خبرگزاری شبستان- خراسان جنوبی؛زهرا مهرور- پس ازشیوع ویروس کرونا زندگی خیلی از پرستاران دستخوش تغییر شد. آنها در این حدود ۳۰۰ روز درگیری با کرونا چه مرگ‌ها که ندیدند و چه شیون‌ها که نشنیدند و چه جان‌هایی را که از کام مرگ بیرون نکشیدند. اما همین ۱۰ ماه کافی بود تا نگاه جامعه ایران به کادر درمان و بویژه پرستاران تغییر کند. حالا آنها قهرمانان جان بر کف این سرزمینند. روزی کودکان این ملک، در کتاب تاریخ خود می‌خوانند از روزهای پر مشقتی که ماه‌ها بی‌وقفه، انسان‌هایی در قامت فرشتگان برای مراقبت از هموطنانشان در شرایط سخت، در کمبودهای بیمارستانی و دارویی و تحریم‌ها، هرچه در جان و توان داشتند، در طبق اخلاص گذاشتند و باعث شدند تعداد کمتری از مردمان این میهن پرپر شوند.
محافظان سلامت در این روزگار نبرد با کرونا بیش از توان‌شان از جان مایه گذاشته‌اند وهمین حالا خیلی از همکاران‌شان روی همان تخت‌ها برای دم و بازدم می‌جنگند. چندی پیش سازمان نظام پزشکی کشور تعداد شهدای مدافع سلامت را ۱۹۲ نفر اعلام کرد که ۵۷ نفرشان پرستارند.
روایت خدمت در جبهه کرونا
«ابوالفضل میرزایی» با بیش از ۱۳ سال سابقه کار، یکی از پرستاران بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) سربیشه است. جایی که هر روز با بیماران متفاوت و اورژانسی مواجه می شود، گاهی صحنه های دلخراش از وضعیت بیمارانی را دیده که تیغه دستگاه علف زنی یا دستگاه برش یکی از اعضای بدنشان را قطع کرده یا به دلیل تصادف وحشتناک با مرگ دست و پنجه نرم می کنند.
اما حالا پرستاران که نام‌شان را مدافعان سلامت گذاشته‌ایم مدت‌هاست در محاصره ویروس کرونا قرار گرفته‌اند. ۱۰ماه از آغاز بحران کووید ۱۹ می‌گذرد ولی این روزها و ماه‌ها برای کادر درمان گویی سال‌ها گذشته است. این پرستار ۳۸ ساله در گفتگو با خبرنگار شبستان می گوید: روزی که لباس سفید پرستاری به تن کردم فکر نمی‌کردم چند سال بعد سروکله چنین بیماری عجیبی پیدا شود و همه دنیا را درگیر کند.
وضعیت سخت پرستاران و به‌طور کلی کادر درمان در روزهای همه‌گیری کرونا موضوعی است که میرزایی با اشاره به آن می افزاید: از اواخر سال گذشته شرایطی را تجربه کردم که هیچ‌وقت تجربه نکرده بودم. به نظرم دردناک‌ترین خاطره‌ای که در دوران همه‌گیری کرونا ما پرستارها مدام شاهد تکرارش بوده‌ایم، پرستاری از بیمارانی است که چند روز بعد از بستری متوجه فوت‌شان می‌شویم.
هرچند خستگی کار در این شرایط با لباس های محافظت فردی و ماسک در شیفت های ۱۲ساعته برای پرستاران وجود دارد اما آنچه بیش از همه چیز برای آنان مهم است نجات جان مردم است. او می گوید: پس از شیوع کرونا که بسیاری از مردم سربیشه مبتلا و در خانه قرنطینه بودند چون این بیماران هم نیاز به خدمات درمانی داشتند آنچه از دستم بر می‌آمد برای این بیماران انجام می دادم و با لباس حفاظت فردی به خانه های آنان می رفتم و کارهای مانند سرم تراپی، کنترل فشار و قند خون و ... را انجام می دادم. این را وظیفه ذاتی خود می داند و از انجام آن ابراز خوشحالی می کند. برای این پرستار و همکارانش همان لبخند رضایت و تشکر ساده ای که بیمار پس از بهبود بر زبان جاری می کرد بهترین لحظه است.
فرشتگانی از جنس آرامش
میرزایی ادامه می دهد: اشک شوق با بهبودی بیماران درگیر از چشمانمان جاری می شود و لبخند بر لبان خشکیده پرستاران می نشیند و این بهترین هدیه است. زمانی که بیماران کرونایی وارد بخش می‌شدند نفس کشیدن برای آنها بسیار سخت بود و بی قرارند و خانواده‌ها نیز ناراحت و امیدی ندارند؛ آن لحظه در آن واحد هم باید پرستار باشیم هم یک روانشناس و مددکار تا آرامش و امید را به آنان هدیه دهیم.
چیزی که بیش از همه در آستانه یلدا نگرانش می کند دورهمی های خانوادگی است. می گوید: کاش از طریق فضای مجازی و با بیادهمی این آخرین شب یلدای قرن را به صبح برسانیم. یک دورهمی شب یلدایی می‌تواند شرایط خوب کنونی را معکوس کند و اگر می‌خواهیم کام خود و اطرافیانمان را تلخ نکنیم بهتر است امسال از خیر دورهمی‌های این شب بگذریم.
این پرستار جوان در آستانه شب یلدا با یادآوری دوباره همه تلخی‌ها و روزهای سخت کرونایی از مردم عزیز تقاضا می کند هر کدام یک سفیر سلامت باشند تا بتوانیم از انتقال این ویروس منحوس جلوگیری کنیم و افراد کمتری مبتلا و راهی مراکز درمانی شوند تا نگرانی پرستاران و کادر درمان هم کمتر شود.
راستی باید برایتان بگویم که این سفیدپوش عرصه بهداشت و درمان شهرستان سربیشه از من می‌خواست که نامش در گزارشم ذکر نشود اما هر چه با خودم فکر کردم نتوانستم در آستانه میلاد حضرت زینب سلام الله علیها و روز پرستار، از او و همکارانش که ايثار و فداكاری را با همه وجود معنا كرده‌اند، یادی نکنم.
ابتلای کادر درمانی و فشارهای مضاعف
«معصومه ثانی» نیز با بیش از ۱۳ سال سابقه پرستاری، در بیمارستان علی ابن ابیطالب(ع) سربیشه به عنوان سرپرستار بخش کرونا مشغول است. همین که زیپ لباس یکسره سفید رنگ را بالا برده و ماسک را مقابل دهان و بینی و شیلد محافظتی را هم روی صورت و پیشانی قرار می‌دهد، سختی کار دستت می‌آید. فشار روی صورت، تنفس دشوار، کم‌شدن جریان هوا و چکه چکه کردن عرق سرد از اندام، همه از شروع یک مبارزه سخت خبر می‌دهد.
وی ضمن یادآوری نخستین روزهای شیوع بیماری کرونا در سربیشه و دل نگرانی همکارانش از کمبود امکانات در ادامه درباره مشکلات کارش در ۱۰ ماه گذشته می‌گوید: «کار در بخش کرونایی از آن جهت سخت‌تر است که بیماران همراهی ندارند ما باید نقش خانواده را هم برایشان بازی کنیم».
او در ادامه می گوید: پرستاران عهده‌دار مراقبت از كسانی بودند كه شايد خانواده‌های آنها هم ترس داشتند كه از اين بيماران مراقبت كنند. در کنار این مشکلات روبه‌رو شدن با وضعیت بغرنج برخی بیماران و حتی مرگ آنها زخمی بود که بر روح و روان آنها وارد می‌شد.
ثانی بیان می کند: ابتلای کادر درمان و پرستاران به کرونا در هنگام ارائه خدمات به بیماران خبر تلخی بود که ما را ناراحت می کرد چون از چرخه خدمت کنار گذاشته می‌شدند و فشار کاری روی پرسنل بیمارستان مضاعف می شد.
عذابی که می‌کشند...
برای خدمت کردن هنوز هم آماده است؛ اما از بی‌تفاوتی‌های خیلی از مردم گلایه دارد. وقتی فشارهای کاری به همکارانش را در مراکز درمانی مرور می‌کند، تلخی فوت مبتلایان و بیماران را به یاد می‌آورد، رنج بی‌مسئولیتی‌های اجتماعی برخی افراد بیشتر عذابش می‌دهد.
پرستاران در کنار همه مشکلات و گرفتاری‌های همیشگی، این روزها از چیزی عذاب می‌کشند که بیشتر برایشان دردآور است. ثانی می‌گوید: «وقتی در کوچه و خیابان، جوان‌هایی را می‌بینیم که نسبت به کرونا بی‌تفاوت‌اند، بیشتر از غصه‌خوردن برای خود آنها، غصه پدرها و مادرهای آنها را می خوریم که خطر ابتلایشان بیشتر و مقاومت بدنشان در برابر کرونا کمتر است. خیلی از بیماران ما پدرها و مادرهایی هستند که چندماه اخیر را در خانه ماندند و از کرونا در امان بودند اما یک دید و بازدید بدون رعایت الزامات بهداشتی، آنها را مبتلا کرده است».
او که آرزو دارد روزی همه از این آزمایش الهی سربلند بیرون بیایند، می گوید: در بخش کرونای بیماستان سربیشه مشکلی نداریم اما پیشنهاد من این است تا جایی که امکان دارد ما هم در اینجا داروهای ضد ویروس را داشته باشیم چرا که بیشتر مردمی که از روستا مراجعه می کنند همچنان استرس و نگرانی دارند و حاضر نیستند برای درمان به مرکز استان بروند و یا آنان را اعزام کنیم اما اگر از این داروها بتوان در این بیمارستان هم استفاده کرد تا مردم کمتر در مسیرها باشند دل نگرانی آنان کمتر خواهد شد.
مرگ بیماران بدترین خاطرات
«مرتضی عباسی» سوپروایزر پرستاران بیمارستان ۳۲ تختخوابی علی ابن ابیطالب (ع) سربیشه هم با سابقه‌ی ۹ سال کار در شغل پرستاری در گفتگو با خبرنگار شبستان می گوید: پرستار همان کسی است که اگر صبح تا شب و شب تا صبح برای بهبودی بیمارش بیدار ماند و پرستاری کرد اما تلاش هایش بی‌نتیجه بود و بیماری خدای ناکرده فوت کرد، حال بدی به او دست می‌دهد و او به خاطر نزدیکی با بیمار، قبل از خانواده بیمار، غصه می خورد و بی‌تاب می‌شود.
او که مثل خیلی از سفیدپوشان سرزمینم سخت ترین روزهای کاریش را در نبرد با کرونا می گذراند، بهترین خاطره خود را بهبودی بیماران بیان می کند و می افزاید: مرگ بیماران بدترین خاطراتم را تشکیل می دهند و هر فردی که جان خود را از دست می دهد موجب ناراحتی من و همکارانم می شود.
این پرستار که نمادی از صبوری و مهربانی است، می گوید: پرستار تنها کسی است که ۲۴ ساعته بر بالین بیمار می ماند و درد و رنج های او را درک می کند. خدا را شکر که این روزها پس از اعمال محدودیت های کرونایی روند ابتلا و فوت بیماران رو به کاهش و تا حدودی کنترل شده است. انتظار داریم که شهروندان همچنان با رعایت موارد و نکات بهداشتی و در خانه ماندن کمک کنند که زودتر این شرایط سخت را پشت سر بگذاریم.
نیاز استان خراسان جنوبی به 500 پرستار
طبق اعلام «غلامحسین محمودی راد» رئیس دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند هم اکنون هزار و 500 پرستار در گروه پرستاری شامل بی هوشی، اتاق عمل و ... در خراسان جنوبی مشغول به کار هستند و هزار و 100 نفر نیز فقط در امور پردازی خدمت می کنند.
به گفته وی، هم اکنون استان نیازمند جذب 300 تا 500 پرستار است اما با توجه به بحران ویروس کرونا، به بیش از 500 پرستار نیازمندیم.
تعظیم در مقابل فرشتگان ایثار
این روزها همه مردم ایران اسلامی در برابر پرستارانی که خود قربانی این ویروس شدند و جانشان را برای دفاع از بیماران از دست دادند، سر تعظیم فرود می آورند. به گواه بسیاری از کسانی که شاهد تلاش و فعالیت این قشر زحمتکش در مراکز درمانی بوده اند، پرستاران شجاعانه و بدون هیچ چشمداشتی برای سلامت هموطنان خود فداکاری کرده اند.
سخن آخر
و اما در پایان فصل مشترک توصیه همه پرستاران، جدی گرفتن کرونا از سوی مردم است، اگر چه این توصیه ها بارها و بارها از سوی رسانه ها، مسئولان، کادر درمان و سایر منابع گفته شده، اما تا زمانی که حتی بخش اندکی از مردم نسبت به این مسئله بی توجه اند، سایه این ویروس سمج بر سلامت ما و اطرافیانمان سنگینی خواهد کرد؛ حالا تصمیم گیری بر عهده ماست که چشم هایمان را به روی زحمات پرستارانی که برای حفظ سلامت ما بی هیچ منتی سخت ترین شرایط را به جان خریده اند ببندیم و به چرخه انتقال ویروس کمک کنیم و یا اینکه با عمل به توصیه های بهداشتی و از همه مهمتر محدود کردن روابط اجتماعی، بار سنگینی که بر دوش جامعه پزشکی گذاشته شده را سبک کنیم.
نظر شما