رضا پارسیان نژاد، رئیس حوزه هنری کهگیلویه و بویراحمد با اشاره به استقبال گسترده و بی نظیر از کتاب «پایی که جاماند» به خبرنگار شبستان گفت: این کتاب چندی پیش از سوی انتشارات سوره مهر و دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری منتشر شد و مراسم رونمایی کشوری آن در اوایل دی ماه سال گذشته برگزار شده بود.
وی بیان کرد: کتاب «پایی که جا ماند» یکی از شاخص ترین کتاب های منتشر شده در حوزه خاطرات دفاع مقدس است که شامل 198 خاطره از دوران دفاع مقدس و اسارت «سیدناصر حسینی پور» است.
پارسیان نژاد گفت: ترجمه کتاب quotation mark پایی که جا ماند quotation mark به نویسندگی آزاده و جانباز سید ناصر حسینی پور به زبان های انگلیسی و اسپانیولی آغاز شد .
رئیس حوزه هنری کهگیلویه و بویراحمد گفت: این کتاب ملی بیش از 30 چاپ را پشت سرگذاشته و رهبر معظم انقلاب نیز دست نوشته خود را برآن هدیه کرده است و در پی تأکید ایشان این کتاب به زبان های انگلیسی و اسپانیولی ترجمه می شود.
پارسیان نژاد با بیان اینکه کتاب quotation mark پایی که جا ماند quotation mark ، از پرفروش ترین کتاب های سال کشور معرفی شده است، افزود: انتشارات سوره مهر، چاپ و ترجمه این اثر ارزشمند را انجام داده است.
رئیس حوزه هنری کهگیلویه و بویراحمد گفت: این کتاب در 768 صفحه و شمارگان 2 هزار و 500 جلد از سوی انتشارات سوره مهر منتشر شده است.
بنابراین گزارش؛ «پایی که جاماند» خاطرات 811 روز اسارت سیدناصر حسینی‌پور از زندان های عراق در دوران رژیم بعثی است. این یادداشت های روزانه از 3 تیر 1367 آغاز می شوند و تا 22 شهریور 1369 ادامه می یابند و حوادث و رویدادهایی که در اردوگاه های عراقی اتفاق می افتد را روایت می کند.
سیدناصر حسینی پور، خاطرات روزانه اش را در تکه های کاغذ روزنامه و پاکت سیگار مدون کرده و هم زمان با آزادی٬ آنها را در عصای خود جاسازی کرده و با خود به ایران آورد.
عراقی ها او را به عنوان پیک شهید سردار علی هاشمی معرفی کرده بودند و این یعنی آغاز شکنجه های دردآور برای به دست آوردن اطلاعات؛ آن هم روی نوجوان 16 ساله ای که یک پایش هم قطع شده بود. بعد او یک ماه در بیمارستان بستری کردند تا حالش بهتر شود و سپس به پادگان صلاح الدین بردند، محلی که در آن حدود 22 هزار اسیر مفقود الاثر ایرانی که نام شان در فهرست صلیب سرخ ثبت نشده بود، به صورت مخفیانه نگهداری می شدند.
در این پادگان که در 15 کیلومتری تکریت قرار داشت، از یک اردوگاه 4500 نفری، 320 نفر به شهادت رسیدند که عراق پس از آزادی اسرا، هرگز نپذیرفت که این افراد در گروه اسرای ایرانی قرار داشتند.
در روزهای اسارت در پادگان صلاح الدین، با صفحه‌های آخر کتاب های مرتبط با سازمان مجاهدین خلق که برای مطالعه در اختیارش قرار می دادند، دفترچه یادداشت درست کرد و حوادث روزانه را با کدگذاری روی آنها نوشت. البته از کاغذ سیگار و حاشیه های روزنامه های القادسیه و الجمهوریه استفاده کرد. سپس این یادداشت ها را در یک عصا و اسامی 780 اسیر ایرانی کمپی که در آن بود را در عصای دیگرش جاسازی کرد و در روز آزادی (22 تیر 1369) به ایران آورد.
این ماجرای ثبت خاطراتی است که بعدها با عنوان «پایی که جا ماند» منتشر شد و امروز به چاپ سی ام رسیده است.
کتاب "پایی که جا ماند"، نوشته سید ناصر حسینی پور است که دی ماه سال گذشته رونمایی شد. رسیدن به چاپ سی ام در طی مدت کمتر از یک سال نشان دهنده گیرایی و جذابیت این کتاب برای مخاطب است اما این، همه ویژگی های منحصر به‌فرد این کتاب نیست.
راوی اتفاق های روزانه در پایان همان شب می نوشته است و این یعنی ذکر دقیق جزئیات و اتفاق ها. از طرفی همین نگارش روزانه و در دل حوادث موجب شده است تا روایت کتاب از گرما و احساس خاصی برخوردار باشد. مثلا دیوار نوشته های اردوگاه هم در کتاب از قلم نیفتاده است و نگهبان ها به صورت مختصر توصیف شده اند.
نکته دیگر این است که بر خلاف اکثر خاطرات اسارت که از بازداشتگاه ها شروع می شود، این کتاب نحوه اسارت راوی و همچنین نوع برخورد عراقی ها با او را نیز بیان می کند.
شرح مکالمه و حتی مجادله های صورت گرفته میان او و بازجوهای عراقی یکی دیگر از امتیازهای این کتاب است. بیان اعتراف های سربازان عراقی درباره جنگ و ناحق بودن شان نیز در کتاب آمده است و طبیعتا بیان سفاکی های افسران عراقی و پای مردی اسیران ایرانی هم در کتاب به چشم می خورد.
کابل، باتوم، شلنگ و چوب خیزران، اسکان در توالت خیس و نجس، فروکردن سر درون توالت برای خوردن مدفوع، کندن ریش با انبر، خوابیدن روی زمین داغ، بیهوشی از تشنگی، بستن آب و مکیدن لوله خالی برای یک قطره آب، سوزاندن ابرو، سیلی زدن به گوش هم دیگر، قضای حاجت در داخل خوابگاه از شدت فشار وقتی که نمی گذارند بچه ها به دستشویی بروند، ادار کردن روی سر بچه ها، شهید شدن از شدت تشنگی و گرسنگی، پاشیدن آب جوش به صورت، برهنه کامل نشستن زیر آفتاب و جلوی چشم دیگر اسرا و نگهبان ها، کتک خوردن داخل گونی، انداختن داخل کانال فاضلاب و خوراندن تاید به بچه ها؛ برخی از شکنجه ها و آزار و اذیت های نگهبان های عراقی است.
اگر فکر می کنید درباره دوران اسارت رزمنده های ایرانی در عراق چیز زیادی می دانید، این کتاب را از دست ندهید تا نظرتان تغییر کند. البته شاید حسینی پور تیر آخر را همان اول کتاب زده باشد. تیری که مرتضی سرهنگی مدیر دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری از نشستن آن به هدف در اولین برخوردش با کتاب خبر می دهد:
«یک روز وقتی به دفتر کارم رسیدم، نگاهم به میزی افتاد که دو جزوه قطور روی آن گذاشته شده بود، اول ناراحت شدم که در شلوغی کارها، این دیگر چیست؟ بعد از دقایقی آن را ورق زدم و رسیدم به تقدیمیه کتاب، همان جا ماندم و تا چند روز جلوتر نرفتم. وقتی دیدم این کتاب به کسی تقدیم شده که شکنجه گر این آزاده بوده است، اولین چیزی که به ذهنم رسید، این بود که این شخص برای اسارتش و به تبع آن برای جنگیدنش، معنای عالی قائل بوده است. تا مدت ها من و این متن مانده بودیم و به هم نگاه می کردیم تا اینکه خواندن آن را شروع کردم و یک ماه طول کشید.»
آن چند خط که این طور یک ماه سرهنگی را معطل کرد این بود: «این کتاب را به "ولید فرحان" خشن ترین گروهبان بعث عراق تقدیم می کنم! نمی دانم شاید در جنگ های خلیج فارس توسط بوش پدر یا بوش پسر کشته شده باشد. شاید هم هنوز زنده باشد. مردی که اعمال حاکمانش باعث نفرین ابدی سرزمینش شد. مردی که مرا سال ها در همسایگی حرم مطهر جدم شکنجه کرد. مردی که هر وقت اذیتم می کرد، نگهبان شیعه عراقی، علی جار الله در گوشه ای می نگریست و می گریست. شاید اکنون فرحان شرمنده باشد. با عشق فراوان این کتاب را به او تقدیم می کنم، به خاطر آن همه زیبایی که با اعمالش آفرید و آنچه بر من گذشت جز زیبایی نبود.»
کتاب «پایی که جا ماند» در قطع رقعی و 768 صفحه با شمارگان 2 هزار و 500 نسخه و بهای 140 هزار ریال از سوی انتشارات سوره مهر منتشر شده است.
پایان پیام/
نظر شما