ملازمه اخلاق و سیاست سابقه ای به قدمت اسلام دارد

عضو پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در گفتگو با خبرنگار اندیشه خبرگزاری شبستان با اشاره به جایگاه اخلاق در سیاست و ملازمه ای که میان این دو عنصر وجود دارد، گفت: اخلاق و سیاست دو عنصر جداناشدنی در اسلام هستند.
حجت الاسلام والمسلمین علیرضا قائمی نیا، با اشاره تفاوت های زندگی دینی و غیردینی اظهار کرد: در این رابطه نخست این نکته را مد نظر قرار دهیم که به طبع اگر رویکرد افراد به زندگی سکولار و غیردینی باشد طبیعتا سبک زندگی کاملا مغایری را به نسبت افرادی خواهند داشت که دین را به عنوان شاکله اصلی زیست خود برگزیده اند.
وی تصریح کرد: موضوع دوم درباره این مسئله آن است که فردی که نگرشی سکولار به زندگی داشته باشد جایی برای اخلاق و رعایت حدود برای خود لحاظ نمی کند، بنابراین در این رویکرد آزادی نیز مفهوم واقعی خود را از دست داده و تبدیل به شعاری بیش نمی شود، ‌چنانچه در دنیای امروز مصادیق فراوانی را از این مسئه شاهدیم.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی ادامه داد: آزادی در تفکر اسلامی برای خود حدود مشخص دارد،‌ به هر حال باید توجه داشت که مولفه آزادی نباید به ابزاری برای بر هم زدن آرامش اجتماع تبدیل شود، به بیان دیگر آزادی مطلق معنا ندارد.
سردبیر فصلنامه ذهن در ادامه با اشاره به آموزه های اخلاقی اسلام در باب سیاست عنوان کرد: مصادیق فراوانی را در دین مبین اسلام داریم که در ورطه های مختلف عملکرد اخلاقی در عملکرد سیاسی افراد به عنوان یکی از مهمترین عناصر قلمداد شده است،‌ برای مثال در نامه حضرت علی (ع) به مالک اشتر مصادیق فراوانی از این مسئله را شاهدیم یا در زمان معاصر نیز بزرگانی چون امام خمینی(ره) میان دین و سیاست پیوند زده و اخلاق را به بدنه سیاست تزریق کردند لذا ملازمه میان سیاست و اخلاق در دین اسلام سابقه ای طولانی دارد.
وی تاکید کرد: اگر به لحاظ عملکرد نیز این مبحث را مورد توجه قرار دهیم، متوجه می شویم که همواره افرادی که اخلاق را در گستره های مختلف اعم از حوزه اجتماعی تا حوزه سیاسی چراغ راه خود قرار داده اند، احساس مسئولیتی دوچندان داشته اند چراکه اخلاق نیز به عنوان یکی از دغدغه هایشان محسوب شده است.
حجت الاسلام قائمی نیا با اشاره به جایگاه اخلاق در یک رقابت سیاسی مانند انتخابات خاطرنشان کرد: این مسله اهمیتی وافر دارد که اخلاق در رقابتی این چنین حضوری ملموس داشته باشد به نحوی که برای مثال طرفداران هرکدام از کاندیدا به مخالفان و حتی موافقان خود احترام گذارند.
پایان پیام/