کاش سرم صداقت می خوردیم تا به اشتباه مقابل ایران اعتراف کنیم

به گزارش خبرگزاری شبستان این ارزیابی را نشریه آمریکایی فارین پالیسی منتشر کرده است. استفن والت تحلیلگر فارین پالیسی با مرور برخی حقایق که بر زبان سیاستمداران آمریکایی جاری نمی شوند اما واقعیت دارند، نوشت: «تصور کنید یکی از مقامات بلندپایه سیاست خارجی ایالات متحده قبل از یک نشست عمومی یا یک کنفرانس مطبوعاتی تصادفاً چند قرص سیدیم پنتوتال (سرم صداقت) را خورده و شروع به اظهارنظر درباره حقیقت یکی از موضوعات مورد بحث کند. صحبت از واقعیت در جایی که دروغگویی، سیاست زدگی و ابهام معمولاً چیره شده است. اگر سیاستمداران در ملأ عام شروع به صحبت کردن درباره چیزی کنند که در خفا به آن اعتقاد دارند، ممکن است ناگهان چه نوعی از «حقایق ناخوشایند» افشا شود؟ آنگاه چند حقیقت برتر که شما هیچگاه از زبان هیچ مقام آمریکایی نمی شنوید خواهید شنید. یکی از آن حقایق این است که ما هرگز تسلیحات اتمی خود را از بین نمی بریم و این بدین معناست که این اتفاق در زمان عمر من و شما رخ نخواهد داد.»
به گزارش دیپلماسی ایرانی، در ادامه تحلیل فارین پالیسی و به عنوان حقیقت دوم انکار شده در سیاست خارجی آمریکا آمده است: حقیقت این است که ما اهمیت خیلی زیادی به حقوق بشر نمی دهیم. رؤسای جمهور، دیپلمات ها و دیگر سیاستمداران همیشه درباره حقوق بشر صحبت می کنند. هم کنگره و هم قوه مجریه اغلب به کشورهای دیگر در مورد اجرای حقوق بشر زورگویی می کنند (مخصوصاً زمانی که اختلاف های دیگری هم با آنها داشته باشیم). اما زمانی که نگرانی ها درباره حقوق بشر با منافع دیگر تداخل پیدا کند، نگرانی های اخلاقی ما تقریباً همیشه در اولویت دوم قرار گرفته است. اکثر آمریکایی ها اهمیت نمی دهند که تحریم های آمریکا علیه عراق موجب مرگ چند صد هزار نفر از مردم عراق که خیلی از آنها کودک بودند شد و برای هیچ یک از مقامات ارشد که در زمان دولت بوش اجازه شکنجه را صادر کرده بودند کیفرخواست صادر نشد یا حتی بازجویی جدی از آنها نشد (فقط تصور کنید اگر که یک دولت خارجی یکی از اسرای آمریکایی را با روش غرق گرفتگی مصنوعی شکنجه می کرد، ما چه بلوایی به راه می انداختیم.)
استفن والت تصریح می کند: آمریکا متحدان زیادی دارد که وضعیت حقوق بشر در آنها در محدوده «قابل بحث» تا «افتضاح» قرار دارد.
فارین پالیسی همچنین با بیان این حقیقت که «ما آمریکایی ها کارهای احمقانه ای در سیاست خارجی انجام داده و به آنها عادت کرده ایم» نوشت: همه می دانند که سیاست خارجی ایالات متحده در قبال کوبا از اوایل 1960- که نیم قرن می شود- اشتباه بوده است اما این رویه هرگز تغییر نکرده است از آن جایی که به نظر می رسید مخاطرات آن ارزش این کار را ندارد. همچنین همه می دانند که اکثر متحدان ایالات متحده در سرتاسر دنیا برای دهه ها طفیلی آمریکا بوده اند و با بهره گیری از این حمایت به دنبال منافع خود بوده اند اما گفتن این موارد با صدای بلند خیلی دیپلماتیک نیست. اکثر خودی ها می دانند که جنگ افغانستان یک باخت بود اما ما قصد داریم وانمود کنیم که یک پیروزی بوده است زیرا این نظر سیاسی امکان پذیرتر است. واضح است که اساس رویکرد ما به برنامه هسته ای ایران اشتباه بوده است و ما در دو دهه اخیر دلایل زیادی به این کشور داده ایم که به دنبال یک نیروی بازدارنده هسته ای باشد و برای خودمان یک گودال دیپلماتیک عمیق تر حفر کرده ایم. اما انتظار نداریم که مقامات به این حقیقت ساده اذعان کنند، و آن هم نه در انظار عمومی.
تحلیلگر آمریکایی در پایان نوشت: همانطور که گفتم این یک فانتزی بیهوده است. من واقعاً نمی خواهم ببینم که کری، هگل، مک دونو، لیو یا بقیه با «سرم صداقت» چگونه خواهند بود. اما این نوعی سرگرمی است که تصور کنی که آنها در یک لحظه خاص، مخصوصاً زمانی که خویشتنداری ها و محدودیت های معمول وجود نداشته باشند ممکن است چه چیزی را بروز دهند. انتظار دارید آنها پرده از کدام رازها بردارند؟