خبرگزاری شبستان: 8 تیر ماه سالروز بمباران شیمیائی سردشت روز مبارزه با سلاح های شیمیایی و میکروبی نام دارد. از آنجا که مظلومیت ایرانیان در کاربرد ناجوانمردانه سلاح های شیمیایی علیه شان در مرکز توجهات جهانی قرار گرفت ،اکنون ایران به عنوان نماد قربانی بودن سلاح های شمیایی تلقی می شود.
در جنگ تحمیلی ایران و عراق نیروهای عراق با آمادگی قبلی و زمینه سازی مناسب، حمله به مرزهای ایران را در طول نوار مرزی از آبادان تا قصرشیرین آغاز کردند. هم زمان با این حمله، هواپیماهای دشمن بسیاری از مراکز نظامی و استراتژیک و فرودگاه های ایران و نیز 19 شهر را مورد بمباران قرار دادند. در این تجاوز صدام حسین دستور استفاده از انواع جنگ افزارهایی خریداری شده از غرب را صادر کرده بود که سلاح های شیمیایی و کاربرد آن علیه مردم ایران فجایع انسانی را به بار آورد که گرچه در زمان وقوع خود با بی توجهی قدرت های بزرگ تولیدکننده آنها روبرو شد اما در حافظه تاریخ انسانیت ثبت وضبط گردیده است. اولین حمله شیمیایی ثبت شده توسط سازمان ملل در جنگ ایران و عراق مربوط به تاریخ 23 بهمن 1359 برابر با 13 ژانویه 1981 می باشد که در منطقه ای بین هلاله و نی خزر واقع در 50 کیلومتری غرب ایلام توسط عراق علیه نیروهای ایرانی انجام شد و به شهادت ده تن از این نیروها انجامید. عامل مورد استفاده در این حملات گازهای مختل کننده اعصاب گزارش شده است.
براساس گزارشهای منتشر شده، عراق در سال 60 نیز چهار بار در مناطق هویزه، ارتفاعات الله اکبر، پل نادری و خرمشهر اقدام به استفاده از گلوله های شیمیایی نمود که عمدتاً توسط توپخانه یا خمپاره انداز پرتاب گردید. در سال 61 عراق یازده بار از این سلاح استفاده کرد. مناطق مورد استفاده شامل مناطق آبادان، ساوجی (در شمال مریوان)، ارتفاع 175، موسیان، تنکاب (در منطقه شمال غرب)، شلمچه، گردنه بایو (در کردستان)، شهرهائی درجنوب بوده که در برخی از این مناطق موارد استفاده مکرر گزارش شده است . وسعت کاربرد عوامل شیمیایی و تلاش های بی وقفه مسولان ایران سرانجام دبیرکل سازمان ملل را بر آن داشت تا پس از دریافت گزارش کارشناسان اعزامی خود به مناطق جنگی آلوده که همراه با انجام تحقیقات ،بررسی ها،نمونه برداری عوامل پایدار شیمیایی و تشخیص نوع گاز های شیمیایی با صدور بیانیه ای ضمن تایید استفاده عراق از سلاح های ممنوعه شیمیایی بر علیه ایران،کشور عراق را برای اولین بار محکوم و همراه با نامه رسمی تحویل شورای امنیت نمود. ولی شورای امنیت بازهم مانند موارد گذشته ای که در جنگ پیش آمده بود جانب عراق را گرفته و به درخواست ایران در خصوص صدور قطعنامه بر علیه آن کشور وقعی ننهاد و فقط به صدور بیانیه ای به محکومیت صرف استفاده از سلاح های شیمیایی بسنده نمود.
استفاده از سلاح های شیمیایی به طور مداوم در مناطق مختلف پیگیری می شد، به عنوان مثال در نیمه دوم سال 66 بخاطر تداوم عملیات نیروهای خودی در شمال عراق استفاده از سلاح شیمیایی ادامه یافت که اوج آن در عملیات والفجر 10(اسفندماه 66) در شهر حلبچه بود استقبال بی سابقه مردم شهر حلبچه از ورود نیروهای ایرانی به آن ، رژیم بعثی را آن چنان عصبانی ساخت که تصمیم به قتل عام سراسری شهر با استفاده از گاز سیانور گرفت.
نویسنده کتاب سوداگری مرگ درباره این بمباران می نویسد:
"بعد از بمباران، گزارشگران با صحنه های روبرو شدند که مو بر اندامشان راست شد.خیابانهای شهر هفتادهزار نفری حلبچه پر از اجساد مردم بود . زن و مرد و کودک و سالخورده در هنگام فرار از فاجعه، از پای در آمده بودند و نقش خیابانهای شهر شده بودند." در این بمباران پنج هزار نفر به شهادت رسیدند و هفت هزار نفر مادام العمر معیوب و فلج شدند.
تاسف بارتر اینکه وجدان های خفته جهانی بازهم بیدار نگشت و با کنایه و کلی گویی از کنار این عظیم ترین جنایت علیه بشریت در جهان و حادثه کاربرد سلاح های شیمیایی کشتار جمعی علیه مردم بی دفاع حلبچه گذشتند و به اصرار ایران در اعزام گروه حقیقت یاب به بهانه دخالت در امور داخلی عراقی توجهی ننمودند. این در حالی است که براساس آخرین افشاگری های انجام شده، در طول جنگ هشت ساله ایران و عراق، حدود پنجاه شرکت اروپایی و امریکایی تجهیزات و امکانات ساخت و تولید عوامل شیمیایی را در اختیار رژیم بغداد قرار دادند. بدین ترتیب، عراق موفق شد به کمک این فناوری های نوین، بزرگ ترین مجتمع های شیمیایی را بنا و مهلک ترین عناصر شیمیایی را تولید کند و آنها را عملاً در جبهه های جنگ و حتی در شهرها و روستاها علیه مردم غیرنظامی مظلوم ایران به کار گیرد. بدین سان رژیم بعثی عراق در دو دهه پایانی قرن بیستم جنایات بر علیه بشریت را رقم زدند جنایتی که دامنه آن از جبهه ها و رزمندگان ایران فراتر رفته و مردم بیگناه سردشت و حلبچه را نیز شامل گردید و این همــه در سایه بی تفاوتی مجامع جهانی و حتی حمایتهای ضمنی و مستقیم کشورها و شرکتهای دولتی و خصوصی جهان غرب رقم خورد.
تایید استفاده از سلاح های شیمیایی بر علیه ایران
در 21 مارس 1986 شورای امنیت سازمان ملل متحد اعلام کرد که «اعضای این شورا پس از تحقیقات کارشناسان به این نتیجه رسیدند که سلاح‌های شیمیایی در موارد زیادی توسط نیروهای عراقی بر ضد نظامیان ایرانی به کار برده شده‌است و اعضای شورای امنیت به شدت این اقدام عراق در ادامه دادن استفاده از سلاح‌های شیمیایی را محکوم می‌کنند.» البته تنها کشوری که این موضوع را وتو کرد ایالات متحده امریکا بود.
بنا به گفته «کلنل والتر لانگ» یک مقام ارشد وقت سازمان اطلاعات دفاعی آمریکا:«استفاده از سلاح‌های شیمیایی در میدان های جنگی توسط عراق موضوع مهمی برای ریگان و دستیاران او نبود.زیرا برای آنها مهم این بود که عراق در این جنگ شکست نخورد.» همچنین او ادعا کرد که سازمان اطلاعات دفاعی «هرگز استفاده از سلاح‌های شیمیایی بر ضد غیرنظامیان را نپذیرفت.اما استفاده از آن را در میدان جنگ برای جلوگیری از شکست عراق اجتناب ناپذیر می‌دانست.»
گرچه با وجود این اظهارات، دولت ریگان حتی پس از حمله شیمیایی عراق با گازهای سمی به بشهروندان عراقی کرد خود، کمک هایش به عراق را قطع نکرد.
صدام حسین در دادگاهی که او را در دسامبر 2006 محاکمه می کرد،گفت؛ «با افتخار» مسئولیت هرگونه حمله با سلاح‌های متعارف یا شیمیایی بر ضد ایران را به عهده می‌گیرد.
براساس گزارش عراق به سازمان ملل متحد، مواد لازم برای تولید سلاح‌های شیمیایی از شرکت هایی از آمریکا، آلمان غربی، انگلستان، فرانسه و جمهوری خلق چین به دست آمده‌است.
در گزارش 1200 صفحه‌ای عراق که در سال 2002 منتشر شد، نام شرکت های شرقی و غربی و از جمله اشخاصی فاش شد که در مجموع17 هزار و 602 تن مواد شیمیایی را در طول 2 دهه در اختیار رژیم بعث عراق قرار دادند.
بزرگترین ذخیره مواد خام برای تولید این سلاح‌های شیمیایی به میزان4 هزار و 515 تن از سنگاپور، 4 هزار و 261 تن از هلند،2 هزار و 400 تن مصر،2هزار و 343 تن هندوستان، یک هزار و 207 تن از دولت فدرال آلمان، است.
طارق عزیز معاون نخست وزیر و وزیر امور خارجه وقت عراق درسال1986 درجریان سفر رسمی 3 روزه خود به برزیل اعتراف کرده بود که عراق درجنگ علیه ایران بارها و در موارد مختلف از سلاح‌های شیمیایی استفاده کرده‌است.
هفدهم آذر سال 1381 رژیم بعث عراق، 22 سال پس از نخستین استفاده از سلاح های شیمیایی در جنگ تحمیلی و در حالی که استفاده از این مواد در پروتکل ژنو 1925 منع شده بود، بر واقعیتی هولناک که اسناد آن سال ها از سوی ایران به مجامع جهان ارائه شده بود، صحه گذاشت.
اعتراف دولتمردان عراقی در سال 81 یعنی 11 سال بعد از اینکه توسط سازمان ملل به عنوان مسئول و آغازگر جنگ شناخته شد عاملی بود که دیگر کشورها نیز به استفاده از سلاح های شیمیایی ارتش عراق علیه ایران اعتراف کنند.
در این زمان بود که دولت آمریکا در کنفرانس خلع سلاح سازمان ملل متحد، عراق را متهم کرد که در جنگ با ایران از سلاح های شیمیایی استفاده کرده است و دیگر کشورهای اروپایی نیز عراق را محکوم کردند.
نکته جالب این بود که وزیر خارجه وقت عراق ، سرزنش دولتمردان اروپایی را اشک تمساح خواند و گفت: «خودشان به ما سلاح شیمیایی داده‌اند»!
با توجه به موارد مطرح شده باید گفت که این سئوال برای سال های طولانی برای ایرانیان مطرح بوده و هست که چرا جامعه جهانی در توسعه سلاح‌های شیمیایی به عراق کمک کرد و هیج اقدامی برای تنبیه دولت عراق، حتی پس از دریافت گزارش های تأئید شده انجام نداد.
نویسنده: حدیث اقبال
پایان پیام/
نظر شما