانى از خلاد صائغ از ابوعبدالله(ع) مى گوید: "سفیانى باید بیاید و جز در رجب خروج نمى کند". مردى مى گوید: اى ابوعبدالله! حال و روز ما در هنگام خروج چگونه است؟ فرمود: اگر چنین رخدادى شد، سوى ما به مدینه بیایید.
کمال الدین از عبدالله بن ابومنصور بجلى آورده است: نام سفیانى را از ابوعبدالله(ع) پرسیدم، فرمود: به اسم او چه کار دارى؟ وقتى گنج هاى پنجگانه شام: دمشق، حمص، فلسطین، اردن و قنسرین را به چنگ آورد، منتظر فَرَج ظهور قائم باشید. پرسیدم: 9 ماه حکومت مى کند؟ فرمود: نه، هشت ماه، بدون یک روز بیشتر!
کمال الدین از ابوعبدالله(ع) آورده است: "آمدن سفیانى حتمى و خروجش در رجب است.
الغیبه طوسى از عمار دهنى آورده است: ابوجعفر امام باقر(ع) فرمود: فکر مى کنید مدت حکومت سفیانى چقدر است؟ عرض کردم: 9 ماه، به اندازه حاملگى زن! فرمود: اى مردم کوفه! چقدر شما دانائید! مانند روایت در خرائج 3/1159 و به نقل از آن اثبات الهداة 3/730 و بحار 52/216 .
الغیبه طوسى از محمد بن مسلم آورده است که شنیدم ابوعبدالله(ع)فرمود: وقتى سفیانى خروج کند، به مدت حاملگى یک زن، بر 5 منطقه چیره مى شود(سپس فرمود:) استغفرالله! به اندازه حاملگى یک شتر! آمدنش حتمى است و باید رخ دهد.
نویسنده اثبات الهداة بر تردید نصّ اصلاح سخن امام با استغفار ایراد به حقّى گرفته است؛ چرا که تردید و تحیّر به روشنى در روایت دیده مى شود و نباید چنین تردیدى از معصوم دیده شود مگر در حال تقیه یا "بدا" چنان که جمل که در حدیث آمد بنابر گفته لغوى ها، فقط اسم مذکر شتر است که سن بالا و دندان نیش داشته باشد.
نعمانى از ابوالحسن الرضا(ع) آورده است: پیش از این امر (ظهور) سفیانى، یمانى و مروانى و شعیب بن صالح مى آیند. پس چگونه مى گویند این و آن خواهد شد؟! "اثبات الهداة 3/735؛ بحار 52/233.
کافى از معلى بن خنیس آورده است: پیش از ظهور عباسیان، نامه عبدالسلام بن نعیم، سدیر و چند نفر دیگر را خدمت ابوعبدالله(ع) بُردم. نوشته بودند: مى توانیم امر (حکومت) را به شما بسپاریم، نظرتان چیست؟ (راوى مى گوید:) امام نامه ها را بر زمین زد و فرمود: من امام اینها نیستم. آیا نمى دانند امامشان کسى است که سفیانى را مى کشد؟!
مى بایست به فشارهایى که شیعیان و طمع ورزان حکومت به امامان وارد مى کردند، توجه داشت. اینها مى خواستند از ائمه اجازه فعالیت سیاسى گرفته و به بهانه آن که پیامبر به مهدى و دولتش بشارت داده است، به نام آنها انقلاب کنند، اما ائمه نمى پذیرفتند و براى امت توضیح مى دادند که از شروط ظهور مهدى(ع) خروج سفیانى پیش از ایشان است.
منبع: موعود
پایان پیام/
نظر شما