اذان مرحوم موذن زاده زینت بخش فضای معنوی ایران است

به گزارش شبستان، استاد رحیم موذن زاده اردبیلی در سال 1304 هجری شمسی در خانواده ای اهل هنر، مذهب و دیانت در شهر اردبیل چشم به جهان گشود. پدرش مرحوم شیخ کریم از سال 1322 تا 1327 موذن مسجد امام خمینی(ره) تهران بود و همواره زمزمه های مناجات او در مسجد طنین انداز بود.
پس از درگذشت او پسرش رحیم که ویژگی های هنری و اخلاقی و مذهبی پدر را به خوبی به ارث برده بود، وظیفه دار این امر شد. رحیم از کودکی علاوه بر آموزش پدر در مکتب خانه های اردبیل به فراگیری قرآن و اذان مشغول شد.
در دوران دوران جوانی قریب به ده سال در نزد استاد مرحوم مکتب دار دوره تجوید را گذراند و سپس در مدرسه حاج میرزا ابراهیم و مسجد جامع اردبیل به آموختن صرف، نحو، فقه و منطق همت گمارد و مقارن این دوران بود که به ضرورت دریافت، برای موفقیت در قرائت قرآن و اذان نیازمند آشنایی با دستگاه ها و ردیف های موسیقی اصیل ایرانی است.
لذا به خدمت پدر و اساتید مطرح موسیقی اردبیل رسید وبه کسب دانش وتجربه پرداخت. پس از آن که استاد رحیم موذن زاده به دستگاه های ایرانی اشراف یافت به منظور تکمیل آموخته های خود و نیز ادامه تحصیل راهی تهران شده و سپس از آنجا به قم مسافرت نمود.
وی مصمم بود تا آنجا که ممکن است در شهر قم به آموخته های خود بیفزاید اما متأسفانه پس از سه سال اقامت در این شهر از فوت پدر آگاهی یافت و به ناچار از قم به تهران مراجعت کرد.
در این هنگام به دعوت مدیر وقت رادیو ایران و مسئولان مسجد امام خمینی(ره) مجددا قرائت اذان و مناجات را در این مسجد عهده دار شد.
در آن سال ها به خوبی به خاطر داشت که مرحوم پدر همچون خود او، بر قرائت اذان در دستگاه بیات ترک تمایل فراوان داشته است، به همین منظور و به پاس گرامی داشت نخستین معلم خود تصمیم گرفت تا به آرزو و خواسته پدر جامع عمل بپوشاند. این چنین بود که در سال 1334 شمسی درحالی که دهانش به روزه بسته بود، با تمام وجود نیت آراسته کرد و اذان مشهور خود را در دستگاه بیات ترک قرائت کرد.
بی تردید اذان مرحوم موذن زاده اردبیلی به عنوان یکی از ماندگارترین آثار هنری و مذهبی این سرزمین همچنان فضای معنوی ایران اسلامی را زینت می دهد. سرانجام این خادم با اخلاص قرآن واهل بیت(ع) در روز پنجم خرداد سال 1384 دیده از جهان فروبست و به سوی معبود خود شتافت.
پیکر پاکش در میان اندوه ماتم عاشقان و دوستدارانش تشییع شد و در مرقد ابن بابویه در کنار پدرش به خاک سپرده شد.
 پایان پیام/