م مثل معلم!

خبرگزاری شبستان: سال 58 هنگامی که مردم بهار آزادی انقلاب اسلامی ایران را جشن می گرفتند در 12 اردیبهشت استاد شهید مطهری معلمی بزرگ و فرزانه از جنس اندیشه‌های متفکرانقلاب ، به دست تروریستی  به مقام رفیع شهادت نائل شد و این بهانه ای شد تا یک روز از سال درتقویم به پاسداشت مقام بزرگ معلم حک شود.
 

آری؛ امروز روز استاد مطهری هاست، روز کسانی که می سوزند تا بسازند آینده من و تو را.
 

روز کسی که بر راه زندگی تک تک افراد جامعه تاثیر می گذارد و نقطه عطف زندگی آدم ها در صفحه های زندگی است.
 

معمار کبیر انقلاب اسلامی و معلم شهدای راه دین از مقام والای معلم چه زیبا سخن گفت: معلم اوّل خدای تبارک و تعالی است که اخراج می کند مردم را از ظلمات به نور و به وسیله انبیا و وحی مردم را دعوت می کند به نورانیت؛ دعوت می کند به کمال؛ دعوت می کند به عشق؛ دعوت می کند به محبت؛ دعوت می کند به مراتب کمالی که از برای انسان است.

دنبال او انبیا هستند که همان مکتب الهی را نشر می دهند. آنها هم شغلشان این است که انسان را تربیت کنند تا از مقام حیوانیت بالا برود و به مقام انسانیت برسد. همه سعادت ها و همه شقاوت ها انگیزه اش از مدرسه هاست و کلیدش [در] دست معلمین است. این معلمان هستند که می توانند استقلال مملکت را حفظ کنند. اگر در تربیت اعوجاج باشد مملکت از دست می رود.
 

آری ما از یاد نخواهیم برد؛ معلم ریاضی را که با حساب و کتاب مساحت مهین عزیزمان را آموخت؛ با حساب و کتاب آموخت که چطور می توان همانند شهید احمدی روشن شد ...
 

معلم جغرافیا مالکیت بر ابوموسی و تنب بزرگ و کو چک را آموخت که امروز عشق به وطن نمی گذارد هیچ غیر ایرانی از زمین ادعای مالیکت آن را کند.
 

معلم تاریخ از نبرد شیرمردان گفت از ایثار و فدارکاری، معلم ادبیات قلم را بدست داد و آموخت که چطور با خط ایرانی فارسی بنویسیم و صدای مظلومان را به گوش دنیا برسانیم. معلم بینش ملکوت و مسیر درست هدایت را آموخت.
 

معلم محکوم به فداکاریست و این تنها محکومیتیست که با عشق به جان خریده است تا آینده کشور را با سرمایه های کشور که به امانت در دست دارد بسازد.

از دبیر و استاد هم بگذریم بار کلمه معلم بیشتر از همه است همه اساتید روزی معلم بودند و در این مسیر خطیر، گام نهاده اند و کم نیستند بزرگانی که نامشان بر تارک زمان می درخشد.
 

معلم و استادان و هر کسی که را ه علم آموزی را در پیش گرفته است نیک میداند که رسالتی سنگین و البته شیرین بر دوش دارد چراکه از دست و سخن توانای معلم است که انسان هایی فرهیخته، بزرگ و معروف و مشهور ساخته می شوند و گام در عرصه جامعه مینهد و این همان آرزوی دیرینه ای است که هر معلم از شاگرد خود دارد.

حال که در این روز مقدس هستیم تلنگری بر ذهن های خاک گرفته مان زنیم و یادی کنیم از استاتید و معلم این مرزو بوم، شکی نیست که جامعه ای همواره حرمت معلم را پاس می دارد، آهنگ رشد و تعالی آن شتاب بیشتر می یابد و سلامت علمی و معنوی آن تضمین می شود و جامعه ای که قدردان خوبان خود نباشد به مرگ خوبی ها و فضیلت ها رضایت داده است و چه مایه تنگ نظری است عمری با آفتاب زیستن و از آفتاب نگفتن!
 

پایان پیام/