به گزارش خبرگزاری شبستان و به نقل از شورای دبیران هشتمین دوسالانه مجسمه سازی «صفا سبطی» گفت: یکی از رویکردهای مهم دوسالانه مجسمه سازی که از ابتدا به شیوه های مختلفی بر آن تاکید شده مساله فرآیند است. فرآیند مفهومی است که هر عملی یا کنشی را به تغییر در طول زمان پیوند می زند و بطور مداوم به آینده ای اشاره دارد که غیر قابل پیش بینی است.
عضو شورای دبیران دوسالانه مجسمه سازی هشتم افزود:مساله فرآیند وجوه مختلف دوسالانه را تحت تاثیر قرار داد و پروسه کار را با تغییراتی غیرقابل پیش بینی در طول زمان مواجه کرد. تغییر مکان دوسالانه و آماده سازی پهنه رودکی و تالار وحدت از نظر ضعف زیر ساخت های لازم برای آماده سازی فضای نمایشگاه بخشی از این پروسه تغییر بود. متعاقب این تغییر، استفاده از داربست برای نصب آثار از طرفی بر کلیت نمایشگاه تاثیر گذاشت و ازطرف دیگر از این موقعیت وعدم امکانات نمایشگاهی به نفع نمایشی متفاوت استفاده شد.
به گفته سبطی؛ این مساله تاثیری غیرقابل کتمان بر روی آثار گذاشت که خود به ویژگی منحصر به فرد نمایشگاه دوسالانه یعنی تغییر در پروسه کار مبدل شد. در بسیاری از آثار به نمایش در آمده، مرز اثر از داربست های فلزی به سختی قابل تمایز است و آثار در پروسه ی نصب از طرفی هویتی تازه یافته اند و از طرف دیگر وجود داربست ها به نمایشگاه روحی واحد بخشیده است.
او افزود: ما به استقبال ساختارشکنی رفتیم و مکان تالار وحدت را از تعریف خود و کارکرد متعارف آن جدا کردیم و ساختار بینال را در تعارض با فضای پرطمطراق تالار شکل دادیم. این پژوهشگر ادامه داد: باید اضافه کنم به لحاظ نظری ساختارزدایی عملی از پیش تعیین شده نیست و رویدادی منحصر به فرد است که دربطن ساختارهای متعارف اتفاق می افتد. شاید انتخاب تالار وحدت بر اساس وسع و بضاعت ما صورت گرفت اما بینال تابع آن ساختار عمل نکرد و در دل مکان، ساختارزدایی از مکان رخ داد.
سبطی با اشاره به تاثیرغیر رقابتی بودن دوسالانه گفت: مساله دیگری که دوسالانه از ابتدا بر آن تاکید داشت و شاید مورد نقدهایی نیز واقع شد، مساله غیر رقابتی بودن این رویداد بود. غیر رقابتی بودن دوسالانه موضعی است که از رویکردهای دوسالانه و زیرساخت های نظری آن بر می خیزد. وقتی صحبت از رقابت و جایزه به میان می آید، بی درنگ مساله قضاوت بارز می شود. هنر معاصر بر خلاف هنر مدرن با معیارها و پیمانه های معین از قبیل تمرکز بر فرم، مهارت، و حتی کانونیت زیبایی در برابر قضاوت سر و کار ندارد. این به معنای حذف فرم یا مهارت و حتی زیبایی نیست بلکه وجه کانونی بودن آن به عنوان ملاک ارزش گذاری را از دست می دهد. اگر ما صحبت از هنر معاصر می کنیم نمی توانیم اثر را بر اساس پیمانه هنر مدرن بسنجیم. از طرف دیگر دوسالانه هشتم برای گرد هم آمدن آثار تم پیشنهاد نکرد و ترجیح بر آزادی ایده و کنش هنرمند بود و عملا پیمانه ای مثل تم نیز برای قضاوت درباره آثار وجود نداشت. با این رویکرد برای دوسالانه هشتم، پذیرش رقابت به منزله در معرض سنجش و قضاوت قرار دادن اثراست که با رویکرد معاصر مغایرت دارد.
به گفته این عضو شورای دبیران دوسالانه مجسمه سازی؛ هنر معاصر با اندیشه گره خورده است و اندیشه موضوع دیالوگ با مخاطب است. هنر معاصر صرفا در برابر نگاه مخاطب و ارزشگذاری بر اثر نیست، بلکه جهان هنر برساخته ی کنش دو سویه بین هنرمند و مخاطب است. با تمام این توصیف ها، دوسالانه هشتم فضایی برای ارائه آزادانه اثر و کنش هنرمند در مقابل رقابت برای جایزه است.
او افزود: همانطور که در بیانیه دوسالانه اشاره شده است، دوسالانه هشتم تلاشی جمعی برای ساماندهیِ یک رویداد هنری و همینطور یک کنش جمعی برای محافظت از حق برخورداری از فضایی برای بروز آزادانه‌‌ی دغدغه‌های هنرمندان است.
هشتمین دوسالانه ملی مجسمه‌سازی تهران در تاریخ ۲۴ آذرماه سال جاری در مکان پهنه رودکی به مدت ۲ ماه و تا ۲۴ بهمن ماه ۹۹ برگزار می‌شود.
نظر شما