خبرگزاری شبستان: مردی بزرگ از انسابی بزرگ در سال 1316 در تهران متولد شد. مردی در خاندان شهدا؛ مردی در خاندان علما و فقهای بزرگ تهران. نوه ای سرافراز برای میرزا موسی و پسر خلفی برای میرزا عبدالعلی تهرانی؛ و در 13 دیماه زمستان 1391به آفریننده باز گشت.
نامش مجتبی است و فامیلی اش شهید کلهر، به یاد جد شهید شده در مشروطیت، و معروف است به تهرانی،
آری؛ همانی که ما او را حاج آقا مجتبی می خواندیم و اهل درس، آیت الله العظمی مجتبی تهرانی یادش می کردند. اما او فقط برایش مهم این بود که در عرش چه نامی به او داده اند و دو سه شب پیش به چه نامی از خواب دنیا بیدارش کرده اند. هرچند که او بیدار دل بود و خوابی بر او مستولی نمی شد، که حال دو ملک بیایند و بیدارش کنند.
حاج آقا مجتبی تهرانی که او را در دوره جوانیش به دلیل ارتباط نزدیکش با حضرت امام، پسرخوانده آیت الله خمینی می دانستندش؛ اولین جمع آوری کننده رساله امام راحل (ره) است. و حضرت امام آنچنان ایشان را بزرگ می دانستند که پس از شهادت حاج آقا مصطفی در مجلسی که از این شهید فقیه یاد می شود می فرمایند: " آقا مصطفی نداریم؛ آقامجتبی که داریم؛ هرچه در مصطفی می دیدم در این مجتبی هم می بینم. این آقا مجتبی همان آقا مصطفای ماست."
بجز حضرت امام خمینی که استادی تمام عیار برای حاج آقا مجتبی بودند، ایشان شاگرد اساتید دیگری چون: آیت الله العظمی سید حسین طباطبایی بروجردی و آیت الله العظمی گلپایگانی وعلامه طباطبایی نیز بوده اند.
ایشان حدودا از سال 1349 که به دستور حضرت امام پس از دوره ای کوتاه تلمذ از امام راحل در نجف به تهران مراجعت نموده و از آن هنگام با برپایی نماز در مسجد جامع بازار تهران و تدریس در حوزه هایی همچون حوزه مروی به عنوان استاد اخلاق و با جلساتی که مخصوصا با قشر جوان برگزار می فرمودند و فرمایشات و دستورهای حضرت امام را تبیین می نمودند؛ یکی از مبارزین مهم نهضت امام خمینی در تهران شناخته شده اند.
حضرت آیت الله العظمی آقا مجتبی تهرانی پس از انقلاب نیز همان مسیر پرورش و آموزش جوانان را در مسیر راه حق و اسلام ادامه دادند و همیشه مطیع استاد و رهبر بزرگ خود امام خمینی بودند. ایشان همیشه هوشمندانه به حمایت بی دریغ از حکومت اسلامی و ولایت و ولایت مداری می پرداختند.
پس از رحلت جانگداز امام (ره)، و در ابتدای زعامت حضرت آیت الله العظمی خامنه ای (مدظله)، ایشان همچنان پا بر جا و استوار بر نظرات خود ایستادند و در آن مراحل نیز یاری توانمند برای ولایت بودند. ایشان در رابطه با ولایت و رهبری می فرمایند: "اسلام ما، انقلابی است ما اسلام انقلابی را پذیرفتهایم. دگرگونیهای مکتب انقلابی، دگرگونی باطنی است چراکه اصلاح سطحی، انقلاب غلط است و از آنجا که انقلاب، مرکز میخواهد پس باید ولایت در آن باشد، آیاتی را ذکر میکنیم که مرکزیت را به مکتب الهی میدهند: «یا ایها الذین آمَنُوا أَطِیعُوا اللـهَ وَأَطِیعُوا الرسُولَ وَأُولِی الْأَمْرمِنکُم» (نساء59) این ندای اصل مرکزیت است، هرچه او گفت باید گوش کنید."
و خاصیت دیگری که این عالم بزرگ و جلیل القدر به آن شهره بودند، مردم داری و مردم دوستی ایشان بود، همیشه حضرت استاد خود را در سطح شنونده های مطالب، تنظیم می نمود. مثلا در شرح احادیث حاج آقا مجتبی تهرانی، هر نوجوانی می توانست به مفهوم مورد نیاز خود دست یابد. بیان ساده، با لحنی مهربان از دلایلی بود که ایشان را در دل های جوانان می توان یافت.
خصوصیت اخلاقی دیگر این استاد اخلاق بزرگ حوزه تهران، دوری از هرگونه تبلیغ و معروفیت بود. هرچند که برخلاف نیت قلبی ایشان که سعی در گمنامی داشتند، ایشان نه تنها معروف در جامعه بلکه محبوب در قلوب جامعه بودند.
خداوند روح این عالم کامل عامل به اخلاق محمدی (ص) را با پیامبر اعظم محشور فرماید.
پایان پیام/
نظر شما