خبرگزاری شبستان: در کنار ایده مهدویت و باور به قیام حضرت مهدی(عج) و برقراری دولت مالامال از عدل و راستی، ایده رجعت در باورهای شیعه از جلوه خاصی برخوردار است. در ادعیه و روایات سخن از بازگشت و رجعت ائمه اطهار شده است. از مسلمات شیعه است که بعد از امام زمان(ع) رجعت واقع می شود. در دعای عهد می خوانیم: "فَاَخْرِجْنی مِنْ قَبْری، مُؤْتَزِراً کَفَنى، شاهِراً سَیْفی، مُجَرِّداً قَناتی، مُلَبِّیاً دَعْوَةَ الدّاعی فِی الْحاضِرِ وَ الْبادی (بعد از مرگ)بیرونم آر از گورم، کفن به خود پیچیده با شمیشر آخته، و نیزه برهنه، پاسخ گویان به نداى آن خواننده بزرگوار در شهر و بادیه.
رجعت در لغت به معنای بازگشت و برگشت است و در اصطلاح به این معناست که عده ای از افراد (مومنان خالص و مشرکان محض)پس از مردن، بعد از ظهور امام زمان(ع)، در زمان حکومت جهانى ایشان و قبل از برپایی قیامت دوباره به این دنیا برمی گردند.
از تدبر در آیات قرآن می توان نتیجه گرفت که قرآن به دوگونه به مسأله رجعت اشاره کرده است:
آیاتی که به وقوع رجعت در آینده اشاره دارد. مانند آیه شریفه 82 از سوره نمل:
"وَیَوْمَ نَحْشُرُ مِن کُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا مِّمَّن یُکَذِّبُ بِآیَاتِنَا فَهُمْ یُوزَعُونَ" [٢٧:٨٣]
(به خاطر آور) روزی را که ما از هر امّتی، گروهی را از کسانی که آیات ما را تکذیب می‌کردند، محشور می‌کنیم و آنها را نگه می‌داریم تا به یکدیگر ملحق شوند!
بسیارى از بزرگان این آیه را اشاره به مسأله رجعت و بازگشت گروهى از بدکاران و نیکوکاران به همین دنیا در آستانه رستاخیز مىدانند، چرا که اگر اشاره به خود رستاخیز و قیامت باشد، تعبیر به من کل امة فوجا (از هر جمعیتى، گروهى) صحیح نیست.
2. آیاتی که به وقوع حوادثی در امت هاى پیشین اشاره می فرماید که در واقع نوعی رجعت محسوب می شود، مانند: آیه 259 سوره بقره. این آیه درباره پیامبرى است که از کنار یک آبادى عبور کرد، درحالى که دیوارهاى آن فرو ریخته بود: "أَوْ کَالَّذِی مَرَّ عَلَىٰ قَرْیَةٍ وَهِیَ خَاوِیَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا قَالَ أَنَّىٰ یُحْیِی هَٰذِهِ اللَّهُ بَعْدَ مَوْتِهَا ۖ فَأَمَاتَهُ اللَّهُ مِائَةَ عَامٍ ثُمَّ بَعَثَهُ ۖ قَالَ کَمْ لَبِثْتَ ۖ قَالَ لَبِثْتُ یَوْمًا أَوْ بَعْضَ یَوْمٍ ۖ قَالَ بَل لَّبِثْتَ مِائَةَ عَامٍ فَانظُرْ إِلَىٰ طَعَامِکَ وَشَرَابِکَ لَمْ یَتَسَنَّهْ ۖ وَانظُرْ إِلَىٰ حِمَارِکَ وَلِنَجْعَلَکَ آیَةً لِّلنَّاسِ ۖ وَانظُرْ إِلَى الْعِظَامِ کَیْفَ نُنشِزُهَا ثُمَّ نَکْسُوهَا لَحْمًا ۚ فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ قَالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللَّهَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ [٢:٢٥٩]
یا همانند کسی که از کنار یک آبادی (ویران شده) عبور کرد، درحالی که دیوارهای آن، به روی سقف ها فرو ریخته بود، (و اجساد و استخوان های اهل آن، در هر سو پراکنده بود؛ او با خود) گفت: «چگونه خدا اینها را پس از مرگ، زنده می‌کند؟!" (در این هنگام،) خدا او را یکصد سال میراند؛ سپس زنده کرد؛ و به او گفت: "چه‌قدر درنگ کردی؟" گفت: "یک روز؛ یا بخشی از یک روز.» فرمود: "نه، بلکه یکصد سال درنگ کردی! نگاه کن به غذا و نوشیدنی خود (که همراه داشتی، با گذشت سالها) هیچ‌گونه تغییر نیافته است! (خدایی که یک چنین مواد فاسدشدنی را در طول این مدت، حفظ کرده، بر همه چیز قادر است!) ولی به الاغ خود نگاه کن (که چگونه از هم متلاشی شده! این زنده شدن تو پس از مرگ، هم برای اطمینان خاطر توست، و هم) برای اینکه تو را نشانه‌ای برای مردم (در مورد معاد) قرار دهیم. (اکنون) به استخوان ها (ی مرکب سواری خود نگاه کن که چگونه آنها را برداشته، به هم پیوند می‌دهیم، و گوشت بر آن می‌پوشانیم!" هنگامی که (این حقایق) بر او آشکار شد، گفت: "می‌دانم خدا بر هر کاری توانا است".
علامه مجلسى در بحارالانوار، حدود 200 روایت صریح پیرامون رجعت، از بیش از 40 نفر از روایان ثقه (مورد اعتماد) و بزرگ نقل کرده است و فرموده: بیش از 50 کتاب توسط علماى بزرگ پیرامون رجعت نوشته شده است. روایات در خصوص رجعت، به نحوى متواتر است که وقوع رجعت را مسلّم مى کند. امام صادق(ع) فرمود: "این فرموده خداى متعال که مىفرماید: "همانا ما پیامبران خود و کسانى را که ایمان آوردهاند در زندگى دنیا و در روزى که گواهان بر مىخیزند یارى و نصرت مىنمائیم" به خدا قسم که درباره رجعت است، به جهت اینکه انبیاء کثیرى در دنیا نصرت نشدند و ائمه نیز بعد از آنها در دنیا کشته شده و یارى نشدند، پس این قول خداى تعالى در باره وقوع رجعت است و مراد از اشهاد یا گواهان، ائمه(ع) مىباشند.
در روایات بسیاری آمده است که بعد از ظهور امام زمان(عج) همه امامان معصوم(ع) و همچنین همه پیامبرانی که مورد ستم قرار گرفتند و مومنان خالص و کافران و مشرکان محض به این دنیا برمی گردند تا از قاتلان آنها انتقام گرفته شود.
پایان پیام/
نظر شما