به گزارش خبرگزاری شبستان از رشت، سرمایه های انسانی زیادی طی این ۲سال اخیر در اثر شیوع ویروس کرونا از دست رفته اند. انسان هایی که سالها برای پرورش استعدادشان وقت و هزینه صرف شده است تا اندیشه شان بارور و در کارشان حرفه ای شوند.
دهه۶۰ اوج سال هایی بود که به ادبیات کودک و نوجوان اهمیت زیادی داده می شد و در همین راستا فیلم ها و سریال هایی برای این قشر از جامعه ساخته می شد. ما بچه های ۶۰ هنوز با آن فیلم ها خاطره نوستالژیک داریم. یکی از آنها، فیلم سینمایی «گلنار» به کارگردانی «کامبوزیا پرتوی» و تهیه کنندگی «فرشته طائرپور» بود.
به‌خاطر دارم شهریور سال ۱۳۹۵، یکی از اهالی تالش مرا به روستایی برد که گلنار در آن فیلمبرداری شده بود. از دیدن روستای «کیش بُن» آنقدر به وجد آمده بودم که گویی تمام مکالمات گلنار و خاطرات روزهای شیرینی که اول بار گلنار را در سینما دیده بودم، برایم زنده شد. وی سپس مرا به چشمه ای برد که در زبان تالشی «سینه هونی» می خواندند. گلنار و دیگر دختران روستا با آن لباس های زیبای تالشی هر روز با کوزه هایشان از چشمه آب برمی داشتند و همانجا قصه گلنار شکل می گیرد.
پسربچه ها به لانه خاله قورباغه در حریم چشمه سنگ می‌زنند و خاله قورباغه برای حفظ جان بچه‌هایش از گلنار کمک می گیرد. گلنار خودش را و دستمال یادگاری مادرش را فدا می کند تا جان بچه های خاله قورباغه را نجات دهد و حالا تهیه کننده گلنار به خواب ابدی رفته است. بی آنکه کسی بخواهد با اقدام به موقع و پیشگیرانه جلوی رفتنش را بگیرد.
فرشته طائر پور دیگر نه کلوچه می پزد، نه سبد می بافد و نه دیگر استعدادهای هنری اش را برای آقا خرسه عبوس و قلدر هزینه می کند. بچه های سرزمین من دیگر فیلم هایی به تهیه کنندگی فرشته طائر پور نخواهند دید.
نظر شما