فرق توبره غرب و رژیم های عرب به روایت روزنامه نگار فراری!

به گزارش خبرگزاری شبستان «الهه-ب» با فهرست کردن گروه های معارض جمهوری اسلامی می نویسد: برای همه اینها غرب، حتی راست ترین محافل اش، البته جایزه هایش خوب است، رادیو و تلویزیون هایش خوب است، دادن امکانات برای پژوهش و «دکتر» و «استاد» شدن در دانشگاه هایش خوب است، هر کمک دیگر هم اگر به آنهایی بشود که همه این «موهبت های فوق را دریافت می کنند خوب است، اما به محض اینکه قرار می شود یک کمکی، به ویژه مالی، خارج از دایره آنها خرج شود، داد همه اینها درمی آید که ای وای استقلال ما از دست رفت و دیگر «ملی» نیستیم! یکی نیست به اینها بگوید قبلاً هم «ملی» نبودید، الان هم «ملی» نیستید برای اینکه خط و ربط کنونی شما را همین جوایز و کمک ها و پشتیبانی های خارجی تعیین می کند و هزاری هم که اینها را دریافت کنید و همزمان مثلاً انتقاد و ناسزا نثار پشتیبانانتان کنید، کمکی به اثبات «ملی» بودن شما نمی کند.
این روزنامه نگار مقیم برلین که سابقه عضویت و جدایی از گروهک فدائیان خلق را دارد، در ادامه نوشته خود، رژیم هایی مانند آمریکا و انگلیس که بیشترین نقض حقوق بشر و جنایت را علیه ملت ها مرتکب شده اند از رژیم ها علناً دیکتاتوری جدا می کند و می نویسد: منبع کمک های مالی باید از کشورهای دمکرات باشد و نه از سوی دیکتاتورها و رژیم های واپسمانده مانند کشورهای عربی، در عین حال حتماً باید حساب و کتاب معین داشته باشد و درباره اش گزارش داده شود. نه اینکه یک عده ای آن را دریافت کنند و به خرج خود و دور و بری هایشان بزنند و بعد هم بگویند تلاش کردیم ولی رژیم نگذاشت و در کار ما اخلال کرد!
وی با اشاره تلویحی به افرادی مانند نوری زاده، مهاجرانی، بختیار و ... می نویسد: تجربه سرنوشت ساز سازمان مجاهدین خلق و پناه بردن آنها به رژیم صدام آن هم در حالی که آن رژیم با ایران در حال جنگ در جبهه های واقعی بود، باید درس تلخی به همه نیروهای سیاسی داده باشد. افراد و گروه هایی که دست یاری دیکتاتوری ها، رژیم های عربی و یا شیوخ عرب را می فشارند نخست باید به این پرسش پاسخ بدهند که آیا مثلاً شیوخ عرب نیز دمکرات شده اند و یا در میان رژیم هایی مثل عربستان سعودی و قطر و دیکتاتوری های مشابه، افراد دمکرات نیز پیدا می شود؟ اگر آری، پس بهتر است ایرانیان به آنها توصیه کنند نخست گامی برای دمکراسی و مثلاً حقوق زنان در حرمسراها و جوامع عقب نگاهداشته شده توسط خودشان و همچنین حکومت های واپسمانده خویش بردارند!
«الهه--ب» توضیح نمی دهد اگر رژیم هایی نظیر عربستان و قطر و صدام، رژیم های مرتجع و دیکتاتور بوده اند- که قطعاً این گونه است- اولاً چرا آمریکا و انگلیس و دیگر مدعیان لیبرال و دموکراسی سرسختانه از آنان حمایت می کنند و ثانیاً چه سنخیتی میان رژیم های خودکامه مرتجع و گروه های اپوزیسیون جمهوری اسلامی وجود دارد که مشترکاً تحت الحمایه جبهه استکبار غرب قرار گرفته اند؟!