عزیز‌الله جوینی، استاد دانشگاه و نسخه‌شناس معاصر درباره آثار زنده یاد ایرج افشار به خبرنگار شبستان، گفت: ایشان به مفهوم واقعی کلمه معلم بود، آشنایی من با این معلم واقعی نیز از زمانی شروع شد که از مشهد به تهران منتقل شد و از طریق زنده‌یاد محمدتقی دانش‌پژوه به او معرفی شدم و بعدها نیز در مجله نقد ادبیات و مجله آینده با هم همکاری‌هایی داشتیم.
وی افزود: ایرج افشار فرزند دکتر محمود افشار بود که از دارایی‌های بسیاری برخوردار بود و خدمات زیادی به فرهنگ و ادبیات ایران انجام داد تا آنجا که کتابخانه دهخدا و مرکز ایران‌شناسی نیز از زمین‌های موقوفه این خاندان است به عبارتی خاندان افشار به گردن فرهنگ این مرز و بوم حق زیادی دارند.
جوینی خاطرنشان کرد: به نظر من بعد از افشار که زحمات زیادی در حوزه ایران‌شناسی و مردم‌شناسی انجام داد، کسی هم‌طراز او نیست و نمی‌تواند جای این استاد بزرگوار را بگیرد.
وی تصریح کرد: افشار اسناد زیادی را که توسط مردم وقف شده بود، بازخوانی کرد چنانکه بهترین منابع درباره زندگی الهیار صالح و مصدق همین منابعی است که توسط افشار جمع‌آوری و تألیف شده است، به عبارتی سرگذشت الهیار صالح و بیماری‌های وی در دوران رضاشاه بسیار خواندنی است.
این استاد بازنشسته دانشگاه یادآور شد: آخرین بار دو سه ماه پیش افشار را در یک مرکز بهداشتی و درمانی دیدم، شاداب و پرامید به نظر می‌رسید و درباره کتابی که در دست داشت و همچنین درباره اسنادی که درباره آن در دست داشت، صحبت می‌کرد.
جوینی مهم‌ترین ویژگی افشار را نداشتن بخل و حسد دانست و گفت: در وجود این مرد به هیچ‌وجه بخل و حسدی وجود نداشت.
وی اظهار کرد: خاطرات زیادی از افشار به یاد ندارم اما درباره شخصیت علمی و بزرگواری او چیزی در ذهنم می‌درخشد، چنانکه روزی فردی در مقدمه‌ای که بر کتابش نوشته بود، از من با الفاظ بسیار زشت یاد کرده بود تا آنجا که شبیه به فحاشی بود، من نیز در مقاله ای، سر قلم را اندکی کج کردم، هر چند که جواب مؤدبانه‌ای بود اما افشار به من گفت این جملات را عوض کن، من هم همان کار را انجام دادم و بعدها از این کار بسیار خوشحال و و خرسند شدم و اینجا بود که دریافتم ایرج افشار به صورت ذاتی یک معلم و استاد است.
وی در پایان گفت: محبت و عشق ایرج افشار به فراگیری و خدمت‌رسانی به فرهنگ ایرانی باید الگویی برای همه پژوهشگرانی باشد که وی را می‌شناسند.
پایان پیام/
نظر شما