حجت‌الاسلام سیدمهدی واعظ موسوی از خطبای برجسته کشوری با تبیین جایگاه مسجد و منبر در عصر حادثه عاشورا به خبرنگار شبستان گفت: در بخش مسجد با دو مقوله سخت‌افزار و نرم‌افزار مواجه هستیم. روح حاکم بر مسجد(معنویت، جهت‌دهی و وجود امام در مسجد) بخش نرم‌افزاری و ظاهر و بنای مسجد بخش سخت افزاری مسجد است.
وی با اشاره به اینکه در زمان حکومت معاویه و یزید بخش سخت‌افزاری مساجد فعال بود به گونه ای که مساجد معظم و خیره‌کننده‌ای همچون مسجد اموی در دمشق ساخته شده بود، بیان کرد: در کنار مجلل بودن مساجد بخش نرم افزاری مسجد در آن دوران بی محتوا و خشک بود به گونه ای که در این مساجد مسلمانان زیادی حضور می‌یافتند و نمازهای جماعت باشکوهی نیز برپا می شد، ولی عبادت های آنها تنها به یک نماز خشک، بی روح و بدون جهت خلاصه می شد به گونه ای که به نمازگزار و عابد سمت و سو نمی‌داد.
این خطیب برجسته کشوری ادامه داد: چنین نمازهای جماعتی رنجش خاطر و زحمت و درد سری را برای دستگاه خلیفه فراهم نمی‌کرد بلکه خود خلیفه نیز امام این جماعت بود و مردم پشت سر او نماز می‌خوانند. علاوه بر این در این عصر مسجد نه تنها کارکردی سیاسی نداشت بلکه امام مساجد خود نیز فردی تملق گو و چاپلوس برای دستگاه حکومت بود، مسجد برای دستگاه حکومت آزاری نداشت و حکومت هم آزاری برای مسجد نداشت آن چنانکه حکومت در بنا و سخت‌افزار نیز می‌کوشید و قالب مسجد را پر طمطراق می‌کرد.
وی ادامه داد: وقتی روح مسجد به مسجد بازمی‌گردد و کارکرد مسجد سیاسی و اجتماعی می‌شود، در این صورت است که مسجد محرک می‌شود نه مخرب. اما در قرائتی از اسلام، مسجد مخرب و تخریب‌کننده است به گونه‌ای که عده‌ای را مشغول عبادت و سرگرم می‌کند و قدرتمندان و صاحبان زر و زور و تزویر نیز کار خودشان را می‌کنند. در عصر معاویه و یزید مسجد و منبر چنین وضعی داشت.
حجت الاسلام واعظ موسوی گفت: قیام عاشورا در چنین شرایطی که تنها ظاهر دین حفظ می شد و مساجد تنها مکانی برای عبادت صرف بود و در حالی که مردم را رخوت و سستی فرا گرفته بود و به تعبیر امام حسین (ع) از اسلام جز اسمی باقی نمانده و همه مردم و دستگاهیان اهل تملق و چاپلوسی شده بودند، شکل گرفت و لذا امام حسین (ع) در چنین شرایط قیام کردند تا بلکه تلنگری به جامعه اسلامی بزنند.
وی ادامه داد: در حال حاضر نیز در برخی از کشورهای اسلامی مساجد کمتر از کاخ‌ها نیستند و به قدری زیبا با بناهای مستحکم و محکم ساخته شده و حکومت‌ها نیز در ساخت آنها فعال هستند ولی این مساجد محتوا ندارند و موجب تحریک جامعه اسلامی نشده و آنها را در خود فرو نمی برد. افرادی که در این مساجد حضور می یابند در فضای انتزاعی در حال عبادت هستند به طوری که عبادت‌شان در محیط بیرون و عینیت جامعه تأثیر ندارد و تعیین‌کننده قدرت‌ها و اینکه ثروت‌ها در دست چه کسانی باشد، نیست در واقع این مساجد همچون مساجد زمان معاویه و یزید هستند.
این استاد حوزه و دانشگاه با اشاره به اینکه، پس از واقعه عاشورا با قرائت خطبه های آتشین و حماسی امام سجاد (ع) از منبر مسجد اموی دمشق، روح مسجد به مسجد بازگشت، تاکید کرد: قرائت خطبه آتشین آن حضرت در مسجد شام تلنگری به اهالی مسجد می زند که به تعبیری دیوارهای مسجد به لرزه می افتد.
وی با بیان اینکه حضرت زینب(س) هم با بهره گیری از جایگاه منبر حقایق عاشورا را تبیین کردند، ادامه داد: حضرت زینب (س) نیز سخنرانی شدیداللحنی را در جمع مردم کوفه و شام می فرمایند و در مورد مسلمانان آیه‌ای با مضمون «فَلْیَضحَکُوا قَلیلا وَ لْیَبکُوا کَثیراً»،«باید کم بخندند و زیاد گریه کنند» قرائت می کنند. این آیه در شرح حال کافران آمده است ولی حضرت زینب (س) آن را برای مسلمانان می‌خوانند و می فرمایند: «شما دین‌تان هم با کفر خیلی فرق ندارد زیرا کارکرد و آثار ندارد».
وی خاطر نشان کرد: امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) در چنین شرایطی که از اسلام چیزی باقی نمانده بود به وسیله منبر و تریبون درصدد بیدارکردن مردم برآمدند و به گونه ای این منبر تاثیر در مردم آن زمان گذاشت که موجب زنده ماندن حماسه عاشورا و روشنگری حقایق این حادثه و عمق جنایات یزیدیان شد.
پایان پیام/
نظر شما