خبرگزاری شبستان؛ شاید این سوال به ذهن هر فرد مسلمانی خطور کند که وقتی گفته می شود خداوند داراى مکان نیست، پس چگونه انسان با اطاعت از خدا به او تقرب پیدا مى کند؟ مقصود و منظور از قرب الهى چیست؟ آیت الله سبحانی، از مراجع عظام تقلید به این سوال اینگونه پاسخ داده است که:
هرگز نمى توان گفت که مقصود از این قرب همان نزدیکى از نظر مکان است; زیرا خداوند جهان، جسم و جسمانى نبوده و داراى مکان نیست. به طورى که بنده اى از نظر مکان به او نزدیکتر شود، اما در عین حال او به ما از خود ما نزدیکتر است [1] همچنین هدف از این قرب، تقرب مقامى و اجتماعى نیست، چنانکه مى گویند: معاون از همه کس به وزیر نزدیکتر و در نزد او مقرب تر است، بلکه این تقرب یک نوع «قرب معنوى» است و به کار بردن لفظ «قرب» در این مورد یک نوع مجاز است و به حکم مناسبتى که این قرب با قرب مکانى دارد، در این معنى به کار مى رود.
تقرب به خدا، نه قرب مکانى است و نه قرب اجتماعى و مجازى، بلکه واقعیتى است حقیقى که بندگان خدا در پرتو اطاعت و عبادت و اخلاص در عمل آن را به دست مى آورند و از درجات تکامل بالا مى روند و به خدا نزدیکتر مى شوند و فاصله ها را کمتر مى کنند.
ممکن است سؤال شود که اگر خدا مکان ندارد و چنین تقربى، اجتماعى نیست، پس مقصود از «قرب الهى» و بالا رفتن بنده و نزدیک شدن به خدا چیست؟
پاسخ سؤال این است که: خداوند جهان، کمال مطلق و نامحدود است و پویندگان راه انسنها در اثر عبودیت و بندگى و در پرتو کمالاتى که از این راه به دست مى آورند سرانجام حائز کمال مى شوند و از دیگران که فاقد این نوع کمال اند مقرب تر و نزدیک تر مى گردند.
در جهان آفرینش هرکسى به تناسب کمال وجود خویش، قربى به ذات پروردگار دارد، ولى هر فردى از نظر وجود کامل تر باشد، به ذات الهى که کمال محض و نامتناهى است مقرب تر و نزدیکتر خواهد بود.
به طور مسلم فرشتگان در پرتو کمالى که دارند از بسیارى از موجودات جهان مقرب تر و نزدیکترند از این جهت گروهى از آنان «حاکم و مطاع» و گروهى دیگر «مطیع» و «فرمانبر» هستند.
انسان که از نظر مرتبه وجـودى در درجـه اى بالاتر قـرار دارد، از جمـاد و نبات و حیوان به خدا نزدیکتر است، و مقیاس در نزدیکى و دورى، همان کمال وجودى است که او را به کانون کمال مطلق نزدیکتر ساخته و مى سازد.
علاوه بر کمالاتى که به حکم ضرورت در وجود هر انسانى است، انسان مى تواند بسیارى از کمالات را از راه عبودیت و بندگى و انجام وظایف دینى نیز به دست آورد. او با پیمودن طریق بندگى و اطاعت الهى، درجات قرب و نزدیکى به خدا را طى مى کند و از مرحله حیوانى گام فراتر نهاده، و بالاتر از فرشته نیز مى رود. [2]
پی نوشتها؛
[1] . ( نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرید ) (ق/16).
[2] . منشور جاوید، ج5، ص 169 ـ 170.
پایان پیام /
نظر شما