به گزارش خبرگزاری شبستان،دولت یازدهم به زودی کار خود را آغاز می کند و هر قشر و گروهی توقعات و انتظارات خود را از این دولت دارد.سینماگران هم در این میان منتظر سرنوشت سینما در این دولت هستند.سینمایی که در چهار سال اخیر روزهای خوبی را نگذرانده و همه اهالی آن منتظر بهتر شدن وضعیت سینما هستند.اما مساله اصلی همینجا است که در این دولت چه تغییراتی در سینما رخ می دهد و پس از آن چه وضعیتی در انتظار سینما خواهد بود.
از ابتدای انقلاب اسلامی تا به حال،هر دولتی در ایران با سلیقه و دیدگاه خاص خود به مقوله فرهنگ نگاه کرده و با همین دیدگاه خاص،برای سینمای ایران برنامه ریزی شده است.البته خیلی ها نوع دید به سینما در هر دولتی را نتیجه مدیران سینمایی آن می دانند اما واقعیت این است که تفاوت بنیادی این نگاهها،بیش از تفاوت دیدگاه های چند مدیر سینمایی است و باید این تفاوت را در نوع دید دولتها به مقوله هنر و سینما دانست.نگاهی به چند نمونه در سینمای ایران،این مساله را آشکار می کند.
در ابتدای تشکیل وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و پس از تشکیل بنیاد سینمایی فارابی توسط معاونت سینمایی که آن زمان زیر نظر محمد بهشتی بود،حمایت از آثاری با مضامین عرفانی که تصویر نوینی از اسلام را به جامعه ایران و جهان نشان می داد،در دستور کار این بنیاد قرار گرفت که نتیجه آن تولید فیلمهایی مانند"هامون"و"نار و نی"بود.چند سال پس از آن و در زمان دولت محمد خاتمی که با شعار اصلاحات روی کار آمد،توجه به مسائل و مشکلات اجتماعی در راس برنامه های فرهنگی قرار گرفت و فیلمی مانند"شام آخر" یا"شوکران"یکی از شاخصترین نمونه های آن بود.
نکته جالب اما اینجا است که در تمام دورانها،این گونه دیدگاههای حمایتی باعث افراط و تفریط هایی شده که در نهایت به ضرر سینما تمام شد و به قول آن ضرب المثل معروف"از آن سوی بام افتاد."حمایتهایی که ساده ترین شکل آن،دادن جایزه به فیلمهای مورد نظر در جشنواره فجر بود و گاهی یک فیلم،بیش از نیمی از جوایز یک دوره از جشنواره را به خود اختصاص می داد.در زمان حضور محمد بهشتی در معاونت سینمایی،همین حمایتها باعث تولید انبوهی از آثار شبه عرفانی شد که بسیاری از آنها تنها با چند نمایش جشنواره ای به فراموشی سپرده شدند و توجه به معظلات اجتماعی در دولت محمد خاتمی هم در نهایت به تولید انبوه فیلمهای"دختر-پسری"انجامید که تنها برای ایجاد جذابیت،به نمایش معظلات اجتماعی می پرداخت بدون اینکه هیچ نقدی بر آنها انجام دهد.
اینجا با این مساله روبرو هستیم که آیا سینما متعلق به یک دولت است که هر چهار سال یک بار و با روی کار آمدن دولتی جدید،سینما تغییرات اساسی و بنیادی کند یا سینما یک سرمایه ملی است و باید با برنامه ریزی دراز مدت،سینما را به جایگاه واقعی خودش در نظام اسلامی رساند؟
دولت یازدهم با شعار اعتدال،روی کار آمده و می خواهد با کلیدهایی که در دست رییس جمهور است،مشکلات کشور را حل کند.خوب است ضمن برنامه ریزی فوری برای بهبود وضعیت سینما،دولت به این نتیجه برسد قیم سینما نیست و با یک برنامه ریزی دراز مدت که به هیچ دولتی هم وابسته نباشد،بتوان کاری کرد که سینمای ایران منافع ملت و کشور ایران را تامین کند نه یک گروه یا یک دولت خاص.
پایان پیام/
نظر شما