خبرگزاری شبستان: مسجد خانه خدا به شمار می آید و از جایگاه و عظمت خاصی برخوردار است و هدف از بنای آن عبادت کردن و تقرب به خدای متعال است. به همین دلیل، در احادیث و منابع روایی، از صحبت کردن درباره امور دنیوی و بلندکردن صدا در آن نهی شده است. در روایتی که از امام علی (ع) نقل شده است، فرمودند: «در آخرالزمان، مردمی یافت می شوند که در مساجد حضور می یابند و تشکیل جلسه می دهند و از دنیا و دوستی دنیا سخن می گویند. با چنین افرادی همنشینی نکنید که خداوند آنان را به حال خود رها کرده و کاری به آنها ندارد.»(1)
همچنین از بلندکردن صدا در مسجد نهی شده است. ابوذر غفاری از پیامبر اکرم (ص) پرسید: ای رسول خدا، مساجد را چگونه باید آباد کرد؟پیامبر فرمودند: «آبادکردن مسجد به این است که صدا در آن بلند نشود، گفتگوهای باطل و بیهوده در آن صورت نگیرند و از خرید و فروش در مسجد خودداری شود و تا وقتی که در مسجد هستی از سخنان بیهوده بپرهیز! و اگر این امور را رعایت نکردی در روز قیامت کسی جز خودت را مورد ملامت و سرزنش قرار مده».
حضرت در روایت دیگری، بلندکردن صدا در مسجد را از نشانه های نزول بلا بر امت می شمارند و می فرمایند:
«هنگامی که پانزده خصلت در میان امت من رایج شود بلا بر آنان نازل می شود؛ از جمله این خصلت ها، بلندکردن صدا در مساجد است»(2).
البته معلوم است که گفتن اذان با صدای بلند و قرائت قرآن از موارد استثناست؛ چرا که در روایات متعددی بر بلندگفتن اذان تاکید شده است؛ از جمله در روایتی از امام صادق (ع) نقل شده است که فرمودند: «هنگامی که اذان می گویی، صدایت را کوتاه مکن؛ چرا که خداوند به میزان بلندکردن صدا و کشیدن آن به تو پاداش می دهد.»
اما در قرائت قرآن کریم، علاوه بر رعایت میزان متعارف صدا، به گونه ای که با خضوع و خشوع منافات نداشته باشد، باید حال دیگران را هم رعایت کرد تا مبادا قرائت قرآن با صدای بلند، مایه تشویش یا حواس پرتی دیگران شود.
پی نوشت:
1.مجموعه ورام، ج1،ص69
2. الخصال ج2،ص501 و 502
پایان پیام/
نظر شما