به گزارش خبرگزاری شبستان، رضا صابری؛ نمایش‌نامه‌نویس و کارگردان تئاتر؛ به خبرنگار صحنه گفت: همیشه هنرمندان تئاتر منتظرند با عوض شدن دولت‌ها شاهد اتفاقات مثمرثمری در تئاتر کشور باشند اما معمولا این اتفاق نمی‌افتد و همین طور که در دولت نهم و دهم شاهد بودیم، تئاتر در این هشت‌سال روزهای خوبی را پشت سر نگذاشت.
وی ادامه داد: برخلاف همه‌ی شعارهایی که برای حمایت از تئاتر داده شد، رییس دولت نهم و دهم حتی یک بار هم به تماشای تئاتر ننشست فقط یکبار آن هم در سال گذشته در اختتامیه‌ی جشنواره‌ی تئاتر فجر حاضر شد که دلیل و نتایج این حضور نیز برای همگان روشن است.
این کارگردان تئاتر افزود: تنها لطف آقای رییس جمهور، پخش مبلغ ناچیز پول- در روزهای پایانی سال گذشته، احتمالا به عنوان عیدی- بین اعضای خانه‌ی تئاتر بود. من این سوال را می‌پرسم آیا واقعا مشکل تئاتر، اندازه‌ی همین مبلغ ششصد تومان و دویست تومان بود؟ آیا بهتر نبود به جای این پول پخش کردن‌ها، کمی به زیر ساخت‌های تئاتر توجه می‌شد؟ اگر تئاتر رونق داشته باشد که دیگر نیازی به پخش پول نیست. معضل تئاتر کشور باید ریشه‌ای حل شود. واقعا این مبالغ اندک چه دردی از بچه‌های تئاتر حل می‌کند؟
صابری با بیان اینکه دولتمردان، تئاتر و هنرمندانش را باور ندارند اظهار داشت: گویی هیچ وقت تئاتر برای آقایان جدی نبوده است. البته شاید حق داشته باشند چرا که جمعیت اندک خانواده‌ی تئاتر جایی در ذهنیت و تصورات دولتمردان ندارند!
وی اضافه کرد: متاسفانه جامعه‌ی تئاتری ما نیز جامعه‌ی منفعلی است و این مسئله را همه قبول دارند. انفعال اهالی تئاتر نیز ریشه در بی‌توجهی مدیران فرهنگی دارد. البته اینکه چرا تئاتر کشور به چنین وضعی دچار شده، مبحث گسترده‌ای ست و پرداختن به آن که در این مجال نمی‌گنجد. اما باید حق داد که وقتی هنرمند، وضعیت تئاتر را این‌گونه ببیند، همه چیز را رها کند و انزوا پیشه کند.
این نمایش‌نامه نویس، شعار حمایت از هنر و تئاتر را شعار مصرفی معمول کاندیداهای ریاست جمهوری دانست و گفت: تئاتر همیشه در شعارهای دولتمردان خرج شده اما وقتی به پای عمل می‌رسد، شاهد اتفاق مثبتی نیستیم. اکنون نیز که نزدیک به زمان انتخابات ریاست‌جمهوری هستیم و دوره‌ی شعار و بحث‌های تبلیغاتی-انتخاباتی داغ است باز هم از برخی شعار حمایت از هنر را می‌شنویم اما واقعا نمی‌دانیم در عمل چه می‌شود. مشخص نیست واقعا چه کسی دلسوز فرهنگ و هنر هست یا خیر اما با این حال در بین کاندیداها افرادی هستند که توجه به توسعه‌ی هنر در کارنامه‌ی قبلی کاریشان، مشهود است همین مسئله گاه باعث امیدواری است.
صابری در بخشی دیگر از صحبت‌هایش به فاصله‌ی ایجاد شده بین تئاتر و تماشاگر اشاره کرد و خاطرنشان کرد: فاصله‌ای که بین تئاتر و تماشاگر ایجاد شده دلایل متفاوتی دارد. یکی از دلایل آن همین وضعیت نامطلوب تئاتر کشور- چه به لحاظ محتوا و چه به لحاظ سخت‌افزای- است. متاسفانه تئاتر محلی شده برای بیان دغدغه‌های شخصی کارگردانان. گویی دیگر کسی دغدغه‌ی جامعه را ندارد. وقتی مردم ببینند دغدغه‌هایشان در تئاتر جایی ندارد، ارتباط خود را با این هنر کمرنگ می‌کنند. البته قبول دارم که اجرای نمایش‌های اجتماعی با مشکلات اداری و ممیزی‌های بیشتری مواجه است اما این انتظار از هنرمند هست که با درک شرایط بتواند همچنان زبان مردم جامعه‌ی خود باشد. البته کار سختی که بتوان در تئاتر به گونهای از فرصت‌ها استفاده کرد که علاوه بر تولید اثری هنری مطلوب، هم به دغدغه‌های اجتماعی پرداخت و هم دچار ممیزی شدید نشد. ولی به هر حال از هنرمندان انتظاراتی هست که باید پاسخگو باشند.
وی همچنین افزود: وضعیت جامعه‌ی ما وضعیت چندان به سامانی نیست. هنر وقتی با مردم در پیوند است که مشکلات و دغدغه‌های روزش را منعکس کند. الان بهترین موقعیت است که هنرمند با توجه وضعیت جامعه- مخصوصا وضعیت نابسامان اقتصادی و معیشتی مردم- آثاری را ارائه دهد که کمی باعث آرامش خاطر مردم شود. مردم وقتی مشکلات خود را در قالب نمایشی می‌بینند گویی حرف دل آنان زده شده و همین امر، باعث می‌شود کمی دچار آرامش روانی شوند. من معتقدم هنرمند، در کنار دغدغه‌های شخصی خود، موظف است به دغدغه‌های مخاطبانش نیز توجه داشته باشد.
رضا صابری در پایان گفتگوی خود ضمن ابراز تمایل برای اجرای اثری در حوزه هنری گفت: مشغول بررسی چند نمایش‌نامه هستم تا برای اجرا در حوزه هنری به این مرکز پیشنهاد دهم و امیدوارم شرایط به گونهای باشد که بتوانم در سال جاری حتما یک نمایش در حوزه هنری به صحنه ببرم.
گفتنی است رضا صابری نشان درجه یک هنری را از شورای ارزشیابی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در سال 1382 دریافت کرد.
پایان پیام/
نظر شما